คุยกับตัวเองในวัย 26 กว่า ๆ ขวบปี
อายุเท่านี้ เราจบปริญญาโทจากสถาบันมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ตลอดชีวิตของเรา เราภูมิใจในผลการเรียนของตัวเองมาโดยตลอด เกรดเฉลี่ยเป็นเพียงไม่กี่อย่างที่เราจะใช้ดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้ เราใช้เวลาภายใต้รั้วของสถาบันการศึกษาในประเทศไทยถึง 21 ปี ในช่วงเวลาแห่งอุดมศึกษา เราใช้ความสนใจและความสามารถเพื่อชิงทุนการศึกษาประเภทเรียนฟรีได้ทั้งในระดับปริญญาตรีและปริญญาโท สิ่งพวกนี้ทำให้เราภูมิใจและมั่นใจในตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ
แน่นอนว่าระหว่างทางเส้นนี้เรายังคงมีแผลในใจเรื่องเธอคนนั้นอยู่ แผลในใจของเราไม่เคยหายสนิทได้อย่างแท้จริงเลย เมื่อคืนก่อนเราเพิ่งฝันว่าได้นอนหนุนตักของเธอ ในฝันนั้นเรามีความสุขมากจริง ๆ และมันก็สิ้นสุดลงทันทีเมื่อเราตื่นขึ้นในยามเช้า และเหมือนว่าเมื่อเราจบการศึกษาในระดับมหาบัณฑิตเรียบร้อยแล้ว ชีวิตภายใต้เกราะแก้วแห่งการศึกษาของเราก็เหมือนจะสิ้นสุดลงไปพร้อมกัน
เราสมัครงานไปถึงสามที่ ในทุกที่เราสอบข้อเขียนผ่านได้อย่างไม่ยากเย็นนัก แต่พอถึงรอบสัมภาษณ์เรากลับสอบตกทั้งสามที่ นี่มันบ้าและเพี้ยนมากสำหรับเรา เราแทบจะรับกับความผิดหวังและผิดพลาดเหล่านี้ไม่ได้เลย คนอย่างเราเนี่ยนะที่แพ้คนอื่นในรอบสัมภาษณ์ เราได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษากับอาจารย์ที่ใกล้ชิดกันและเพื่อน ๆ ที่เรายังติดต่อกันอยู่บ้าง จนกระทั่งเราได้ค้นพบข้อผิดพลาดขนาดใหญ่ของตัวเอง ซึ่งมันแก้ไขได้ยากมากถึงแม้ว่าเราจะรู้จักมันอยู่ก่อนแล้วก็ตาม
สิ่งนี้ทำให้เราสูญเสียเธอคนนั้นไปก่อนที่จะเสียโอกาสในการได้ทำงานในสถาบันการศึกษาที่เราเลือก แต่ที่น่าเจ็บใจคือเรารู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร แต่เราก็แทบจะแก้ไขมันไม่ได้เลย สิ่งนั้นมีชื่อเรียกอย่างเรียบง่ายว่า "ความเห็นแก่ตัว" หรือ "การมองเห็นแต่ตัวเอง" เราไม่เคยนึกถึงการร่วมงานกับมนุษย์คนอื่นเลย ในระหว่างที่สัมภาษณ์งานเราไม่เคยนึกถึงเพื่อนร่วมงานเลยสักครั้ง เพราะเราเชื่อมั่นว่าเราสามารถทำงานและแก้ปัญหาต่าง ๆ ได้ ด้วยตัวคนเดียวหรือใช้ความช่วยเหลือจากผู้อื่นให้ที่น้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เพราะไอ้เรื่องแค่นี้เนี่ยนะที่ทำให้เราไม่ผ่านการสัมภาษณ์งานสักที โธ่เว้ย! ใครจะรับได้ก็รับไปเถอะ แต่เรารับไม่ได้ เพราะไอ้เรื่องแค่นี้เราก็รู้นะ แต่เราไม่รู้จะแก้ไขให้สำเร็จได้ยังไง สำหรับคนอื่นจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ แต่สำหรับเราคือมันยากมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเกือบสิบปี เราขับเคลื่อนตัวเองด้วยจิตวิทยาเชิงลบมาตลอด คำชมไม่ได้ทำให้เรามีแรงผลักดันในการใช้ชีวิต แต่เป็นคำดูถูกต่างหากที่ทำให้เรามาอยู่ในจุดนี้ได้ การดิ้นรนมาตลอดหลายปีของเราจะมาพังเพราะเรื่องแบบนี้จริง ๆ หรอ
เธอคนนั้นก็ลืมไม่ได้ งานก็ยังไม่มีให้ทำ ชีวิตเราช่วงนี้มันทั้งว่างเปล่าและผิดหวังสิ้นดี ความรู้สึกแบบนี้เราไม่เคยรับรู้มาก่อนเลย มันทั้งทรมานและเจ็บปวดชะมัด เราเริ่มภูมิใจในตัวเองน้อยลงเรื่อย ๆ รู้สึกเสื่อมคุณค่าในตัวเอง เหมือนเป็นพวกขี้แพ้จากการแข่งขันในสังคมการทำงาน แต่เราจะไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอกนะ มันต้องมีสักวันแหละที่เราได้งานทำและปล่อยเธอคนนั้นออกไปจากหัวใจของเราได้เสียที แต่ว่ามันจะเป็นเมื่อไหร่นะ??
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
