สำหรับผม ชีวิตที่ผ่านมาในอดีตมันย้อนคืนกลับไปไม่ได้อีกแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ จึงมีทางเดียว นั่นก็คือการพยายามอภัยให้ตัวเอง ทุกครั้งที่สมองคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา
แล้วบางครั้งมันก็จะมีช่วงแว๊บของความคิด ที่คิดว่าการอภัยให้ตัวเองคือการเข้าข้างตัวเอง การปลอบใจตัวเองด้วยคำลวง การสร้างมายาคติในเชิงบวก และทันทีที่นึกออก มันจะรู้สึกแย่มากๆ
ร้องไห้พร้อมกับเสียงหัวเราะ ราวกับคนวิกลจริต
เหมือนมี 2 คน ในร่างเดียวกัน
อีกคนคิดว่าทำไมถึงโง่ ไม่ยอมเป็นคนเห็นแก่ตัวและอยู่เป็น สมน้ำหน้าที่ชีวิตลงเอยแบบนี้ เสียสละไปก็ไม่เห็นมีใครจดจำ ไม่เห็นมีใครทักหา ไม่เห็นมีใครชื่นชม จำไว้นี่แหละความโง่ เสียใจทำไม ต้องดีใจสิ นี่แหละผลลัพธ์ สมน้ำหน้า
ส่วนอีกคนก็บอกว่า นายทำถูกแล้ว การจะเป็นคนดีในโลก ต้องฝืนใจ ต้องอยู่ในโลกที่ถูกลืม การที่นายลงเอยแบบนี้เป็นเพราะกรรมเก่าในอดีตชาติ สิ่งที่นายทำมันถูกต้องแล้ว ชีวิตคนเรามันสั้นนิดเดียว เดี๋ยวนายก็ตายแล้ว ยอมลำบากในชีวิตนี้เพราะทำสิ่งที่ถูก ดีกว่าไปชดใช้ในนรก พระพุทธเจ้าตรัสไว้อย่าลืมสิ นรกมีจริง ทุกครั้งที่รู้สึกจงนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า จงเป็นสัตบุรุษ เป็นบุรุษอาชานัย แล้วจากโลกนี้ไปพร้อมกับความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว
สิ่งที่เกิดขึ้นในสมองไม่เคยหายขาด แล้วมันจะกลับมาคิดใหม่ สู้กันไม่เลิก สารเคมีในสมองที่มันผิดปกติ นี่คือความวิปลาส
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
