ตกหลุมรักการเขียนเข้าเสียแล้วสิ
เราตกหลุมรักการเขียนในระหว่างที่กำลังเขียนบทความนี้ มันเป็นความรู้สึกเหมือนตอนเจอรักครั้งแรกแล้วหัวใจเต้นระรัวแบบที่ไม่เคยเป็นกับเพื่อนคนไหน มันเป็นความรู้สึกของการอ่านหนังสือเล่มนั้นที่เริ่มอ่านแล้ววางไม่ลง แต่แล้วแม่ก็เรียกไปกินข้าวเลยต้องวางอย่างจำใจ มันเป็นความรู้สึกตอนที่แมวของคุณเอาตัวอุ่น ๆ ของมันมากกพุงให้ตอนคุณปวดท้อง (โดยเฉพาะปวดประจำเดือนนี่ล่ะ แมวเป็นถุงอุ่นร้อนชั้นเยี่ยม
มันคือความรัก
เรารู้สึกหนักอึ้งในใจลึก ๆ อยู่เสมอ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าทำไม จนกระทั่งได้หยิบปากกาด้ามนึงขึ้นมา แล้วกรีดกรายตัวหนังสือลงบนกระดาษ เราเขียนความรู้สึกของตัวเองลงไป ทันทีที่เขียนและระลึกได้ว่าอะไรมันหนักหัวนักหนานั่นแหละ เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลย
แจ้งให้ทราบว่า เรามีสมุดสเกตช์หนาหนึ่งนิ้วเล่มหนึ่งที่กว่าครึ่งเล่มนั้นเต็มไปด้วยตัวอักษร แบบตัวอักษรจริง ๆ ไม่มีรูปวาดอะไรเลย ถึงแม้ว่าส่วนตัวจะชอบรูปอยู่บ้างก็ตาม ช่วงแรก ๆ มันก็รู้สึกแปลก แบบว่าใครมันจะไปอ่านการเขียนสะเปะสะปะไปเรื่อยจนจับใจความไม่ได้แบบนี้กัน
อ๊ะ จริงด้วยแฮะ ก็ไม่เห็นต้องมีใครอ่านสมุดเล่มนี้เลยนี่ แม้กระทั่งเราเองยังไม่อ่าน เราจะเขียนอะไรก็ได้และเราก็เป็นอิสระในโลกใบนี้ โลกที่ทั้งใบเป็นของเราเองจริง ๆ สมุดสเกตช์เล่มนั้นกลายเป็นสมบัติล้ำค่า ขณะเดียวกันถ้ามีคนมาเผามันทิ้งเราก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไร เพราะจุดประสงค์ของสมุดไม่ได้มีไว้อ่านหรือบันทึก (อย่างเช่นไดอารี) เป้าหมายคือเราได้แสดงความรู้สึกออกมาอย่างอิสระก็พอแล้ว
ข้อเสียอย่างหนึ่งคือเราเป็น lazy perfectionist (ผู้ยึดความสมบูรณ์แบบที่ขี้เกียจ) คนเหล่านี้ไม่ได้ขี้เกียจจริง ๆ หรอก เราเคยเป็นเด็กเรียนดีคนนั้นที่เขียนทุกตัวอักษรอย่างประณีต และมักจะได้เกรดสี่ในทุกวิชาที่เกี่ยวกับการเขียนเพราะเขียนได้ตรงประเด็น มันก็เป็นเรื่องที่ดี แต่บางทีเด็กคนนั้นไม่สามารถเขียนความรู้สึกของตัวเองได้เพราะคิดว่าไม่คุ้มค่าที่จะเขียน เธอกลัวว่าการเขียนจะทำให้จดจำทุกอย่างได้ดีเกินไป
เธอไม่รู้อะไรเสียเลย ว่าการที่เธอไม่เขียนนั่นแหละทำให้เธอจมดิ่งสู่ห้วงความคิดของตัวเอง เดี๋ยวสักพักเธอก็จะเริ่มขบคิดว่า ถ้าฉันเขียนมันลงไปล่ะ ฉันจะรู้สึกดีขึ้นไหม หรือจะเขียนออกมาได้ไม่ดีเลยรึเปล่า ถ้าเกิดรู้สึกแย่กว่าเดิมล่ะ ถ้า ถ้า ถ้า...
กลายเป็นว่าเธอได้จมดิ่งในทะเลของคำว่าถ้าไปเสียแล้ว
เราไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่างในหกเดือนของปี 2024 ที่ผ่านมาเลย เพราะเรากลัวที่จะล้มเหลว
แต่แล้วความล้มเหลวคืออะไร
ก่อนนั้น เราคิดว่าเราล้มเหลวเมื่อเราคิดว่าผู้คนจะต้องผิดหวังแน่เลยถ้าเราทำแบบนี้ จะต้องโดนต่อว่าแน่เลยถ้าทำแบบนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนเหล่านั้นทำแบบนั้นจริง ๆ รึเปล่า แล้วถ้าพวกเขาทำ ทำไมเราต้องสนใจ
เราไม่อยากมองตัวเองด้วยมุมมองที่คิดว่าคนอื่นจะมองเรา
เราจะเขียน ตราบเท่าที่เราสนุกกับการเขียน
ด้วยรัก
นักเขียนที่จุดประกายไฟในตนเอง
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
