ละแล้วซึ่งกายหยาบ
ไม่รับรู้ ไม่ร้อนหนาว
ชีวิตเป็นสิ่งชั่วคราว
ไม่ยืนยาวอยู่จีรัง
วางแล้วซึ่งทุกสิ่ง
สละทิ้งซึ่งทุกอย่าง
ขอพระธรรมนำสู่ทาง
สุขสงบในภพภูมิฯ
เรารู้สึกแบบนี้เลยนะตอนจัดงานศพให้คุณพ่อ คุณพ่อเราป่วยอยู่หลายปี ช่วงนั้นรพ.เหมือนสนามทดสอบแรงใจ ลูกๆสอบผ่าน-ไม่ผ่านก็แล้วแต่กำลังสติปัญญาของแต่ละคน
แต่ตอนจัดงานศพ เหมือนทุกคนได้รับโอกาสอีกครั้ง เพื่อให้ตัวเองได้จัดการความรู้สึกนึกคิดของตน อะไรที่เคยสับสนวุ่นวาย ฟุ้งกระจาย สะเปะสะปะ ก็มาตกตะกอนในช่วงนี้
งานศพ จึงไม่ใช่เพื่อคนที่จากไป แต่คือเพื่อคนที่ยังอยู่
ถ้าอยู่ตัวคนเดียว ไร้ญาติขาดมิตร คุณก็สั่งอะไรใครไม่ได้อยู่แล้ว
ถ้าญาติเยอะ มีหน้ามีตาในสังคม มีกิจการมรดกทรัพย์สิน หรือในทางกลับกัน มีหนี้สิน มีเจ้าหนี้ มีโจทย์เยอะ ฯลฯ ความเอิกเกริกหรือความมินิมอลของงานศพจะแปรผันไปตามสิ่งเหล่านี้แน่นอน
แต่ญาติเยอะก็ยังไม่สำคัญเท่า ลูกแท้ๆของตัวเอง ความปรารถนาสุดท้ายของคนเรา โดยเฉพาะคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ อะไรใดๆก็ไม่สำคัญเท่า สิ่งที่เราทิ้งไว้ให้ลูกๆค่ะ
ด้วยเพราะเงื่อนไขของแต่ละคนก็ต่างกัน บางคนมองว่างานศพเป็นภาระ ในขณะที่บางคนมองว่า งานศพคือการบอกลาอย่างเป็นทางการ
แต่สุดท้ายแล้ว ดีที่สุดก็ควรเป็นไปเพื่อ “คนที่ยังอยู่” จะได้เป็นผู้เลือกเองว่า เขาจะจดจำและบันทึกความทรงจำที่มีต่อ “ผู้จากไป” ในแบบใด
ดังนั้น ความปรารถนาสุดท้ายของคนเรา ไม่สำคัญเลยนะเมื่อเทียบกับสิ่งที่เราได้ทิ้งไว้ให้คนที่ยังอยู่ ไม่ว่าเราจะต้องการอย่างไร สั่งเสียอะไร พึงนึกถึงคนข้างหลังให้มากๆค่ะ
แถมให้ค่ะ
![[Another Side of S’Thing] ในช่วงท้ายของชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการจากกันตามวาระหรือเพราะความเจ็บป่วย บางคนอาจกินเวลายาวนาน แต่บางคนก็เร็วจนทำใจไม่ทัน การเข้าๆออกๆโรงพยาบาลหลายปี ทำให้ช่วงนั้นคิดไปจริงๆว่า โรงพยาบาลคือสนามทดสอบแรงใจ พอผ่านหลักสูตรนั้นมาได้ หลายความคิดที่เคยสะเปะสะปะในหัว เมื่อเรียบเรียงออกมาเป็นตัวหนังสือ มีหลายเรื่องที่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย](https://t1.blockdit.com/photos/2022/09/63105f859edfe212e0fad802_800x0xcover_VaSSYH-y.jpg)
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
