บางทีการเดินทางคนเดียว อาจะไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเสมอไปเพราะรอยยิ้มมันอยู่รอบตัว
เรื่องมันเริ่มขึ้นที่สัปดาห์ที่ 2 ในรั้วมหาลัยของนักศึกษาชั้นปี 3
วันนั้นเป็นวันที่แย่วันนึงผ่านไปครึ่งวันก็แล้วยังคิดงานไม่ออกเลย
เลยเริ่มจากการแต่งตัวคว้ากระเป๋าเพื่อออกไปผจญโลกกว้าง แล้วก็ล้องตัวเก่าที่เคยได้เป็นรางวัลพร้อมกับการออกตังเองครึ่งหนึ่ง เพราะฉะนั้นกล้องนี้ไม่ใช่เเค่ความชอบ แต่ยังเป็นความภูมิใจ
การเดินทางก้าวที่สอง เริ่มด้วยการยืนที่ป้ายรถเมล์ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ รถเมล์สาย 516 ป้ายด้านหน้าเขียนไว้ว่าเทเวศร์ส่วนด้านข้างเขียนไส้ว่าบางลำภู ด่อนจะตัดสินใจกระโดดขึ้นรถไปลงยังบาวลำภู เป้าหมายแรกของการเดินทางถูกปักหมุดไปที่ “ ตั้งฮั่วเส็ง บางลำภู” ห้างเก่าแก่ย่างบางลำภู ที่ปัจจุบันได้ชื่อว่าเป็นแหล่งสถานบันเทิงยามราตรี
รถเมล์สายนั้นจอดให้ผู้โดยสารจำนวนหนึ่งลงยังจุดหมาย “ ป้ายรถเมล์ บางลำภู ”
อย่างแรกที่เมื่อถึงบางลำภู คนที่เติบโตกับคนเก่าแกอย่างเราก็ต้องตรงไปซื้อขนมปังพรชัย เจ้าดั้งเดิมของคนบางลำภู ถึงของจะหมดไปมากแล้วก็ตามแต่ยังดีที่ยังเหลือขนมปังสักสิบก้อนเห็นจะได้ เพียงแต่สิบก้อนนั้นมีเพียง รวมมิตร และลูกเกด ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนตั้งใจมาแล้ว จึงได้เลือกหยิบขนมปังสักก้อน และอีกก้อนเพื่อนฝากที่บ้าน ก่อนจะเลี้ยวออกจากร้านเพื่อผจญภัยต่อไป
เสียดายจริงที่ตอนนั้นไม่ได้หยิบกล้องขึ้นมาถ่าย
้ป้าหมายต่อไป เป็นเป้าหมายที่ตั้งมั่นอยู่แล้วตั้งแต่โดดขึ้นรถเมล์ ว่าวันนี้จะไปให้ได้ “ ตั้งฮั่วเส็ง บางลำภู ”
บ่อยครั้งที่ต้องมาที่บางลำภู เพราะที่นี่เป็นที่กนึ่งที่สามารถต่อรถกลับบ้านได้ แต่กลับไม่เคยเดินสำรวจอย่างเป็นทางการ เพราะเกรงว่าเมื่อเดินเล่นเสร็จแล้ว รถเมล์จะผ่านหน้าไปเสียจนต้องรอคันต่อไปที่ไม่รู้จะมาอีกทีเมื่อไหร่
เดินมาถึงเสียที ตั้งฮัวเส็ง
นี่เป็นครั้งเเรกที่ได้เข้ามายังห้างที่ผ่านกาลเวลามายาวนานเช่นนี้ เมื่อเดินเข้าไปกลับได้พบถึงความเก่าแก่และเก๊าเกมส์ เมื่อสักสิบหรือสามสิบปีก่อนจะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่เมื่อได้เดินเข้ามาวันนี้ สิ่งที่พบกลับเป็นกลิ่นอายของความรุ่งเรือง เมื่อเดินเข้ามากลับรู้ได้ทันทีว่าก่อนหน้าที่จะเกิดอะไรหลายๆอย่างรวมถึงเรา... ที่นี่คงรุ่งเรืองอย่างมาก ด้วยสัญชาติความเป็นอินทีเรียจึงได้เริ่มเดินสำรวจอย่างละเอียดทีละชั้น ตั้งแต่ชั้นแรก และบันไดเลื่อน ทำให้รู้ว่าก่อนจะเป็นบันไดเลื่อนอย่างที่เห็นกันจนชินตาที่มีขนาดกว้างอย่างทุกวันนี้ แต่เดิมก็เคยมีขนาดไม่กว้าง คะเนด้วยสายตา อาจะไม่เกิดเมตรหนึ่งเสียด้วยซ้ำ
จากที่เดินเล่นเพียงครู่ ก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง หากที่นี่ไม่มีเวิร์คช็อปสำหรับผู้สนใจในงานถักไหมพรหมแล้วที่นี่คงจะเหงาน่าดู
เมื่อภาระกิจของวันได้สิ้นสุด ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าการปล่อยใจไปตามถนน
เมื่อออกจากตั้งฮั่วเส็ง การเดินเตร็ดเตร่ตามฟุตบาทเยี่ยมชมตึกรางบ้านช่องเป็นอะไรที่น่าอิ่มใจที่สุด
เดินลัดซอยนู้นออกซอยนี้ จนป้ายบอกซอยเขียนว่า สามเสน สถานที่ที่ไม่รู้จักและกำลังก่อสร้างอยู่นั้นเริ่มสร้างความลังเลที่จะก้าวต่อไปจนเดินหันหลังกลับ ตามป้ายจาราจรที่เขียนไว้ว่า “ถนนพระอาทิตย์ ”
เมื่ออ่านถึงตอนนี้แล้ว คนจะยาวไปที่จะเขียนประสบการณ์ของวันนี้ จึงขอวางปากกาลงก่อน
ฝันดี...ตัวฉันที่กำลังอ่านอยู่
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
