ร้านชำอิงอิง ที่พักพิงสำหรับผู้อ่อนล้า
จางเจียเจีย เขียน
ภาวิตา ทองเจริญ แปล
Piccolo Publishing
เป็นหนังสือที่ผมเห็นรีวิวผู้อ่านมีทั้งสองด้าน
อาจเป็นเพราะความคาดหวังตอนจบของเรื่องหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
ส่วนตัวผมคิดว่าจริตของผู้อ่านและประสบการณ์อาจไม่เหมือนกัน
ทำให้มองเห็นได้ในแง่มุมที่หลากหลายและแตกต่างกันออกไป
ภาพปกสวย เนื้อหาในช่วงแรกสนุก
ถ้าเป็นยุควันรุ่นสิบห้าปีก่อนอย่างผม อาจจะชอบถึงขั้นชอบมาก
ในความรู้สึกส่วนตัว...
ถ้าผมอยู่ในปี 2005 ผมเลือกอ่านเรื่องนี้โดยไม่กังขาเลย
ด้วยความหนาเกือบสี่ร้อยหน้า บวกกับปกสวยที่จ้องได้เป็นแรมเดือน
ผมชอบคุณยายหวังอิงอิง แกห่าม แกฮาดี
ทำให้ผมคิดถึงคุณย่าคุณยายหลายท่านที่เคยพบในชีวิตจริงไปด้วย
เป็นเหตุให้อยากอ่านมุมมองของหลิวสือซานที่เติบโตกับคุณยายมาตั้งแต่เด็ก
ในเรื่องวัยเด็กของหลิวสือซานช่วงแรก
เป็นเรื่องราวที่น่าติดตามอ่านต่อมากๆ
เรื่องในช่วงที่ไปเรียนต่อหรือทำงานเลยดูเพลินลดลง
แต่ทว่าเมื่อร้อยเรียงโครงเรื่องตอนกลับไปยังหมู่บ้านอวิ๋นเปียนแล้ว
ผมชอบอย่างลึกซึ้งเลยทีเดียว
โดยเฉพาะบทบรรยายบางบททำให้เราคล้อยตกในภวังค์ตามบรรทัดได้เลย
“ลมภูเขาพัดเอื่อย ราวกับคลื่นน้ำที่เคลื่อนไหวใต้แสงจันทร์
ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ก่อนหยุดนิ่งอยู่บนฉากหลังแห่งกาลเวลา
กลายเป็นเรื่องเล่าที่เคยฟังในวัยเยาว์
ณ เมืองอันไกลโพ้น ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
มีหุบเขาและท้องทะเลที่เขาไม่เคยพบเจออยู่”
อันนี้คือชอบทั้งเนื้อความของผู้เขียน การถอดความของผู้แปล
ในเรื่องนี้มีสิ่งที่ประทับใจหลายอย่าง
โดยเฉพาะผู้หญิงที่ชื่อ เฉิงชวง
เด็กหญิง ฉิวฉิว
เพื่อนของหลิวสือซาน
และคุณยายหวังอิงอิง
แม้จะจบในรูปแบบเศร้าน้ำตาไหล
แต่ทว่าเรื่องราวที่ดำเนินมาตั้งแต่ต้น
เป็นเรื่องราวที่มีคุณค่าและความหมายในชีวิตทั้งนั้น
แม้ในวันที่ท้อแท้อ่อนล้า
หลิวสือซานก็มีพวกเขาคอยอยู่เคียงข้าง
ทำให้ชีวิตของเขาได้ดำเนินต่อไปโดยมีความหลังที่ยังคงงดงาม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
