เดิมทีผมเป็นเด็กที่มีปัญหาด้านการสื่อสารเป็นอย่างมาก ชนิดที่พูดให้เข้าใจไม่เป็น เข้าหาคนไม่เป็น เริ่มสนทนาไม่เป็นเนื่องจากรสนิยมของตนต่างจากคนทั่วไปในวัยใกล้กันเป็นอย่างมากเป็นต้น แต่ผมไม่ได้รังเกียจสังคมนะแค่จับหลักไม่ได้เฉยๆ
พ่อผมเคยบอกว่า สิ่งที่เขาจับสังเกตผมได้คือ
1.ผมเริ่มคุยไม่เป็น สรุปไม่เป็นมีแต่น้ำไม่มีเนื้อ จึงให้โฟกัสที่ ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไร อย่างไร รวมถึง ฝึกการจับประเด็นรวมถึงการสรุปใจความ แรกๆไม่คล่อง หลังๆก็พอได้
2.เล่นตลกฝืดไม่ตรงจังหว่ะ อันนี้คือเสน่ห์เฉพาะรวมถึงประสบการณ์ พ่อบอกว่าเล่นเป็นธรรมชาติอย่าเฟคไม่งั้นมันจะไม่ขำ อย่างผมตอนไปซื้อยาเพราะเป็นหวัด หมอถามว่า อาการเป็นยังไงบ้างคะ ผมตอบว่าผมจามหนักมากเหมือนมีคนหลายคนนินทาผมหนักมากซะอย่างงั้น จนหมอหลุดขำ เป็นต้น มากไปก็ไม่ดี พอเป็นพิธีก็ไม่เลว มันมีทั้งคนที่ขำด้วยกับไม่เล่นด้วย ถ้าไม่เล่นด้วยหยุดทันที
สิ่งสำคัญคือ ค่อยๆทำความคุ้นเคยก่อนครับ เพราะการพูดคุยมันมีทั้ง ทางความคิด ความเคยชิน สัญชาตญาณและประสบการณ์ ยิ่งจับหลักได้ว่า อะไรแบบไหนคือแนวเราพูดจาไหลลื่นไม่สะดุด แล้ววค่อยๆกลับมาไล่นึกว่า มีจุดไหนที่ดีขึ้นบ้างหรือยังไม่ก้าวหน้าบ้าง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
