25 ก.ค. เวลา 00:00 • หนังสือ

น้ำขวดสุดท้าย

มนุษย์เราอายุเฉลี่ยประมาณ 70-75 ปี ก็ประมาณ 25,550-27,375 วัน บางคนอาจเพิ่งใช้ไปได้ไม่ถึงครึ่ง บางคนอาจใช้ไปแล้วเกือบหมด
การมองว่าใช้ชีวิตมาแล้วกี่วัน อาจช่วยทำให้เราประเมินสิ่งที่ผ่านมาว่า ใช้ชีวิตดีหรือไม่ดีอย่างไร
การมองว่าเหลือกี่วันอาจทำให้เราระวังตัวขึ้น
เหลือเวลายิ่งน้อย ยิ่งต้องใช้ให้คุ้ม
สมมุติว่าเราต้องเดินทางข้ามทะเลทรายนานสองวัน เราได้รับน้ำหนึ่งขวดเล็ก เราก็ต้องประเมินว่าจะอยู่รอดอย่างไรด้วยน้ำเท่านี้
ประโยค “นี่เป็นน้ำขวดสุดท้ายแล้ว” จะทำให้เราเห็นคุณค่าของมันมากขึ้น
จะได้รู้ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างไร ใช้อย่างสนุกสนาน หรือใช้อย่างทุกข์ หรือเบื่อหน่าย ใช้อย่างประหยัดหรือใช้อย่างฟุ่มเฟือย ใช้อย่างไร้จุดหมายหรือใช้อย่างมีความหมาย
2
วิทยาการสมัยใหม่ทำให้ชีวิตมนุษย์เฉลี่ยยาวขึ้นกว่าสมัยโบราณหลายเท่า แต่ก็ทำให้เราประมาท ไม่นึกถึงความตาย
เมื่อไม่นึกถึงความตาย เราก็อาจใช้ชีวิตแบบเสียเวลา เพราะเราคิดว่าเรายังมีเวลาอีกมาก แต่วันสุดท้ายอาจมาถึงเมื่อไรก็ได้
คนมีปัญญาจึงฝึกมรณานุสติ รู้สึกตัวเสมอว่า เราอาจจากโลกไปได้ทุกเมื่อ ดังนั้นใช้นาทีนี้ให้ดีที่สุด คุ้มที่สุด ไม่ผัดวันประกันพรุ่ง
นี่มิใช่การมองโลกอย่างหดหู่หม่นหมอง เราอาจมองอีกด้านหนึ่งว่า ความตายเป็นเพียงการแปลงลักษณ์อีกครั้งหนึ่ง ก็แค่การเปลี่ยนองค์ประกอบของอะตอมที่ประกอบเป็นตัวเราชั่วคราว และหลังเราตาย อะตอมก็จะย้ายตำแหน่ง
มันเป็นการไหลเคลื่อนไปของชีวิตอย่างนั้นเอง
ทุกคนก็จะเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายนี้จนได้ เพียงแต่จะมาแบบรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวว่าทำอะไรมาบ้าง กำลังทำอะไร และจะทำอะไรต่อ ไม่มีใครรู้จำนวนวันทั้งหมดที่แท้จริงของตนเองได้ แต่บางทีมันไม่สำคัญเท่ากับว่า เราจะใช้เวลาที่เหลืออย่างไร
อดีตผ่านไปแล้ว เป็นฉากละครที่เล่นไปแล้ว อนาคตยังมาไม่ถึง ปัจจุบันวันนี้คือวันกำหนดองก์และฉากที่เหลือของละครชีวิตของแต่ละคน
1
ละครเรื่องนี้เราเป็นคนกำหนดเรื่องและบทพูดเอง
มีฉากเหลือมากหรือไม่มาก ก็เล่นมันอย่างสนุกสนาน
เพราะเมื่อม่านเวทีคลี่ลงมาปิด เราจะไม่ได้ยินเสียงปรบมือหรือโห่ฮา เราจะไม่รู้เรทติ้งที่คนมอบให้
แต่เราจะรู้เองว่าเราเล่นบทบาทของเราดีหรือไม่ดี
จาก กอดหนาม / วินทร์ เลียววาริณ
โปรโมชั่นพิเศษ ซื้อทางเว็บ https://www.winbookclub.com/.../%28S11%29%20%E0%B8%81%E0...
โฆษณา