สปริงซอง
1.
บ้านผมอยู่ลึกเข้าไปท้ายซอย
ในปี 2539 ความเจริญมาถึงแค่ถนนใหญ่ ต้องอาศัยแสงไฟจากบ้านเรือนให้พอมองเห็นทาง
ไม่ได้เป็นปัญหาหรอก ต่อให้เพื่อนบ้านเข้านอนกันหมด ผมก็เดินคนเดียวจนถึงบ้านได้
เพียงแต่คืนนี้แปลกไปกว่าทุกคืน
เมื่อลงจากสองแถว หมาทั้งซอยเหมือนคอยต้อนรับผม มันพากันส่งเสียงหอนลั่นเป็นทอดเสียงสุดท้ายได้ยินไกลๆแต่โหยหวนดังมาจากท้ายซอย
ผมเร่งฝีเท้า วิ่งได้เป็นวิ่ง
2.
"หมาหอนแปลกๆ มันหอนมาถึงหน้าบ้านเราเนี่ย"
น้องสาวโพล่งบอกทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าบ้าน
เธอนั่งดูละครหลังข่าวอยู่หน้าโทรทัศน์
หน้าจริงๆ เพื่อจะสามารถยื่นมือไปเปลี่ยนช่องได้ตอนเช้าโฆษณา
ผมไม่ตอบอะไร
หยิบหน้งสือพิมพ์ไทยรัฐฉบับวันนี้ขึ้นมาอ่านพาดหัวอย่างที่เคยทำทุกวัน
เหตุฆ่ากันตายเป็นข่าวลงหน้าหนึ่งเสมอ ไม่ได้อยากรู้ แต่ถูกบังคับให้ต้องรู้
"ศพหญิงปริศนาในป่าช้าวัดดอนฯ"
"ฆาตรกรรมด้วยความแค้น ทรัพย์สินอยู่ครบ คาดว่าเสียชีวิตมาประมาณ 1 ปี"
และฆ่ากันอีกหลายข่าว
หมายังคงหอน แต่เหมือนจะเหลือแค่หมาบ้านผมแล้ว
3.
"ตรงนี้เหม็นอะไรก็ไม่รู้"
ผมเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์
"เหม็นแบบไหน"
"เหมือนอะไรเน่าๆอะ หนูนั่งอยู่นี่ตลอด เพิ่งได้กลิ่น"
"ตรงนี้ไม่ได้กลิ่นอะไรนะ"
"พี่มานี่"
น้องลุกเดินทำจมูกย่นเหมือนหมากำลังดมหาของโปรด
"เหม็นอยู่รอบๆทีวีเนี่ย"
ผมลุกเดินไปทำจมูกย่นอีกคน
กลิ่นนี้
กลิ่นแป้งสปริงซอง แต่แรงจัดกว่านั้น และวนเวียนอยู่เฉพาะตรงนั้น
"ไม่เอาแล้วพี่ หนูไปนอนล่ะนะ หมาก็หอนแปลกๆ กลิ่นนี่อะไรอีกไม่รู้"
ผมจำกลิ่นนี้ได้ดีทีเดียว
สมัยอยู่หมู่บ้านชายป่าที่ต่างจังหวัด เมื่อมีคนตาย จะตั้งศพกันไว้ที่บ้าน บางศพฉีดฟอร์มาลีน บางศพไม่ แต่จะใช้แป้งฝุ่นแทน
ขนทุกเส้นบนตัวผมมีปฏิกริยาตอบสนองอย่างไม่ได้นัดหมาย
4.
คืนนี้หมาไม่ได้หอนต้อนรับผมเหมือนคืนวาน
"มะเช้าพี่นางโทรมา"
"ไม่ได้ติดต่อกันนาน โทรมาทำไม"
"แกโทรมาถาม ป้าบัวมาที่บ้านเราไหม เหมือนแกจะไปบ้านญาติทุกบ้านเลย"
"แกกลับมาแล้วรึ แกหายไปเป็นปีแล้วนี่"
"แกไม่ได้กลับมาเอง พวกรื้อป่าช้าเจอแกเมื่อวันก่อน"
- 9
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
