สมัยก่อน พิจารณาสิ่งต่างๆ โดยมองทะลุเข้าไปในระบบกลไกเชิงซ้อนของมัน
เสมือน การมองแบบนักวิทย์ เมื่อมอง ดอกไม้ก็จะเห็น โครงสร้างต่างๆในดอกไม้จากนั้นจึง ทำความเข้าใจ และใช้ประโยชน์ มองแทบทุกอย่างเป็นตัวตน จึงศึกษา ศาสตร์ต่างๆมากมาย ระบบบริหารมากมาย คว้าชัยชนะในหลากการแข่งขัน เพราะเห็นว่า ความสุขก็เป็นตัวตน
แต่สุดท้าย ในครั้งนั้นแม้ในทางโลกจะสมมุติ ยกตำแหน่งเป็นมือวางอันดับต้นของโลกแล้ว..
ก็พบว่าทั้งหมดนั้น มันว่างเปล่า มันว่างเปล่าจริงๆ หาแก่นสารไม่พบ และ มันไม่เคยสมบูรณ์แบบจริงๆสักที
จนได้มาเจอ พุทธพจน์ ที่กล่าวว่า
สิ่งใดสิ่งนึง มีความเกิดขึ้นเป็นธรรมดา
สิ่งนั้น ย่อมมีดับไปเป็นธรรมดา
จึงเริ่ม ละการมองดูรายละเอียดโครงสร้าง เปลี่ยนแว่นในการมองโลกเสียใหม่ เริ่มฝึกการมองว่า สิ่งนี้ๆ เกิดดับไหม
ดอกไม้นี้เกิด และ ดับ ไหม?
ต้นไม้ เกิดและดับไหม?
ความรู้สึก เกิด และ ดับไหม?
อนุภาค และ พลังงาน เกิด และ ดับ ไหม?
ระบบ และ ระบอบ เกิด และ ดับไหม?
สมมติ และ บัญญัติ เกิด และ ดับไหม?
ความทรงจำ เกิด และ ดับไหม?
ความคิด เกิด และ ดับไหม?
สภาวะที่รับรู้นี้ เกิด และ ดับไหม?
เมื่อสิ่งใดๆสิ่งนึงเกิดดับได้ เมื่อ มี เหมือน ไม่มี พร้อมกับ เห็นความว่างเปล่า และ ไร้ตัวต้นที่แท้จริงในสิ่งทั้งปวง
ตัวตนอย่างแท้จริง แท้จริงแล้วไม่ได้มี มีเพียงเหตุปัจจัยประกอบกันเท่านั้น จึงค่อยๆคลายความยึดในสิ่งต่างๆที่ละเล็ก ที่ละน้อย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
