ความสุขทางโลกเปรียบเสมือนไขมันทรานส์ อร่อยตอนกิน แต่เป็นมะเร็งก่อนตาย
ทุกวันนี้เราจะเห็นผู้คนมากมายที่พยายามสำแดงด้านที่ดูดี ดูดึงดูด ดูน่าอิจฉาของตัวเองออกมาให้สังคมได้ประจักษ์ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่หล่อสวย ฐานะอันมั่งมี ข้าวของ ทรัพย์สมบัติ ไลฟ์สไตล์ การท่องเที่ยว มีคู่ครองฐานะรวยหน้าตาดี ใช้ชีวิตแบบสุขนิยม
#โลกีย์
ผู้คนตกอยู่ในระบบสมมติบัญญัติ เช่น วิ่งเข้าหาแหล่งสุนทรีย์ กระโดดโลดเต้นในงานคอนเสิร์ต รับฟังรับชมอะไรที่สนุกสนาน ตลกเพลิดเพลิน บางทีก็ดูดราม่าในเน็ทฟลิก โลกเราใบนี้เต็มไปด้วยสิ่งสนองรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส และอารมณ์เอาไว้ทั้งหมด เป็นเหยื่อล่อจากโลกที่เหวี่ยงลงมาให้ปลาอย่างพวกเราพากันฮุบมันไว้ โดยลืมไปว่าตะขอเบ็ดมันทำให้ปากของเราเจ็บมาก
ความสุขของโลกเปรียบเสมือนตะขอเบ็ดที่เสียบเหยื่อรสอร่อยเอาไว้นั่นแหละ จะว่าเหมือนไขมันทรานส์ก็เหมือน กินบ่อยๆก็อร่อยเพลิดเพลิน แต่พอกินนานเนิ่นไป รู้ตัวอีกทีก็เป็นมะเร็งใกล้เสียชีวิตซะแล้ว
เพราะความสุขทางโลก ซุกซ่อนความแก่หง่อม ความเจ็บไข้ได้ป่วย และความตายเอาไว้ แต่ในระหว่างทาง โลกก็จะโรยเค้กโรยครีมเอาไว้ตามเบี้ยบ้ายรายทางให้เราได้หยิบกินเพื่อลิ้มความอร่อยกันในบางครั้งบางคราว
เค้กและครีมเหล่านั้นคืออะไร มันก็คือกามคุณอารมณ์ทั้งหลาย รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสอะไรที่น่าเพลิดเพลินทั้งหลาย ความสุขจอมปลอมทั้งหลายเอาไว้หลอกคนโง่ให้หลงอยู่ แต่ผู้รู้เขาจะไม่ติดข้อง สิ่งเหล่านั้นเป็นเครื่องบดขยี้จากโลก เป็นกับดักของความหลงในการที่จะจับพวกเราเอาไว้ในอำนาจที่ชื่อว่ากาม กับดักจากความลุ่มหลง จะจับเราเอาไว้ให้ดิ้นไปไหนไม่รอด
ถ้าถ่างตามาสังเกตรอบตัวให้ดีจะเจอเลยว่ามีแต่คนที่ไม่รอดเต็มไปหมด นับจำนวนเท่าดินมหาปฐพี แต่คนที่รอด มีเท่าเศษดินปลายเล็บ เพราะคนส่วนมากในโลกเราล้วนมัวแต่เดินหลงในสงสารา
เดินหลงในสงสารา หมายถึงเดินหลงดิ้นรนแสวงหาความสุขทางรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสทั้งหลาย ดิ้นแสวงหากันไป สุดท้ายทุกอย่างก็ว่างเปล่า แบบไม่พูดเล่น เป็นความจริงที่คุณต้องเจอแน่นอน ไม่เจอตอนนี้ก็เจอในอนาคต อย่างขณะนี้มีเงิน แต่สุดท้ายเงินก็เป็นของคนอื่น มีบ้านสุดท้ายบ้านก็เป็นของคนอื่น มีลูกมีเมียมีผัวมีแฟน สุดท้ายก็เป็นของคนอื่น ไม่ใช่ของเราอยู่ดี เพราะเดี๋ยวเราก็ตาย กระทั่งร่างกายนี้ ของเราๆ สุดท้ายก็ต้องถูกคนเอาไปเผาทิ้ง มันว่างเปล่าไปหมด เรื่องของโลกหาสาระไม่ได้
ไม่เคยเลยที่เราจะเห็นมนุษย์หาความสุขจากความเงียบสงบ ไปที่ไหนก็ต้องเปิดเพลง ไปเที่ยวที่ไหนก็จะต้องมีดนตรี มีมหรสพ มีการแสดงร้องเต้นเล่นระบำ ในสวนสนุกที่ว่าสนุกนักสนุกหนาก็มีแต่เครื่องเล่นที่ให้เสียงกรีดร้องด้วยความเสียวไส้ทั้งนั้น น้อยคนนักที่จะวิ่งเข้าหาความสุขที่ร่มเย็น นิ่ง สงบ ไร้ทุกข์สิ้นเชิง อย่างวิมุตติสุข
หลายคนคงยังไม่รู้ว่า การจะเกิดมาเป็นมนุษย์(ที่มีจริยธรรม)ได้นั้น สัตว์จะต้องรอให้ดาวโลกมีพระพุทธเจ้ามาอุบัติและยังอยู่ในยุคของพระพุทธเจ้าเท่านั้น เราโชคดีได้พบพระสัทธรรมของพระตถาคตแล้ว แต่หลายคนกลับไม่สนใจเข้าหาเพื่อปลดปล่อยจิตให้หลุดพ้นจากสมมติบัญญัติ ไปสู่วิมุติ
อย่างที่บอก เรื่องความสุขทางโลกหาสาระไม่ได้ เป็นของที่เมื่อครอบครองแล้วก็ต้องทิ้งเสีย ถ้าไม่ได้อยากทิ้งเอง ความแก่เจ็บตายก็จะมาเอามันไปทิ้งให้เอง ในเมื่อเห็นแล้วว่าความสุขทางโลกไม่มีสาระ มีลาภเสื่อมลาภ มียศเสื่อมยศ มีสรรเสริญก็มีนินทาว่าร้าย มีสุขก็ต้องมีทุกข์ เป็นอย่างนี้อยู่ทุกวินาทีของโลก
อ่านมาถึงตรงนี้ คุณอยากหลุดพ้นจากระบบสมมติอันหลอกลวงนี้กันแล้วหรือยังครับ?
แอดมินเทพารักษา แห่งเพจเฟ๊ซบุ๊คธรรมะแฟนตาซี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
