ยาวนาน
หมู่หนุ่ยหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง แล้วจึงกลับมาหาพวกเรา พร้อมกับแจ้งข่าวว่า รถบรรทุกทหารของกองร้อยเครื่องยิงหนัก ที่กำลังพาทหารไปสับเปลี่ยนกำลังที่ชายแดน ไทย - เมียนมา ติดหล่มอยู่บนเนินรับน้อง หมู่หนุ่ยว่า พอจะมีทางเบี่ยงให้มอเตอร์ไซค์ของพวกเราแซงขึ้นไปได้อยู่ พวกเราจึงได้ออกเดินทางอีกครั้งในเวลา 17.45 น.
ทางขึ้นสู่เนินรับน้อง ชันพอๆกับทางขึ้นเขาลูกแรกท้ายหมู่บ้านห้วยเสือเฒ่า แต่โชคยังดีที่มีการทำเป็นถนนคอนกรีตสองร่องล้อเอาไว้ ประมาณ 200 เมตร ทำให้พวกเราขับรถขึ้นไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
แต่เมื่อสุดทางคอนกรีต เราก็ได้พบกับกลุ่มทหารกองร้อยเครื่องยิงหนัก ที่กำลังช่วยกันดันรถบรรทุกขึ้นจากหล่มดิน ซึ่งตรงนี้เราก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรใครได้อีกแล้ว เพราะรถมอเตอร์ไซค์ของเราก็ประสบปัญหาเดียวกันไปเรียบร้อย
ด้วยน้ำหนักของรถบรรทุก ที่บรรทุกทหาร 1 หมู่ พร้อมสัมภาระ ประกอบกับถนนดินที่อิ่มน้ำมาตลอดหลายสัปดาห์ ทำให้รถบรรทุกทหารจมไปจนเกือบติดท้องรถ และซ้ำร้ายพลขับรถที่พยายามจะเร่งเครื่องเพื่อให้รถหลุดออกจากหล่ม ทำให้ถนนเละเทะเข้าไปอีก....
ถึงตรงนี้เราขับรถกันไม่ได้อีกแล้ว จึงจำเป็นต้องลงเดินเท้าและดันรถไปข้างหน้า พร้อมกับบิดเลี้ยงคันเร่งไปด้วย
เสียงเครื่องยนต์ของรถบรรทุก และมอเตอร์ไซค์ดังระงมทั่วป่าด้านทิศตะวันตกของอำเภอเมืองแม่ฮ่องสอน พร้อมกับฟ้าที่กำลังมืดลง และฝนที่ยังคงตกปรอยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ในทีมของเรานอกจากหมู่หนุ่ยแล้ว ก็ยังมีพลทหารเจ ที่เป็นชาวกะเหรี่ยง อำเภอแม่สะเรียง ที่เคยมีประสบการณ์ในการขับรถบนเส้นทางแบบนี้มาก่อน มาคอยช่วยกันนำรถทั้ง 4 คัน ขึ้นสู่เนินแต่ละเนินสลับกันไป คนที่ไม่ได้ขับรถ ก็ต้องช่วยกันแบกสัมภาระเดินขึ้นเนินมา โดยมีไฟหน้าของรถบรรทุกที่ติดหล่มส่องนำทางให้พวกเรา
เราขยับออกมาไกลจากรถของกองร้อยเครื่องยิงหนักมาเรื่อยๆ แต่ยังคงได้ยินเสียงความพยายามของพวกเขาอยู่ไกลๆ
การเดินทางของเราเริ่มหันทิศทางไปทางเหนือและไปข้างหน้าได้แบบเชื่องช้า เมื่อหันมองไปทางด้านทิศตะวันออกมองเห็นแสงไฟจากหมู่บ้านห้วยเสือเฒ่าอยู่ลิบๆ พลันทำให้เกิดความคิดในใจชั่วขณะหนึ่งว่า "กูมาทำอะไรตรงนี้... ในเวลานี้ กูควรจะอยู่บ้าน...เช้าตื่นไปทำงาน เย็นกลับมาอยู่บ้าน เล่นกับแมว คุยกับเมีย ตอนนั้นผู้พันก็ให้โอกาสกูเลือก แล้วกูจะเลือกมาที่นี่ทำไม"
ตั้งแต่ผมสอบเลื่อนฐานะจากทหารชั้นประทวน เป็นนายทหารสัญญาบัตรได้ ตั้งแต่ปี 2565 ผมแทบจะไม่ได้อยู่บ้านเลยเป็นเวลาเกือบ 2 ปี แถมยังเลือกมาทำงานชายแดนไกลบ้านอีก เหตุผลเพียงแค่อยากสนองความต้องการของตัวเอง... อยากเป็นทหารที่สมบูรณ์ตามอุดมคติของตัวเอง คือ การได้ออกมาทำงานสนาม
ตลอดระยะเวลา 12 ปี ของอาชีพทหาร... ผมทำงานนั่งโต๊ะมาโดยตลอด จะออกภาคสนามบ้างก็เป็นระยะเวลาสั้นๆ และออกมาในฐานะฝ่ายอำนวยการ ไม่ใช่ผู้ปฏิบัติงานในพื้นที่ เมื่อเจ้านายเสนอโอกาสให้ ผมจึงเลือกรับทันทีโดยไม่ได้ลังเล.... จนได้มาติดหล่มในฐานะหัวหน้าทีม ที่แม่ฮ่องสอนอยู่ในเวลานี้
ในทุกช่วงเนินที่เราหยุดพัก ผมจะถามหมู่หนุ่ยเสมอ ว่าผ่านมากี่กิโลเมตรแล้ว... แน่นอนผมจำระยะทางได้ ว่าจากบ้านห้วยเสือเฒ่า ไปจนถึงที่หมายสุดท้ายของเรา มันแค่ 9 กิโลเมตรกว่าๆเอง
"เพิ่งจะได้ประมาณ 3 โล เองครับหัวหน้า" หมู่หนุ่ยตอบกลับมาแบบเฉยเมย เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ผมปลดเป้ของผมและโยนลงพื้นไปเรียบร้อย... ตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนทหารจนทำงาน ผ่านการฝึกต่างๆ ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะปลดเป้ออกจากหลังถ้ายังไม่ถึงที่หมาย แต่วันนี้มันสุดจริงๆ ทั้งจากร่างกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำเหงื่อ และน้ำฝน เป้สนามและอุปกรณ์ประจำกายที่น้ำหนักรวมกันกว่า 20 กิโลกรัม ประกอบกับการออกแรงดึง ลาก มอเตอร์ไซค์ขึ้นจากหล่ม และเดินขึ้นเขากันมาอีกหลายกิโลเมตร สภาพในเวลานี้ผมพร้อมนอนหลับได้โดยไม่สนใจอะไร
ทุกจุดที่เราหยุด ต้องคอยตรวจเช็คของอยู่ตลอดว่าตกหล่นตรงไหนหรือไม่
ไฟหน้ารถผมดับไปแล้ว จากการพยายามเร่งเครื่องให้หลุดจากหล่มตลอดเส้นทาง ไม่รู้ว่าหลอดขาด หรือมันร้อนจนดับไป... ตอนนี้จึงเหลือแค่ไฟคาดหัวราคา 150 บาท จากดีแคทลอน เชียงใหม่ ที่ยังคงส่องทางให้ผมอยู่
ในบางช่วงของเส้นทางที่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ หรือไม่ได้อยู่ในทิศทางลม เราจะสามารถขับรถต่อเนื้องได้บ้างเนื้องจากถนนไม่เละมาก
จนมาถึงจุดหนึ่งซึ่งเป็นทางขึ้นเนิน ที่หมู่หนุ่ยได้มาจอดรอเราอยู่ก่อนแล้ว "ตรงนี้เป็นเนินตัว S เดี๋ยวผมเอาขึ้นให้ครับ ต้องขับยาวผ่อนคันเร่งไม่ได้เลย" หมู่หนุ่ยเตือนถึงความยากของเส้นทางที่เรากำลังเจอ และนำรถของพวกเราขับขึ้นไปทีละคัน ผมมองตามไฟท้ายรถสีแดง ที่สว่างมองเห็นท่ามกลางความมืดมิด และกำลังไต่สูงขึ้น สูงขึ้น จนคอตั้ง
"ชิ_หาย เชี่_ อะไรวะเนี่ยยย" ผมอุทานออกมาเสียงดัง มันเป็นความรู้สึกที่ปะปนกันในหลายๆอารมณ์ ทั้งประหลาดใจ ตื่นเต้น และเหนื่อยใจ ที่จะต้องเดินเท้าขึ้นเนินชันๆ อีกอย่างต่ำ 2 เนิน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
