[ห้วงแห่งความเดียวดาย] นกร้องระงมดังก้องไปทั่วป่า แต่หากไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เสียงนั้นช่างฟังดูวังเวง เหมือนเสียงสะท้อนของหัวใจที่โดดเดี่ยว ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

6 ส.ค. เวลา 10:10 • นิยาย เรื่องสั้น

นกร้องระงมดังก้องไปทั่วป่า แต่หากไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เสียงนั้นช่างฟังดูวังเวง

เหมือนเสียงสะท้อนของหัวใจที่โดดเดี่ยว

ในป่าลึกที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านพุ่มไม้

เงาของต้นไม้ใหญ่สะท้อนอยู่บนพื้นดิน

มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้

และเสียงนกร้องที่กระจายอยู่รอบๆ

คล้ายกับเสียงเรียกของความหวังที่เลือนราง

แม้ว่าป่าจะเต็มไปด้วยชีวิต

แต่ในความมืดนั้นกลับมีเพียงความเงียบเหงา

เสียงนกร้องกลับกลายเป็นเสียงของความโศกเศร้า

เมื่อมันไร้ซึ่งการตอบสนอง

ในห้วงเวลาแห่งความเดียวดาย

ทุกเสียงกลับกลายเป็นเสียงของความคิดถึง

เสียงลมพัด เสียงใบไม้เสียดสี

และเสียงนกร้องที่ดังก้อง

สะท้อนความรู้สึกที่เก็บซ่อนอยู่ในหัวใจ

เสียงนกร้องระงมในป่าลึก

ในยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บ

มันยังคงร้องต่อไป

ราวกับต้องการปลดปล่อยความรู้สึก

แต่ก็ยังคงอยู่ในห้วงแห่งความเงียบงัน

โฆษณา