[ห้วงแห่งความเดียวดาย] สายลมพัดผ่านยอดเขาและหุบเหว สะท้อนเสียงแห่งความเงียบงัน เทือกเขากว้างไกล ท้องฟ้ากว้างใหญ่ สายลมพัดลอยอย่างอิสระ ไม่มีจุดหมาย ไม่มีเพื่อนร่วมทาง

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

6 ส.ค. เวลา 11:48 • นิยาย เรื่องสั้น

สายลมพัดผ่านยอดเขาและหุบเหว สะท้อนเสียงแห่งความเงียบงัน

เทือกเขากว้างไกล ท้องฟ้ากว้างใหญ่ สายลมพัดลอยอย่างอิสระ

ไม่มีจุดหมาย ไม่มีเพื่อนร่วมทาง

สายลมพัดผ่านยอดเขาและหุบเหว สะท้อนเสียงแห่งความเงียบงัน

ใบไม้ไหวเบา ๆ ดั่งเสียงกระซิบของความคิดถึง

ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลับขอบฟ้า ทิ้งรอยเงาทอดยาวไปบนพื้นดินที่เย็นชืด

ในความเวิ้งว้างและความมืดมน

มีเพียงหัวใจที่โดดเดี่ยว เฝ้ามองท้องฟ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเพียงเสียงหัวใจเต้นที่แผ่วเบา

ราวกับเสียงของความหวังที่หลงเหลือ

ยามค่ำคืนปกคลุมไปด้วยความมืด

ดวงดาวพร่างพราวบนท้องฟ้า

เหมือนความหวังที่กระพริบไกล ๆ แต่ไม่อาจเอื้อมถึง

ในห้วงเวลาแห่งความเหงา

ทุกเสียงกลับกลายเป็นเสียงสะท้อนของความเศร้า

สายลมพัดผ่านเหมือนกับการลาจาก

ทิ้งรอยเท้าไว้บนพื้นดินแห่งความทรงจำ

แต่ไม่มีใครที่จะหันกลับมามอง

ในความเงียบงันนั้น ความเหงากลายเป็นเพื่อนร่วมทาง

และความเศร้ากลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจ

ท่ามกลางความเวิ้งว้างและความมืดมนของชีวิต

โฆษณา