ตอนที่ 2 🌸รอยรักรอยกรรม🌸 ตอน " แม่ที่ต้องจากไปไม่มีวันกลับ "
ในยามเย็นที่เงียบสงบ มินตราเดินทางกลับบ้านหลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน เธอรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ เพราะเธอคิดถึงแม่ที่รออยู่ที่บ้าน
เมื่อเธอเปิดประตูบ้านเข้าไป ความเงียบก็โอบล้อมเธอไว้ เธอเรียกหาแม่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอเดินไปรอบๆ บ้าน แต่ก็ไม่พบแม่ของเธอที่ไหน
ความกังวลเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของมินตรา เธอรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของแม่ และพบว่าแม่ของเธอนอนอยู่บนเตียงโดยไม่ไหวติง ร่างกายของเธอเย็นเฉียบ และริมฝีปากของเธอซีดเซียว
"แม่!" มินตราตะโกนด้วยความตกใจ เธอรีบเข้าไปหาแม่และเขย่าตัวของเธอ "แม่เป็นอะไรไป แม่ตื่นสิ!"
แต่แม่ของเธอไม่มีการตอบสนองใดๆ มินตราพยายามจับชีพจรของแม่ แต่ก็ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย น้ำตาแห่งความโศกเศร้าไหลอาบแก้มของเธอ
"แม่คะ แม่ตายแล้วเหรอ" มินตราคร่ำครวญด้วยเสียงสั่นเครือ "ทำไมแม่ไม่บอกมินตรา ทำไมแม่ต้องทิ้งมินตราไป"
เธอทรุดตัวลงข้างเตียงของแม่และกอดร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ไว้แน่น ความเจ็บปวดและความโศกเศร้าแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
"แม่คะ มินตราขอโทษที่มินตราไม่ค่อยได้มาหาแม่ มินตราทำงานหนักเกินไป มินตราลืมดูแลแม่ มินตราเป็นลูกที่ไม่ดีเลย" มินตราพร่ำบอกกับแม่ของเธอราวกับว่าแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่
เธอใช้เวลาที่เหลือของคืนนั้นนั่งอยู่ข้างเตียงของแม่ กอดร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ไว้แน่นและร้องไห้จนแทบขาดใจ เธอไม่เคยรู้สึกอ้างว้างและสิ้นหวังเท่านี้มาก่อนในชีวิตของเธอ
ในห้วงยามที่ความมืดมนแผ่ปกคลุมหัวใจของมินตรา เธอสูญเสียแม่ผู้เป็นที่รักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ความโศกเศร้าและความอ้างว้างกัดกินจิตวิญญาณของเธอ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความเจ็บปวด
“แม่จ๋าลูกขอให้แม่ไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์รอมินตรานะคะ”
โชคชะตาได้นำพามินตราไปพบกับชายหนุ่มรูปงามนามว่าภวินทร์ เขาเป็นเสมือนแสงสว่างในความมืดมนของเธอ ภวินทร์คอยอยู่เคียงข้างเธอในยามที่เธอต้องการที่สุด ความอ่อนโยนและความห่วงใยของเขาเยียวยาหัวใจที่แตกสลายของเธอ
เมื่อเวลาผ่านไป ความผูกพันระหว่างมินตราและภวินทร์ก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น พวกเขาตกหลุมรักซึ่งกันและกัน และในที่สุดก็ตัดสินใจแต่งงานกันในพิธีที่เรียบง่ายแต่เปี่ยมไปด้วยความรักและความสุข
"มินตรา ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอตลอดไป" ภวินทร์กล่าวขณะที่จับมือเธอไว้แน่น "ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอในทุกย่างก้าว ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์"
น้ำตาแห่งความซาบซึ้งไหลอาบแก้มของมินตรา "ขอบคุณค่ะ ภวินทร์" เธอตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "ฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้พบคุณ"
พวกเขาใช้ชีวิตคู่ร่วมกันอย่างมีความสุข โดยภวินทร์คอยเป็นเสาหลักให้กับมินตราในทุกๆ ด้าน ความรักของพวกเขาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของเธอในยามที่เธอคิดถึงแม่ผู้ล่วงลับ
"แม่คะ มินตราคิดถึงแม่จัง" มินตราพร่ำบอกกับภาพถ่ายของแม่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง "แต่ตอนนี้มินตรามีภวินทร์แล้ว เขาเป็นคนที่ดีมาก เขาทำให้มินตราลืมความเศร้าได้"
แม้ว่าความโศกเศร้าจะยังคงอยู่ในใจของมินตรา แต่ความรักของภวินทร์ก็ช่วยให้เธอค่อยๆ เยียวยาหัวใจที่แตกสลาย เธอรู้ว่าแม่ของเธอจะต้องมีความสุขที่ได้เห็นเธอมีความสุขเช่นนี้
ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ มินตราและภวินทร์จะนั่งคุยกันอย่างใกล้ชิดบนโซฟาตัวโปรดของพวกเขา มินตราจะเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของเธอให้ภวินทร์ฟัง และภวินทร์ก็จะเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวและความฝันของเขาให้เธอฟัง
"ฉันคิดถึงแม่จัง" มินตราพูดขึ้นมาในคืนหนึ่ง "ฉันอยากให้แม่ได้เห็นเราแต่งงานกัน ฉันอยากให้แม่ได้รู้ว่าฉันมีความสุขแค่ไหน"
ภวินทร์โอบกอดเธอไว้แน่น "ฉันรู้ค่ะที่รัก ฉันก็คิดถึงแม่คุณเหมือนกัน" เขากล่าว "แต่ฉันเชื่อว่าแม่ของคุณจะต้องมีความสุขที่ได้เห็นคุณมีความสุข"
"ฉันก็หวังอย่างนั้นค่ะ" มินตราตอบด้วยเสียงแผ่วเบา
ความรักของภวินทร์เป็นเหมือนยาใจที่ช่วยเยียวยาหัวใจที่แตกสลายของมินตรา เธอรู้ว่าเธอจะไม่มีวันลืมแม่ของเธอได้ แต่เธอก็จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างมีความสุข เพื่อเป็นเกียรติแก่ความทรงจำของแม่ และเพื่อให้ภวินทร์มีความสุขเช่นกัน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
