แด่อาจารย์ผู้หล่อหลอม "โค้ชเช" ให้กลายเป็นโค้ชเทควันโด้ระดับโลก
ถ้าโค้ชเช เป็นคนที่หล่อหลอม เทนนิส-พาณิภัค ให้กลายเป็นนักกีฬาระดับโลก แล้วใครล่ะ ที่หล่อหลอม เช ย็องซอก ให้กลายเป็นยอดโค้ชแบบนี้?
เช ยองซ็อก เกิดที่เมืองซ็องนัมในประเทศเกาหลีใต้ กับครอบครัวเล็กๆ ที่มีอยู่แค่ 4 คน คือคุณแม่ คุณย่า และ พี่สาว โดยคุณพ่อของเขาเสียชีวิตไปนานแล้ว จากโรคมะเร็งตับ ตั้งแต่โค้ชเชอายุ 7 ขวบ
เมื่อไม่มีพ่อ ทำให้คุณแม่ของเช ย็องซอก ต้องทำงานคนเดียว เพื่อหาเลี้ยงทั้ง 4 คนในครอบครัว
คุณแม่ต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อเตรียมอาหารให้ทุกคน จากนั้น 6.30 น. ขึ้นรถเมล์ไปโรงงานขนม พอเลิกงาน 17.00 ก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน เตรียมอาหารเย็นให้ทุกคน แล้วออกไปทำงานอีกรอบในตำแหน่งพนักงานทำความสะอาด กว่าจะกลับมาอีกที ทุกคนก็นอนหมดแล้ว
เธอทำงานซ้ำๆ วนไปวนมา ต้องตื่นคนแรกและนอนคนสุดท้ายเสมอ เป็นแบบนี้อยู่นานหลายปี
ความฝันสูงสุดในชีวิตของโค้ชเช จึงมีเพียงอย่างเดียว คือ "อยากให้แม่ไม่ต้องทำงานหนัก และมีเวลาพักผ่อนมากๆ" ดังนั้นเขาจะพยายามผลักดันตัวเอง ให้ประสบความสำเร็จ และมีเงินใช้โดยเร็วที่สุด แม่จะได้สบายเสียที
โค้ชเชรู้จักเทควันโด้ครั้งแรกในสมัยประถม เพราะมีโรงฝึกอยู่ใกล้กับโรงเรียน
วันหนึ่งเขาเดินผ่าน แล้วได้เห็นคนเรียนในคลาส มีการออกท่าทางต่อสู้ ดูแข็งแรง คล่องแคล่ว ทำให้รู้สึกอยากลองเล่นบ้าง
ที่โรงฝึกมีโปรโมชั่น เรียนฟรีในช่วงแรก แต่ถ้าหากหมดช่วงทดลอง ก็ต้องจ่ายเงินค่าเล่าเรียน จำนวน 3 หมื่นวอนต่อเดือน (770 บาท)
เมื่อเช ยองซ็อก ได้ลองเล่นเทควันโด้ ก็รู้สึกมีความสุข มันคือสิ่งที่เขาชอบจริงๆ
ตอนเช้าไปเรียน ตอนเย็นไปซ้อมเทควันโด้ เขาทำแบบนี้ต่อเนื่องจนหมดช่วงทดลองเรียน จากนั้นก็ต้องจำใจเลิกเล่นเพราะรู้ดีว่าที่บ้านไม่มีเงิน เขาไม่ควรไปขอแม่เดือนละ 3 หมื่นวอน มาใช้จ่ายอะไรแบบนี้
เช ยองซ็อกเล่าว่า "เทควันโด เป็นกีฬาที่ต้องลงทุนพอสมควร มันไม่ใช่สิ่งที่ผมคู่ควรแม้แต่น้อย"
นั่นคือเหตุผลที่ พัค จู-ชอล โค้ชในโรงฝึกที่เห็นพรสวรรค์ของเช ยองซ็อก เข้าไปคุยกับคุณแม่ถึงบ้าน "ครูพัคบอกแม่ว่า ผมมีพรสวรรค์ อยากให้ผมเอาดีทางด้านนี้ และเทควันโด้อาจเป็นใบเบิกทาง ให้ผมได้เรียนต่อ โดยไม่ต้องจ่ายค่าเล่าเรียนอีกด้วย"
"ผมอยู่ตรงนั้น และคิดว่า ต่อให้ครูกล่อมอย่างไร แม่ก็คงไม่ยอม แต่ผิดคาด แม่หันมาถามผมว่า 'อยากเรียนไหม?' ผมไม่เก็บอาการใดๆ ทั้งสิ้น ตอบไปตามตรงว่า 'อยากเรียน' และในที่สุดคุณแม่ก็ยินยอมให้เรียนได้"
สิ่งที่เช ยองซ็อก ยังไม่เข้าใจในตอนนั้น คือคนเป็นแม่ ขอแค่รู้ว่าอะไรที่ทำแล้ว ลูกจะมีความสุข เธอก็พร้อมจะทำอย่างไม่ลังเล
"ผมดีใจจนพูดไม่ออก ที่คุณแม่ยอมเสียสละความสุข และความสบายส่วนตัว ยอมเหน็ดเหนื่อยมากขึ้นไปกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า เพื่อหาเงินเพิ่ม ให้ผมได้เรียนในสิ่งที่อยากเรียน"
"สิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวขณะนั้น ก็คือ แม่จะต้องไม่เหนื่อยเปล่า ผมจะทุ่มเทต่อการเรียน และการฝึกซ้อมอย่างเต็มที่"
เช ยองซ็อก ทำตามที่พูด เขาฝึกซ้อมอย่างหนัก จนสามารถเข้าร่วมการแข่งขันชิงแชมป์เทควันโด้แห่งชาติ ในระดับนักเรียนประถม สุดท้ายคว้าเหรียญทองแดงมาได้ จึงได้ทุนการศึกษาเรียนฟรี ที่โรงเรียนมัธยมต้นซ็องนัมซอ
จากนั้นเมื่อขึ้น ม.ต้น เขาลงแข่งอีก ในการแข่งชิงแชมป์แห่งชาติ ระดับมัธยมต้น คราวนี้ เช ยองซ็อก ได้อันดับ 3 ของประเทศอีกครั้ง จึงได้ทุนการศึกษา เข้าเรียนในสถาบันชื่อดังของประเทศเรื่องเทควันโด้ ที่ชื่อ มัธยมปลายพุงแซง
ที่มัธยมปลายพุงแซง เช ย็องซอก ได้เจอกับคนสำคัญ ที่ช่วยเปลี่ยนชีวิตของเขาไปเลย คนคนนั้น มีชื่อว่า ลี คยองแบ หรือที่เด็กๆ เรียกกันว่า "ครูลี"
ครูลี เป็นโค้ช และอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมเทควันโด้ เขาสอนเด็กๆ ไม่เพียงแค่เรื่องการต่อสู้ แต่ยังรวมถึงการปฏิบัติตัวนอกสนามด้วย
เช ยองซ็อก เล่าว่า "ครูลีจะปฏิบัติกับทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ไม่มีใครถูกดูแลเป็นพิเศษ เวลาลงโทษก็ไม่มีแบ่งแยก ว่ารุ่นพี่โดนน้อย รุ่นน้องโดนเยอะ แต่ทุกคนจะเสมอภาคกันเสมอ โดนเท่ากันทุกอย่าง เรื่องนี้ผมยึดถือท่านเป็นแบบอย่าง"
ครูลีไม่ได้มีแต่ไม้อ่อน แต่หลายครั้งก็ใช้ไม้แข็ง เขาจะถือไม้เบสบอล เตรียมลงโทษเด็กๆ ที่ไม่ตั้งใจ เป็นการแสดงออกถึงความรักแบบ Tough Love "ถ้าใครไม่ตั้งใจตอนแข่งก็โดนไม้กันทุกคน แต่ถ้าคุณตั้งใจสุดความสามารถแล้ว จะแพ้หรือชนะ ก็ไม่โดนลงโทษ วิธีการสอนของครูอาจจะแตกต่างจากคนอื่น แต่ก็ไม่มีนักเรียนคนไหนถอนตัว หรือเลิกเล่นเทควันโด้กลางคันแม้แต่คนเดียว"
อีกเรื่องที่ครูลี เป็นแรงบันดาลใจสำคัญให้เช ยองซ็อก คือเรื่องภาษาอังกฤษ
ครั้งหนึ่งเขาเดินไปหาครูลี ที่ห้องพักอาจารย์ แล้วไปเจอหนังสือเรียนภาษาอังกฤษวางอยู่บนโต๊ะ ก็เลยถามไปว่า ทำไมครูยังต้องมาเรียนภาษาอังกฤษอีก ซึ่งครูลีตอบกลับไปว่า "ก็เตรียมไว้ เผื่อเป็นประโยชน์ในอนาคต เพราะภาษาอังกฤษใช้ได้ทั่วโลก อนาคตถ้าเกิดการเปลี่ยนแปลงหน้าที่การงาน ก็อาจได้ใช้ การหาความรู้ไว้ล่วงหน้า ไม่ได้เป็นเรื่องหนักหนาอะไรนี่นา"
อิทธิพลจากครูลี จุดประกายเช ยองซ็อก ให้หันมาตั้งใจเรียนวิชาภาษาอังกฤษ เขาพยายามจนสามารถสื่อสารได้ โดยที่ไม่รู้เลยว่า อนาคตจะได้ใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้จริงๆ
ชื่อเสียงของ เช ย็องซอก เป็นที่รู้จักในระดับประเทศ เมื่อลงแข่งขันเทควันโด้แห่งชาติในระดับมัธยมปลาย นี่เป็นอีเวนต์ที่มีการถ่ายทอดสดจากทีวีด้วย และสามารถคว้าเหรียญทองได้สำเร็จ จึงได้รับทุนการศึกษา ให้เรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติคังวอน
โดย เช ย็องซอก เรียนปริญญาตรีที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ ควบคู่กับการซ้อมเทควันโด้ไปด้วย
ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยปีสุดท้าย มีการเปิดคัดตัวผู้เล่นทีมชาติเกาหลีใต้ แต่โชคไม่ดี ที่วันคัดตัวตรงกับวันสอบไฟนอลที่คณะพอดี เช ย็องซอก จึงจำเป็นต้องเลือก
และ เขาเลือกสอบ ไม่ไปร่วมแข่ง โดยอธิบายเหตุผลว่า "ผมอยากรับใช้ชาตินะ แต่รู้ตัวว่า มีคนเก่งกว่าเราอีกมากมาย แล้วคนที่จะเป็นทีมชาติได้ ก็มีแค่คนเดียว คือผมเองยังไม่ใช่มือหนึ่งในชมรมที่มหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงในระดับประเทศ ที่มีคู่แข่งอีกมหาศาล ผมจึงคิดว่า เราควรเรียนให้จบ เอาวุฒิการศึกษา และหาอาชีพที่ทำเงินได้เยอะๆ แม่จะได้สบายเสียที"
นั่นทำให้ เช ย็องซอก จึงไม่เคยเป็นผู้เล่นทีมชาติเกาหลีใต้ เพราะเขาไม่เข้าร่วมคัดตัวด้วยนั่นเอง
จริงอยู่ ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาเลือกแล้ว เมื่อหักลบเหตุผลแล้ว ขอเอาวุฒิการศึกษาดีกว่า
เมื่อเรียนจบจากมหาวิทยาลัย เช ย็องซอก ไปเกณฑ์ทหาร 2 ปี พอออกจากกรม ก็ได้งานประจำ โดย "ครูลี" ชวนมาเป็นผู้ช่วยโค้ชที่มัธยมปลายพุงแซง ซึ่งเขาก็ตอบตกลงโดยทันที
หลังจากเป็นโค้ชผู้ช่วยที่โรงเรียนได้ระยะหนึ่ง สมาคมเทควันโด้เกาหลีใต้แจ้งว่า ต้องการโค้ชชาย 1 คน ไปทำงานเป็นเฮดโค้ชของทีมชาติบาห์เรน ในตะวันออกกลาง ซึ่งจะได้รับค่าจ้างเบื้องต้นที่ 4,000 ดอลลาร์ต่อเดือน (140,000 บาท) แต่ต้องแลกกับการเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ
ครูลี บอกกับเช ย็องซอกว่า "ครูอยากให้เธอ ลองพิจารณาโอกาสนี้หน่อย"
ตัวเช ย็องซอก มองว่าเป็นโอกาสดี คือตอนนี้คุณแม่ของเขา เพิ่งรวบรวมเงินทั้งชีวิต เปิดร้านโพจังมาชา แผงอาหารเล็กๆ ที่ขาย ต็อกบกกี, โอเด้ง, คิมบับ และต้องจ่ายค่าเช่าที่ทุกเดือน ถ้าหากเขาได้งานเป็นโค้ชบาห์เรน ที่จ่ายค่าเหนื่อยสูงระดับนั้น ก็น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระของที่บ้านได้เยอะมาก
เช ย็องซอก จึงไปเข้าร่วมการคัดตัวกับสมาคมเทควันโด้ โดยมีผู้มาสมัครทั้งหมด 8 คน บางคนมีดีกรีระดับแชมป์โลก บางคนเป็นนักกีฬาอาชีพที่มีชื่อเสียง ตอนนั้นย็องซอก เป็นผู้สมัครอายุน้อยที่สุด คือ 27 ปี และมีดีกรีน้อยที่สุดอีกต่างหาก
อย่างไรก็ตาม จุดเด่นที่สุดเพียงอย่างเดียว ที่ทำให้ย็องซอก เอาชนะคู่แข่งทั้งหมด คือเขา "สื่อสารภาษาอังกฤษได้ดี" ในขณะที่คนอื่นทำไม่ได้
การทำงานในต่างแดน ถ้าคุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่องก็จบสิ้นแล้ว ดังนั้นสมาคมเทควันโด้ จึงเลือกเช ย็องซอก ให้รับงานเป็นโค้ชทีมชาติบาห์เรนในที่สุด
โค้ชเชกล่าวว่า "หนังสือภาษาอังกฤษบนโต๊ะครูลี เปลี่ยนชีวิตผม ผมดีใจที่ทำได้ ในความคิดมีแต่คำขอบคุณถึงครูลี วนเวียนไปมา"
ปฏิเสธไม่ได้ ว่าการทำงานในระดับนานาชาติ ภาษาสากลอย่างอังกฤษ มีความสำคัญมาก การเรียนรู้เอาไว้ มันเป็นข้อได้เปรียบในอาชีพการงานจริงๆ
เมื่อถูกจ้าง โค้ชเชเริ่มต้นงานที่บาห์เรน และมีผลงานไม่เลว พาบาห์เรนได้เหรียญในรายการต่างๆ ครั้งหนึ่งเขาเคยได้โบนัสพิเศษเป็นนาฬิกาหรูจากสมาคมเทควันโด้บาห์เรนมาแล้ว
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกของโค้ชเชจริงๆ คือไม่ค่อยชอบการทำงานในตะวันออกกลาง เพราะอากาศร้อนจัด 50 องศาเซลเซียส แถมอาหารการกินก็ไม่ถูกปาก
นอกจากนั้น ยังรู้สึกโดดเดี่ยว ที่บาห์เรนแทบไม่มีคนเกาหลีเลย เขาคิดถึงครอบครัว อยากกลับบ้าน แต่ก็ทนทำงานต่อไป เพื่อส่งเงินกลับไปช่วยคุณแม่
หลังจากทำงานได้ 1 ปีครึ่ง ในเดือนพฤศจิกายน ปี 2001 เข้าสู่ช่วงรอมฎอน สมาคมเทควันโด้บาห์เรน ประกาศพักเบรกจากการซ้อม 1 เดือน จึงเป็นโอกาสให้โค้ชเชกลับบ้านไปหาคุณแม่
ปรากฎว่า เมื่อเขากลับไป ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝัน เพราะคุณแม่ล้มป่วยอย่างกะทันหัน ต้องเข้าโรงพยาบาล
และโดยไม่ทันตั้งตัว คุณแม่ก็เสียชีวิต หลังจากเข้ารับการรักษาได้เพียง 3 วันเท่านั้น
คุณแม่ของโค้ชเช ถึงแก่กรรมจากอาการกล้ามเนื้อหัวใจตาย เข้าใจว่าเกิดขึ้นจากการทำงานหนักมาตลอดช่วงชีวิต และไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ จนสั่งสมความเจ็บป่วยไว้ภายใน
เมื่อคุณแม่เสียชีวิต โลกของโค้ชเชจึงพังทลายทันที เขายังไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณของแม่ คือยังไม่ทันได้เห็นแม่สบายเลยด้วยซ้ำ
โค้ชเช อธิบายว่า "แม่คือชีวิตและจิตวิญญาณของผม ผมย้อนนึกถึงสมัยเด็ก คิดถึงอาหารของแม่ คิดถึงวันที่แม่ยอมให้ผมได้เล่นเทควันโด้"
จากนั้นโค้ชเช จัดการเรื่องงานศพ และเอกสารต่างๆ จนเรียบร้อย รู้ตัวอีกที ก็หมดช่วงรอมฎอน เขาต้องกลับไปทำงานที่บาห์เรนแล้ว เพราะเหลือสัญญาอีก 5 เดือน
แต่โค้ชเช ไม่สามารถคอนโทรลความรู้สึกที่สูญเสียคุณแม่ได้ ที่จู่ๆ ก็จากไปกะทันหันขนาดนี้
โค้ชเชจึงสติหลุด ไม่ยอมกลับไปทำงานที่บาห์เรนอีก โดยให้รุ่นน้องอีกคนไปทำแทน จากนั้นก็ใช้ชีวิตแบบปล่อยเวลาทิ้งไปวันๆ
เขาบอกว่า "ทุกอย่างที่ผมทำ ก็ทำเพื่อคุณแม่ ความอดทน ความพยายาม ล้วนมีแม่เป็นแรงบันดาลใจสำคัญ เมื่อไม่มีแม่แล้ว ความตั้งใจก็หายไปหมด อะไรๆ ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป"
โค้ชเชเริ่มหันไปดื่มเหล้า เริ่มสำมะเลเทเมา "ตอนนั้นผมเป็นเพียงซากชีวิตที่เดินได้ ไม่มีความฝันอะไรอีกแล้ว ไม่มีเลย"
ในช่วงเวลาที่โค้ชเช โศกเศร้าอยู่นั้น ครูลี อาจารย์มัธยมที่โรงเรียนพุงแซง ทักมาหาเขาแล้วบอกว่า ตอนนี้ทีมชาติไทย กำลังต้องการโค้ชเทควันโด้คนใหม่ สนใจจะไปรับงานที่ต่างแดนอีกครั้งไหม
โค้ชเชตอบปฏิเสธ เพราะมองว่า จะไปต่างแดนอีกทำไม ถ้าไม่มีคุณแม่แล้ว การหาเงินทองเยอะๆ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว
ด้วยจิตใจที่ปล่อยเบลอ โค้ชเชเดินทางไปที่ชายหาดชูมุนจิน ที่เมืองกังเนือง เพียงคนเดียว พร้อมซื้อเบียร์ 2 กระป๋อง เขานั่งดื่มเบียร์ มองดูทะเล มองคลื่น มองท้องฟ้า นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแบบไร้จุดหมาย และไม่รู้จะเอายังไงดีกับชีวิต
ในขณะที่โค้ชเช รู้สึกพ่ายแพ้ และจมดิ่ง มีหนึ่งคนที่ยังไม่ยอมตัดใจง่ายๆ
คนคนนั้นคือ ครูลี
ครูลี ติดต่อหาเขาอีกครั้ง แล้วบอกโค้ชเชให้พิจารณาเรื่องการทำงานกับทีมชาติไทย โดยพูดตรงๆ ว่า "ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอพยายามดูแลคุณแม่ ดูแลครอบครัวอย่างเต็มที่มาตลอด แต่ตอนนี้คุณแม่จากไปแล้ว การที่เธอใช้ชีวิตแบบไร้ความหมายและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ถ้าคุณแม่รู้ แม่คงเสียใจมาก ลองคิดดูดีๆ"
"ถ้าเธอจมอยู่แต่กับความทุกข์ คุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ต้องเสียใจแน่ๆ"
คำพูดของคุณครูที่อยู่เคียงข้างเขามาเป็นสิบปี ตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงวัยทำงาน มันกระทบใจของโค้ชเชเข้าอย่างจัง
ใช่ ครูพูดถูกทุกอย่าง มานั่งเมากินเหล้า ทำตัวไร้ค่าแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้แม่มีความสุขแน่
โค้ชเชขอเวลาคิดอีก 2 วัน ว่าจะรับงานโค้ชทีมชาติไทยดีหรือไม่
หลังจากผ่านไป 2 วัน เขาตอบกลับครูลีว่า "ผมจะไปทำงาน ผมจะตั้งใจทำงาน และจะกลับมาหาครูอีกครั้งเมื่อหมดสัญญากับทีมชาติไทย" นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำตัวเศร้าซึม เขาต้องมูฟออนไปข้างหน้า ต้องเข้มแข็ง ไม่ให้แม่ที่อยู่บนฟ้าต้องเป็นห่วง
และวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2002 เช ย็องซอก วัย 28 ปี ก็ตอบรับงาน เขาบินมาที่ดอนเมือง เริ่มต้นการเป็นโค้ชทีมชาติไทยตั้งแต่วันนั้น
และใครจะไปรู้ ว่ามันคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา
จนถึงปัจจุบัน ผ่านมาแล้ว 22 ปี โค้ชเช ไม่เคยเปลี่ยนงานอีกเลย
จากหนุ่มวัย 28 ปีตอนที่รับงานวันแรก ในวันนี้เขาอายุ 50 ปีแล้ว และกลายเป็นปูชนียบุคคลของวงการเทควันโด้ไทยอย่างแท้จริง รับรองได้เลยว่า คุณแม่ของเขาบนสวรรค์ต้องภาคภูมิใจมากแน่ๆ
ความสำเร็จของโค้ชเชในวันนี้ เขาไม่เคยลืมว่า มีจุดเริ่มต้นจากพระคุณของครูลี
ถ้าหากวันนั้น ครูลีไม่ผลักดันให้เขาไปรับงานทีมชาติไทย และไม่โทรศัพท์มาหาตอนเขานั่งเมาอยู่ริมทะเล บางทีเขาอาจจะกลายเป็น Loser อยู่ข้างถนนที่ไหนสักแห่ง ไม่ได้กลายเป็นคนสำคัญขนาดนี้ก็ได้ โทรศัพท์สายนั้น เป็นสายเปลี่ยนชีวิตของเช ย็องซอกอย่างแท้จริง
โค้ชเชเล่าว่า "ผมเรียนรู้จากท่านมากมาย ทั้งเรื่องแนวคิด เรื่องการดำเนินชีวิต ทักษะเทควันโด้ รวมถึงการปฏิบัติตัวต่อลูกศิษย์ การวางตัวกับนักกีฬา การทำงานร่วมกับโค้ชคนอื่นๆ รวมถึงการให้โอกาสทุกคนอย่างเสมอภาค นี่คือสิ่งที่ผมได้ซึมซับจากครูลี คยองแบ และยึดถือสิ่งนั้นเสมอ"
ในชีวิตของคนเรา จะมีบางคนที่ช่วยเหลือเรา โอบอุ้มเรา ด้วยความรักและความปรารถนาดี เป็นคนที่เรารู้สึกว่าขอบคุณเท่าไหร่ก็ไม่พอ
สำหรับเทนนิส คือโค้ชเช และ สำหรับโค้ชเช ก็คือครูลี
วันหนึ่งโค้ชเชเคยได้รับความหวังดีมาอย่างไร เมื่อโตขึ้น เขาก็ส่งต่อสิ่งนั้นให้ลูกศิษย์ของตัวเอง
โค้ชเชเคยเขียนไว้ในอัตชีวประวัติว่า "ครูลี มีอิทธิพลกับความคิดและการสอนเทควันโด้ของผม ดังนั้นผมจะทำให้ครูผิดหวังไม่ได้"
จริงๆ ถ้าครูลี ได้เห็นว่าเช ย็องซอก ในวันนั้น ได้เป็นยอดโค้ชที่ช่วยให้นักกีฬาเทควันโด้ คว้าเหรียญมากมายในกีฬาโอลิมปิกแบบนี้
นอกจากครูลีจะไม่ผิดหวังแล้ว คงภูมิใจมากๆ ที่ลูกศิษย์ที่ตัวเองรักและห่วงใย วันนี้กลายมาเป็นบุคลากรที่ล้ำค่าของสังคมได้จริงๆ
#PROUDOFYOU
- 207
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
