"มิตรภาพที่ไม่อาจวัดค่า"
มินตราจ้องมองแก้วไวน์ในมือ เสียงหัวเราะและเพลงดังก้องในร้านอาหารหรู เธออายุ 35 ปี เพิ่งได้รับตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายการเงินของบริษัทยักษ์ใหญ่ นี่คืองานเลี้ยงฉลองความสำเร็จที่เพื่อนๆ จัดให้
"สุดยอดไปเลยมินค์! เราภูมิใจในตัวเธอมาก" เสียงของนุชดังขึ้น พร้อมกับยกแก้วขึ้นชน
มินตรายิ้มตอบ แต่รอยยิ้มนั้นไม่ถึงดวงตา เธอนึกย้อนไปเมื่อ 2 ปีก่อน ตอนที่บริษัทเก่าล้มละลาย เธอตกงานกะทันหัน หนี้สินท่วมหัว ไม่มีเงินแม้แต่จะจ่ายค่าเช่าห้อง
ตอนนั้น มินตราขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ กลุ่มนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยปฏิเสธคำขอใดๆ จากพวกเขา แต่กลับได้รับคำปฏิเสธและข้ออ้างมากมาย
"โทษทีนะ ฉันกำลังแต่งงาน ไม่มีเงินเหลือหรอก"
"ตอนนี้ฉันก็แย่เหมือนกัน ขอโทษจริงๆ"
"เอาไว้คราวหน้านะ ตอนนี้ยุ่งมาก"
มีเพียงแค่คนเดียว คือ พิมที่ยื่นมือเข้ามาช่วย ให้ที่พักพิง หางานให้ทำ และคอยให้กำลังใจตลอด 6 เดือนที่มินตราตกต่ำที่สุด
"มินค์ เล่าสิว่าทำยังไงถึงประสบความสำเร็จขนาดนี้" เสียงของแนนดึงมินตรากลับมาสู่ปัจจุบัน
มินตรามองรอบโต๊ะ เห็นสีหน้าตื่นเต้นและชื่นชมของเพื่อนๆ ที่เคยทอดทิ้งเธอ เธอยิ้มบางๆ ก่อนตอบ
"ฉันโชคดีที่มีคนคอยสนับสนุน" เธอหันไปมองพิมที่นั่งเงียบๆ อยู่มุมโต๊ะ "มีเพื่อนแท้คอยช่วยเหลือในยามที่ฉันตกต่ำที่สุด"
บรรยากาศรอบโต๊ะเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่นุชจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
หลังงานเลี้ยง มินตราเดินออกมาพร้อมพิม
"เธอไม่จำเป็นต้องมางานนี้ก็ได้นะ" พิมพูดเบาๆ
มินตรายิ้ม "ฉันอยากให้พวกเขาเห็นว่าใครคือเพื่อนแท้ของฉัน และฉันให้ความสำคัญกับใคร"
ทั้งสองเดินจากไป ทิ้งให้เพื่อนคนอื่นๆ ยืนมองตามด้วยความรู้สึกผิดและเสียดาย
มินตรารู้ดีว่า ความสำเร็จไม่ได้วัดกันที่ตำแหน่งหรือเงินในบัญชี แต่วัดกันที่คุณภาพของคนที่อยู่เคียงข้างเราต่างหาก
#เรื่องสั้นคุณธรรม #นิยาย #ละครคุณธรรม #เรื่องสั้น #ละครสั้นสะท้อนสังคม #ละครสั้น #บทเรียน #หนังสือ #หนังสั้นสะท้อนสังคม #หนังสั้น #ชีวิต #ปรัชญาชีวิต #ขีดเขียนคุณธรรม #แนวคิด #แรงบังดาลใจ #Imorality_write2024 #โซดาไฟ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
