เรื่องที่สนใจมากเป็นพิเศษ เรื่องมะโนทศึกษา ก็เรื่องรอยทั้งสี่ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า รอยยืน เดินนั่งนอน .ไม่มีอารมณ์นึกคิด ..คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ คิดถึงคนนั้นคนนี้ เราก็นำมาฝึกหัด ให้กายนิ่งจิตนิ่งเฉย ..ไม่มีอารมณ์นึกคิดเข้าปรุงแต่ง ผลักไสให้ลุก ..เดืนไปหยิบสิ่งสิ่งนี้ ไม่มีอารมณ์ที่ที่จะใช้กาย ใช้วิญญาณทั้งหก ไปเห็นคนนั้นคนนี้ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ไปเห็นคนนั้นผิด คนนี้ถูก คนนั้นไม่ดีคนนี้ดี ..เราก็หยุดยั้ง ไม่มีอารมณ์อะไรปรุงแต่ง จิตก็มองเห็นช่องทาง ที่จะหนีอารมณ์กรรมตัวกระทำทั้้งหลาย
พอปฏิบัติธรรม เดินจงกรมนั่งสมาธิ อารมณ์มันกวน นึกคิดเรื่องนั้นนี้ ..ไม่ใช่เรื่องของเราเลย เรื่องที่ไปเห็นไปได้ยินมา ก็ยังจำมาคิด เป็นอารมณ์อีก ..เราก็จูงจิตเราไปท่องคำว่า พุทโธๆขึ้นมา นี่กำลังเอากายพ่อแม่ ธาตุนะโมมาเดินอยู่ในรอยของผู้ที่มีธรรมที่นำพาจิตให้พ้นทุกข์ ..ทำไมไปยึดอารมณ์นั้นอยู่ได้
เราก็เพ่งมองดูที่จมูก ดูลมที่เข้าออกมันก็ไม่มีตัวตนอะไร ..แต่ทำไม ..จิตมันถึงจะไปยึดเสียงของอารมณ์อยู่ได้..เราก็เลย พูดคำว่าพุทโธ ให้หูเราได้ยิน ..จะได้เข้าไป ให้วิญญาณหู..ส่งต่อไปให้จิต ..ส่งเสียงคำว่าพุทโธขึ้นมา เพราะจิตมันอยู่ในกาย ..ต้องใช้วิญญาณหูส่งเสียงเข้าไปในกาย ..ให้จิตมารับเสียงที่กำลังพูดอยู่ ..ไม่อย่างนั้น ก็ไปยึดเสียงอารมณ์นึกคิดอยู่นั่นแหละ
พอเราทำมากเข้า ท่านก็สอนพระท่านสอน เวลาทำบุญก็เอากิริยาของผู้ที่มีบุญมากกระทำ ..ต้องนั่งนิ่งๆจิตเฉยๆ ..สำรวจตรวจสอบจิตของตัวเอง พอจิตไม่มีอารมณ์..กายก็นิ่งจิตก็นิ่ง
เราจึงนำกายนี้กราบพระ มองดูที่มือ ดูตั้งแต่มือที่กราบลงไป หยุดชั่วขณะหนึ่ง แล้วจึงแผ่มือออกไป มือพ่อมือแม่ช้ายขวา วางลงไปที่พื้นจิตของลูก ก้มลงไป สัมผัสมือ สัมผัสธาตุนะโม ..แล้วก็ยกศรีษะขึ้นหยุดมามองดูมือ ที่รวบเข้ามาประกบกัน แล้วยกมือยกศีรษะขึ้นมาพร้อมกัน มาพนมมืออยู่ที่หน้าอก .ที่เค้าเรียกว่า นำกายบิดามารดาที่จิตอาศัยมากราบพระ ..กายก็นิ่งจิตนิ่ง จิตมีความสุขอยู่ในเรือนกาย ที่เรานำมาสร้างบุญกุศลขึ้นมา
การที่เราได้ฝึกหัด เอาจิตมาสร้างบุญกุศล ให้กายมีบุญ จิตอาศัยอยู่กายที่เป็นบุญ จิตก็มีความสุข อารมณ์กรรมก็ไม่รบกวนมาก เราก็นำกายบุญนี้มาประพฤติปฏิบัติธรรม พระท่านบอกว่า พระที่ท่านสามารถยุติการเกิดได้ ท่านก็ทำกายที่มีเป็นกรรม กายกรรม มาทำให้เป็นกายบุญ
เมื่อได้กายบุญ ..ก็นำการบุญมาปฏิบัติธรรม ..ด้วยบุญกุศลที่สะสมมา ก็ทำให้สามารถที่จะทำให้กายนั้น เป็นกายนิ่ง จิตนิ่งได้ พอกายนิ่งได้ จิตนิ่งได้ ..ไม่มีอารมณ์ปรุงแต่ง แสงรัตนะก็ส่องเข้ามา ธรรมก็ส่องเข้ามาช่วยเหลือจิต ให้มีปัญญาขึ้นมา ..ให้รู้จักโลก รู้จักธรรม โลกนำพาจิตไปหาทุกข์ ส่วนธรรมนำพาจิตไปหาสุข สุขที่จิตพ้นไปจากอารมณ์กรรมตัวกระทำ
เรื่องการฝึกหัดให้กายนิ่ง จิตนิ่งเฉย..ฟังดูก็เหมือนไม่มีอะไร มันทำยาก มีพระท่านบอกว่า การฝึกหัดทุกอย่าง สุดท้ายก็มาจบที่กายนิ่งจิตนิ่ง พระท่านก็สอนเรา ย้ำจี้ให้ทำตรงนี้ให้ได้ ท่านให้สอนให้ฝึกหัด ..ทำตรงนี้ ..แล้วจะค่อยเกิดปัญญาธรรมขึ้นมา..แต่นั้นแหละมันทำได้ยาก ยิ่งจิตไม่สร้างบุญกุศลมา ก็ไม่สามารถนำกายนี้ มาหยุด ทำกายให้นิ่ง ให้จิตนิ่วไปตามกายได้ ..เพราะกายนั้นมีแต่กรรม ..บุญกุศลก็ไม่หนุนนำ ให้หนี ให้ลดละอารมณ์กรรม ที่นำพาไปสร้างเวรกรรม
.. ..เราก็เลยฝึกหัด ทำกายนิ่ง จิตนิ่ง.. สะสมไป สะสมเวลานำกายมาอยู่ในรอยทั้งสี่ ..สะสมของเราไป ..ไม่ได้เกิดมาให้เวลานั้น ให้กายนั้นมีแต่เวลาที่เป็นอารมณ์นึกคิด ..เราก็แบ่งเวลามา..ทำกายทำจิต.เป็นเวลาที่จิตอยู่กับพระ ไม่มีอารมณ์นึกคิดอะไร..เป็นเวลาที่นำพากายพาจิต ไปหาธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
