ตัวเราเป็นผู้มีตาหูจมูกลิ้นกายใจ พอตาเห็น หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายได้สัมผัส ใจได้รับรู้สภาวะอารมณ์ ก็เกิดความคิดปรุงแต่งจากสัญญาเก่าสัญญาใหม่ ว่าชอบบ้าง ว่าไม่ชอบบ้าง แล้วเกิดความอยากให้มี อยากให้ไม่มี จากนั้นจิตของสัตว์ก็ไปยึดไว้ การยึดนี้เองคืออุปาทาน อุปาทานเป็นตัวสร้างภพคือแดนเกิด อิงอาศัยวิบากให้ไปเกิดในแดนเกิดแล้วใช้ชีวิตในชาติภพต่อๆไป เปรียบเหมือนนายช่างสร้างเรือนแล้วต่อเติมไม่จบสิ้น มีแต่เหนื่อยกับเหนื่อย พังกับพัง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
