ใจไม่ป่วย
มีโอกาสฟังเรื่องนี้ ระหว่างฟังก็ระลึกถึงคนสองคนตลอด ขณะที่พยายามประคองความรู้สึกตัวไปด้วยฟังไปด้วย
สองคนที่ระลึกถึงคือ แม่พิกุล กัลยาณมิตรที่คอยช่วยเหลือ เกื้อกูลชี้แนะ ดุบ้าง ปลอบบ้าง เพื่อให้เราเดินตรงทาง อย่าหลงประเด็น ท่านชอบเตือนแบบนี้บ่อยๆ ซ้ำๆ และ แม่ชีโน
แม่ชีโน เพิ่งได้รู้จักกับท่านเมื่อตอนต้นปีนี้เองค่ะ ไปปลีกวิเวกตามปกติ ท่านเพิ่งมาอยู่กับแม่พิกุลได้ไม่นาน
ปกติแม่พิกุลจะให้เราแยกตัวไปคนเดียว...นานๆมาที เวลาไม่มาก ท่านมักจะให้มีช่วงเก็บอารมณ์ แต่รอบนี้ท่านให้เราอยู่กับคนอื่นๆ และมีเงื่อนไขคือ ห้ามเราเดินอย่างเดียว ให้สลับการฝึกกับการนั่งให้นาน โดยมีแม่ชีโนคอยดูแล การนั่งสร้างจังหวะต่อเนื่องกันไม่หยุด ทีละชั่วโมง สองชั่วโมง สามชั่วโมง สี่ชั่วโมง ห้าชั่วโมง หรือทั้งวัน ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแต่เมื่อมีเพื่อนทำมันก็ช่วยดึงๆกันไป.. ทำไปหลับไป หลับๆตื่นๆ รู้บ้าง ไม่รู้บ้าง แต่ก็ทนทำ ดีกว่าไม่ทำเลย
ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าแม่ชีโนท่านป่วย
วันนี้ได้มีโอกาสฟังเรื่องราวของท่าน ก็สะท้อนใจ ไม่ใช่สงสาร แต่รู้สึกถึงคำว่า เพื่อนร่วมทุกข์ เห็นเขาเหมือนเห็นตัวเรา ตัวเราเหมือนตัวเขา....
ท่านมีสภาพไม่ต่างกับเราเลย จิตอธิษฐาน หรือคำพูดของท่านหลายอย่าง เราเองก็เคยเป็นเช่นนั้น.....
เราเข้าใจที่ท่านสละอายุขัยตัวเองให้ครูบาอาจารย์หากทำได้เพราะเราเคยตั้งอธิษฐานสละข้อมือตัวเองเพื่อรักษาข้อมือของท่านไว้เช่นกัน... ด้วยเห็นว่าชีวิตท่านมีค่ากว่าเรามากนัก มือของท่านยังต้องช่วยคนอีกเยอะ งานที่เราทำคุณค่าน้อยกว่างานที่ท่านทำมาก ท่านช่วยคนในแบบที่เราทำไม่ได้....
แต่ก็แปลกแทนที่ข้อมือที่บาดเจ็บของเราจะพังเพราะการใช้งาน มันกลับหายเป็นปลิดทิ้ง ไม่ต้องไปหาหมอ
กระดูกอีกเลย... เมื่อตัดสินใจทิ้ง สละ ละ กลับได้ใช้งานต่อ
คำพูดของท่านแม่ชี ทำให้ระลึกถึงตอนความเจ็บปวดรวดร้าวทางกายเมื่อโรคภัยมันรุมเร้า....
อยู่กับความปวดมาตลอด จนไม่รู้ไม่ปวดเป็นอย่างไร เพราะก็เคยเป็นเช่นนั้นเช่นกันจึงซาบซึ้งชะตากรรม แม้จะรู้ว่าความปวดของท่านในตอนนี้มากกว่าเราในตอนนั้นยิ่งนัก
และเมื่อเวทนาบีบคั้นเราจนถึงที่สุดแล้ว มีเพียงความรู้สึกตัวเท่านั้นที่เป็นเพียงที่พึ่ง ที่อยู่อันปลอดภัยของเรา มันไม่ใช่ไม่เจ็บไม่ปวด เพียงแต่เป็นที่ที่เรา...
ไม่สุข ไม่ทุกข์...
มีแค่รู้สึกตัวทีละขณะทีละขณะ ท่านกลางความเจ็บปวดนั้น
เวลาที่ต้องอดทน และทำความเพียรอย่างยิ่งยวด หากใจไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ไม่มีที่พึ่งอันประเสริฐ พระรัตนตรัย พ่อแม่ครูบาอาจารย์ ก็ยากนักที่จะก้าวผ่านความทุกข์นั้นได้โดยลำพังเพียงกำลังของตัวเอง...
เรามีใครเป็นที่ยึดเหนี่ยว นั่นคือเรากำลังเอาเขาเป็น idol เราเอสเขาเป็นตัวอย่าง เรากำลังเดินตาม
ดูคนที่เขาเข้มแข็ง เพียร อดทน เป็นเยี่ยงอย่าง เพื่อเอาอย่างท่าน ท่านทำได้ เราก็ทำได้ คนเหมือนๆกัน
การก้าวผ่านความทุกข์ เข้าใจความจริง ไม่ใช่เพราะปาฏิหาริย์...
ขอเป็นอีกหนึ่งพยาย ของแม่ชีโน ด้วยความซาบซึ้งของการเป็นเพื่อนร่วมทุกข์ เกิด แก่ และมีความเจ็บไข้ไม่ต่างกัน ทุกข์ของท่านหนักหนา ขอร่วมอนุโมทนาในกระแสแห่งธรรมของท่านในครั้งนี้ และความเจริญแห่งธรรมของท่านยิ่งๆขึ้นไป .....
ท่านเป็นตัวอย่างแห่งความอดทน เพียรและพยายามในเวลาที่ทุกข์ยากที่สุดของชีวิตช่วงหนึ่ง
.... ถ้าวันนั้นหนูไม่เห็นพี่ป่วย หนูไม่เคยเชื่อเลย ว่าพี่ป่วยเป็นอะไรตั้งเยอะแยะ ใครก็ไม่เชื่อพี่หรอกนะ ตลอดสองปีที่หนูเห็นพี่หรือคนอื่นเห็น เค้าก็ไม่ได้เชื่อที่พี่บอก ไม่มีใครเชื่อหรอกว่าพี่ป่วยอะไรเยอะแยะ จนวันนั้น วันที่พี่มีอาการตรงหน้า....หนูถึงรู้ว่าที่พี่เจอมันมาตั้งนานหนักแค่ไหน.... หนูขอกอดพี่ได้ไหม....
ก็ได้นะ ถ้าอยากกอด .... เราบอกน้องเพื่อนร่วมงาน
เราโอบกอดตัวเองมานานแล้ว....
จะเอาอะไรกับร่างกายนี้พังจะแย่... ซ่อมใช้ไปเรื่อยๆ
มีแค่เสื้อผ้าที่ปกปิดร่องรอยการผ่าตัดหลายแผลไม่น่าเชื่อ จากที่ไม่คิดว่าเกิดมาจะต้องมามีรอยพวกนี้ตามตัว ก็มีซะมากเลย หรือรอยฟกช้ำที่ขึ้นมาเองเหมือนโดนซ้อมตลอดเวลาแค่ย้ายที่ไปตามร่างกาย
มีเพียงผิวหนังที่ห่อหุ้มอวัยวะที่ชำรุดกระจายอยู่ ตั้งแต่หัว จรดเท้า...
นับชิ้นที่ดี อาจจะง่ายกว่า... 🙃...
และมีชีวิตที่ใช้ไปตามปกติ กินอร่อย นอนหลับ ยิ้มหัวเราะกับเด็กได้ทุกวัน ดุพยาบาลบ้าง พยาบาลดุคืนบ้าง... หมอรอ อย่าเร่ง กำลังทำ... 😅...
รอสิคะ ซ่าได้เหรอ... ใครใหญ่ นี่โรงพยาบาล
หัวใจมันไม่หนัก.. ไม่ใช่ไม่มีทุกข์ แต่อยู่เป็น
กายใจสัมพันธ์กัน ใจไม่แบกกาย กายก็ประคองไปได้ตราบเท่าอายุขัย...
ใจเป็นใหญ่ ใจเป็นประธาน ทุกอย่างสำเร็จได้ ด้วยใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
