มีคนเขียนมาถามผมว่า ผมมีวิธีการหาข้อมูลเพื่อนำมาเขียนหนังสืออย่างไร
นวนิยายแต่ละเรื่องมีข้อมูลเยอะ บทความก็มีข้อมูลมาก
คำตอบคือ ผมใช้วิธีอ่านสะสม นานเป็นหลายสิบปี เมื่อจะใช้เรื่องไหน ก็ค่อยไปรีเสิร์ชเพิ่ม
ผมอ่านทุกอย่าง อ่านกว้างๆ ใช้ชีวิตอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร เพราะถ้ารอให้อยากเขียนแล้วมาเริ่มหา อาจไม่ทันการ
มีหลายเรื่องที่ไม่ค่อยอ่าน เพราะอ่านยังไงก็ไม่เข้าหัว เช่น เรื่องการเงิน การธนาคาร หุ้น พวกนี้ข้าพเจ้าอ่านไม่รู้เรื่องจริงๆ ชาตินี้คงไม่มีทางเขียนเรื่องนักเล่นหุ้นได้
แต่หลายครั้งก็ต้องเริ่มใหม่ เมื่อต้องเขียนเรื่องที่ไม่เคยรู้มาก่อน เช่น อยากเขียนเรื่องเกี่ยวกับยาพิษ ก็ต้องเริ่มใหม่
ผมรีเสิร์ชจากทั้งหนังสือและอินเทอร์เน็ต แต่ถ้าใช้ข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต ก็ต้องตรวจสอบ (verify) มากหน่อย หรือมาจากสถาบันที่น่าเชื่อถือได้ หรือเทียบกับสถาบันที่น่าเชื่อถือ
หรือคุยกับคนที่เกี่ยวข้องโดยตรง เช่น อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับวงการทูต ก็คุยกับเจ้าหน้าที่ด้านนั้น
เรื่อง verify สำคัญมาก โดยเฉพาะข้อมูลในอินเตอร์เน็ต ลอกต่อกันมาทั้งนั้น
สำหรับข่าวเหตุการณ์บ้านเมือง ก็อ่านจากหนังสือพิมพ์ของต่างประเทศเป็นหลัก ของไทยอ่านผ่านๆ ทางเน็ต แต่ไม่เจาะลึก ทำตัวเหมือนตะแกรง ดักเฉพาะเรื่องที่คิดว่ามีศักยภาพในการเขียนนิยายในอนาคต ข่าวว่าใครนอนกับใคร ใครเลิกกับใคร ไม่เอามารกสมอง
ข่าวที่มีศักยภาพ ก็เซฟหรือตัดเก็บไว้ ถึงเวลาที่ต้องการ ก็หยิบมาใช้เลย อาจไม่ได้ใช้ในวันนี้ แต่อนาคตอาจได้ใช้
สมมุติว่าวันนี้ผมอ่านเจอข่าวเด็กหญิงอายุ 7 ขวบตั้งท้อง ก็อาจเก็บไว้ก่อน วันนี้อาจนึกไม่ออก แต่วันหน้าวันอาจไปใช้ผสมกับข้อมูลอีกชิ้นสองชิ้น แล้วสร้างเป็นเรื่องใหม่ได้อย่างน่าอัศจรรย์
นี่ทำให้มีเรื่องเขียนตลอดเวลา คิดอะไรไม่ออก ก็ไปที่คลังข้อมูล
นักเขียนจึงต้องเก็บข้อมูลตลอดเวลา
ส่วนเงินไม่ต้องเก็บหรอก ไม่มี!
ก็ใครบังคับให้เป็นนักเขียนเล่า
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
