ร้านตัดผม
ความเปลี่ยนแปลงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
Changes are inevitable part of life
เช้าวันนี้ เป็นเช้าวันเสาร์ซึ่งเป็นวันหยุดของคนทำงาน แต่สำหรับคนที่เกษียณจากการทำงานมาได้เกือบปี จะเป็นวันทำงานหรือวันหยุดก็ไม่มีความหมายแตกต่างกันแต่อย่างใด
คิดไว้มาหลายวันแล้ว ว่าจะไปตัดผมเพราะผมเริ่มยาว เช้าวันนี้เลยได้โอกาสที่จะไปตัดผมสักที และไปช่วงเช้าๆ คนคงไม่เยอะ ไม่ต้องรอนาน
ร้านตัดผมที่จะไปตัดผมอยู่ไม่ไกลจากบ้าน ใช้เวลาเดินจากบ้านไปประมาณไม่เกินสิบนาที จากบ้านเดินไปตามฟุตบาทริมถนนเส้นเดิมที่เดินไปมาสี่สิบกว่าปีแล้วนับแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อไปร้านตัดผม
เวลาเปลี่ยนแปลงไป สองข้างทางที่เดินไปก็มีการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา บริเวณนี้ในอดีตเมื่อถนนตัดผ่านใหม่ๆ เมื่อห้าสิบกว่าปีที่แล้วเคยเป็นชานเมือง แต่ปัจจุบันชานเมืองได้เลื่อนออกไปจากบริเวณนี้อยู่ไกลโข
เดินผ่านปากซอยแรก ตึกแถวตรงนี้เมื่อสี่สิบปีที่แล้วเคยเป็นธนาคารศรีนคร ซึ่งตอนเด็กๆ ได้เคยไปเปิดบัญชีฝากเงิน ปัจจุบันชื่อธนาคารนี้ก็หายไปจากทำเนียบธนาคารของไทยแล้ว ในช่วงหลังก็มีธนาคารอื่นเข้ามาเปิดให้บริการแทน แต่ถึงวันนี้ไม่มีธนาคารอะไรเปิดให้บริการอีกแล้ว เพราะธนาคารต่างๆ ได้เปลี่ยนไปเปิดให้บริการในศูนย์การค้าและให้บริการผ่านระบบออนไลน์เกือบหมดแล้ว
เดินผ่านไปอีกสักหน่อย บริเวณนี้ปกติในตอนเย็นจะมีร้านและแผงขายอาหารตั้งแถวเรียงรายไป แต่ในยามเช้าเช่นวันนี้จะมีร้านที่เปิดขายเพียงไม่กี่ร้าน แต่ก่อนบริเวณเคยคึกคักมีคนมาซื้อมาทานอาหารมา แต่ความคึกคักของร้านรวงในวันนี้ก็น้อยลงไปแล้ว เพราะมีแหล่งขายของขายอาหารที่อยู่ถัดไปเพิ่มขึ้นใหม่เป็นจำนวนมาก
พ้นจากบริเวณที่ตั้งร้านขายอาหาร ผ่านตึกแถวห้องหนึ่ง ในอดีตเคยเป็นร้านเช่าวีดิโอและเช่าแผ่นวีซีดีที่ได้พาลูกเดินมาเช่าการ์ตูนและหนังไปดูเป็นประจำ แต่ร้านเช่าวีดีโอก็เช่นเดียวกับธุรกิจอื่นๆ ที่ถูก disruption ไป เด็กรุ่นใหม่และผู้คนในปัจจุบันสามารถหาดูหรือเช่าหนังผ่านแพลตฟอร์มออนไลน์ต่างๆ ได้ทุกที่ทุกเวลา เครื่องเล่นวีดีโอและเครื่องเล่นวีซีดีก็โบกมือลาจากบ้านเรือนต่างๆ ไปกลายเป็นของสะสม
หัวมุมก่อนถึงร้านตัดผม เดิมเป็นร้านขายหนังสือ สมัยก่อนวางแผงขายหนังสือพิมพ์ นิตยสารต่างๆ หนังสือการ์ตูนและเครื่องเขียนแบบพิมพ์เป็นจำนวนมาก แผงหนังสือจึงมีขนาดใหญ่มีหนังสือวางเรียงรายให้คนซื้อยืนเลือกดูเยอะ ร้านนี้ลูกชอบให้พามาเป็นประจำเกือบทุกวันเพื่อไปซื้อหนังสือการ์ตูน
การเปลี่ยนแปลงของเทคโนโลยีทำให้ผู้คนไปหาและเลือกอ่าน ดูหรือฟังเรื่องที่สนใจจากอินเตอร์เน็ตและแอปพลิเคชันต่างๆ แทน ทำให้หนังสือและนิตยสารที่เคยดังๆ ทยอยปิดตัวลงมาเป็นระยะๆ แผงหนังสือในวันนี้ก็หดหายเล็กลงไปตามกาลเวลา เหลือหนังสือวางติดแผงอยู่เพียงเล็กน้อย
ผ่านร้านหนังสือ เดินไปอีกไม่ไกลก็ถึงร้านตัดผม แม้การเปลี่ยนแปลงต่างๆ จะเกิดขึ้น แต่ร้านตัดผมร้านนี้ก็ยังคงเปิดให้บริการกับคนที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้อยู่เหมือนเดิม
ตัวร้านเป็นตึกห้องแถวสองชั้นกว้างหนึ่งห้อง ไม่มีอะไรแตกต่างไปจากร้านตัดผมแบบเดิมๆ ร้านอื่นทั่วไปที่ไม่ใช่แบบร้านตัดผมยุคใหม่ที่เปิดอยู่ตามศูนย์การค้าหรือแหล่งชอปปิ้งดังๆ
เดินเข้าไปในร้าน วันนี้ถือว่าโชคดีที่ยังไม่มีคนมาตัดผม เลยได้ตัดทันทีกับช่างตัดผมซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ที่เคยตัดให้เป็นประจำมายาวนานเกินกว่าสามสิบปี ร้านนี้ตอนลูกเป็นเด็กๆ เคยพาลูกมาตัดผมที่ร้านนี้ตลอดเวลาจะตัดก็ต้องจับนั่งไม้พาดบนเก้าอี้ตัดผมของผู้ใหญ่อีกที
แม้ดูเผินๆ เหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงกับร้านตัดผมนัก แต่สิ่งที่เป็นร่องรอยแห่งการเปลี่ยนแปลงที่มองเห็นคือ จำนวนเก้าอี้ตัดผมและช่างตัดผมที่ลดลง เครื่องมือตัดผมที่เรียกว่า ปัตตาเลี่ยน จากเดิมใช้เสียบไฟก็เปลี่ยนเป็นแบบไร้สาย จำนวนคนเข้าร้านที่น้อยลง กลุ่มลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นผู้ใหญ่ที่มีอายุมากกว่าสี่สิบปีขึ้นไปกับเด็กเล็ก เด็กนักเรียน และความเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนที่สุดก็คือ ราคาค่าตัดผมที่เพิ่มขึ้นจากหลักสิบเป็นหลักร้อย
ขณะที่นั่งหลับตาให้ช่างตัดผมได้จัดการตัดแต่งทรงกับเส้นผมซึ่งมีน้อยลงกว่าวันในอดีต ในหัวเกิดดันคิดย้อนอดีตไปว่า ในชีวิตเราเคยไปตัดผมที่ร้านไหนมาบ้าง
จำได้ว่าร้านแรกที่แม่พาเดินไปตัดเป็นร้านแถวบ้านเกิด ตัดผมอยู่ร้านนี้มาสิบกว่าปี ตั้งแต่เด็กจนเรียนหนังสือชั้น ม.ศ.ต้น ตอนย้ายมาอยู่ที่อยู่ปัจจุบันเมื่อสี่สิบห้าปีที่แล้ว ช่วงปีแรกๆก็ยังกลับไปตัดผมที่ร้านนี้อยู่ ก่อนที่จะเปลี่ยนมาตัดที่ร้านที่อยู่ระหว่างเส้นทางนั่งรถเมล์กลับบ้าน
ตัดอยู่หลายปี ก่อนจะมาหาร้านตัดผมใกล้ๆบ้าน ก็ได้เจอร้านนี้และตัดต่อเนื่องมาสามสิบกว่าปี แม้ช่วงที่ไปทำงานอยู่ต่างจังหวัด เมื่อกลับมาบ้านก็จะถือโอกาสมาตัดผมที่ร้านนี้ จะมีบางช่วงก่อนหน้านี้ไม่กี่ปีที่ไปตัดผมแถวร้านตัดผมซึ่งเป็นร้านเก่าแก่ที่ผู้หลักผู้ใหญ่นิยมไปตัดกันแถวที่ทำงานอยู่บ้าง แต่พอร้านได้ย้ายไปที่อื่นก็ได้กลับมาตัดที่ร้านแถวบ้านร้านนี้เหมือนเดิม
สักพัก ช่างตัดผมปลดผ้าคลุมตัดผมออกแล้วสะบัดเล็กน้อย นั่นเป็นสัญลักษณ์ว่าการตัดผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยลุกจากเก้าอี้ตัดผมควักเงินสดจ่ายแบบเดิมๆ เพราะทางร้านยังไม่ได้ใช้ระบบสแกนจ่ายเงินออนไลน์ ก่อนออกจากร้าน ถือโอกาสตากแอร์หยิบมือถือมาเช็คข้อความในไลน์ ก่อนจะเดินฝ่าความร้อนกลับบ้าน
เดินไปก็คิดไป กลับถึงบ้านแล้วจะทำอะไรดี จะกลับไปสั่งซื้อของออนไลน์ หรือไปฟังเพลงใน youtube หรือกลับไปดูซีรีย์ใน Netflix ดี
หมายเหตุ : ภาพร้านตัดผมประกอบเรื่องจากภาพถ่ายในโครงการสะพายกล้องท่องเมืองยโส เมื่อปี ๒๕๕๙
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
