มนุษย์เราชอบคิดตลอดเวลา พูดกับตัวเองตลอดเวลา
เคยสังเกตตนเองไหมว่าเราพูดกับตัวเองบ่อยแค่ไหน?
ก็เหมือนการพูด เราจะพูดตลอดไม่ได้ บางช่วงเราต้องเงียบ ให้คนอื่นพูดหรือฟังคนอื่น เราต้องเงียบบ้างเพื่อได้ยินคนอื่นพูด
จิตก็เหมือนกัน มันต้องหยุดคิดบ้าง เราไม่ควรคิดตลอด แต่จะทำอย่างไร? ในเมื่อสมองเป็นเครื่องมือที่ออกแบบมาให้คิดตลอด และยิ่งห้ามคิดก็ยิ่งคิด
สมมุติผมบอกคุณตอนนี้ว่าอย่าคิดเรื่องช้างสีม่วงอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใบร่วงหมด เชื่อว่าตอนนี้สมองคุณก็คิดเรื่องนี้แหละ
การคิดตลอดเวลาทำให้จิตฟุ้งซ่าน โดยเฉพาะเมื่อเราปรุงแต่งความคิดเหล่านั้นเป็นอารมณ์ จิตก็ไม่สงบ
ในโลกปกติ เราพยายามเหลือเกินที่จะคิดหาเหตุผลกับทุกเรื่อง ทุกความรู้สึก นี่คือการสร้างตัวกู-ของกู หรืออัตตา และมันปิดกั้นประสบการณ์ของเรา แบ่งแยกเราจากโลกภายนอกและจักรวาล
อลัน วัตต์ส ชี้ว่า จนเมื่อเส้นแบ่งนั้นจางหายหรือลดน้อยลง เราก็เริ่มสัมผัสรู้สึกได้ว่าโลกของเราเป็นตัวเรา เหมือนในห้วงยามที่เรารู้สึกดื่มด่ำในดนตรีหรือการเต้นรำ มันแยกไม่ได้ระหว่างดนตรีกับเรา เช่นกัน เมื่อจิตตอบสนองทันทีต่อประสาทความรู้สึกต่าง ๆ ที่พามา มันก็รู้สึกเหมือนจิตกับสิ่งที่จิตสัมผัสหรือมีประสบการณ์สัมผัสนั้น กลายเป็นหนึ่งเดียว ทำให้ความรู้สึกของเราต่อโลกต่างไป
ผู้รู้สอนว่า ในการทำสมาธิ จงอย่าปิดกั้นเสียงหรือภาพ หรือสัมผัสที่มากระทบ แต่จง ‘มอง’ มันเงียบ ๆ (‘กวน’) เพียงแต่ไม่ปรุงแต่ง ไม่ต้องหาความหมายจากมัน
ขณะที่โฟกัสจิต ก็ยังเปิดพื้นที่กว้างพอให้ความคิดใด ๆ เข้ามาได้ อาจเป็นความคิดเกี่ยวกับอดีตที่กวนใจ หรือความคิดในอนาคต (ซึ่งเรากำลังจะปรุงแต่งเป็นวิตกจริต) แล้วเราก็พิจารณาความคิดนั้น ไม่ใช่ด้วยตรรกะ แต่โดยการสัมผัสธรรมชาติของมัน มองมันเงียบ ๆ
ทั้งนี้เพราะหัวใจและจิตเป็นธรรมชาติเหมือนกัน จึงเป็นความจริงอย่างเดียวกัน คำว่า ธรรมะ ก็คือธรรมชาติ ด้วยวิธีนี้เราก็เข้าใจธรรมชาติของทุกสิ่งที่เข้ามา
ธรรมชาติของคนต้องการคำตอบทุกเรื่อง และคิดว่าทุกเรื่องต้องมีคำตอบ การพิจารณาด้วยจิตจะมองมันอีกแบบหนึ่ง มองด้วยหัวใจมากกว่าความคิด และมันก็นำสู่การตื่นรู้
ตื่นรู้จึงไม่ใช่มีความรู้หรือข้อมูล แต่คือจิตตื่น
จาก ตัวสุขอยู่ในหัวใจ / วินทร์ เลียววาริณ
โปรโมชั่นพิเศษ Shopee https://shope.ee/2VUCymbmSh?share_channel_code=6
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
