ดิฉันเคยอ่านวรรคทองที่ไหนสักแห่งจากท่านติช นัท ฮันห์ แปลความได้ประมาณว่า คนเราก็แปลกที่ไม่ชอบความเงียบ (Silent) เมื่อใดก็ตามที่ต้องอยู่กับความเงียบ ก็กลับมุ่งพยายามจะควานหา สิ่งที่จะมาทำลายความเงียบนั้นไปเสีย
ท่านยกตัวอย่างว่า สังเกตว่าเวลาที่คุณอยู่เงียบๆ คนเดียว ที่สุดแล้ว คุณก็จะหยิบมือถือขึ้นมาดูบ้าง เปิดเพลงฟังบ้าง เปิดข่าวฟังบ้าง โทรหาเพื่อน ญาติ หรือครอบครัวบ้าง น้อยมากที่จะอยู่กับลมหายใจได้แบบนิ่งๆ ทั้งที่ตรงนี้ต่างหาก คือความสุขสงบที่แท้จริงของคนเรา แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมชาตินั่นแหละ มันเป็นไปตามกฎไตรลักษณ์ทุกประการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ทนแรงบีบคั้นไม่ได้ ที่สุดก็ดับลง!
ดิฉันได้ธรรมะผ่านการนั่งสมาธิมาตลอดหลายปี เมื่อเริ่มนั่ง จิตกล้าแข็ง บอกกับตัวเอง วันนี้เป็นไงเป็นกัน จะลองจดจ่ออยู่กับลมหายใจตัวเอง ไม่หวั่นไหวใดๆ ตายเป็นตาย ที่สุดร่างกายเรามันก็ไม่เอาด้วยค่ะ ดิฉันลืมไปว่าเราบังคับมันไม่ได้ เหนฺ็บกินจนเหงื่อตก เริ่มสัมผัสความเจ็บปวดสุดทรมาน ดิฉันฝืนนั่งจนชาไปทั้งตัว ที่สุดก็ดิ่งคล้ายหลับในทั้งที่ยังนั่งอยู่ จนมารู้ตัวอีกที อ้าว! อาการเหน็บกินจนชาเมื่อสักครู่ มันหายไปไหน? ทำไมตอนนี้ร่างกายมันเบา ณ ห้วงเวลานี้นี่เอง ที่ดิฉันเกิดการปรุงแต่ง เห็นร่างกายกลวง
การไม่เสวยอารมณ์ทางกายและทางใจ
คือที่สุดของมวลมนุษยชาติค่ะ
แต่มันทำได้ยากสำหรับมนุษย์ทั่วไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
