เรื่องสั้น: จิตรกรแห่งความเงียบสงบ
แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดส่องลงบนผืนผ้าใบเปล่าที่วางอยู่บนขาตั้ง แปรงสีน้ำมันสีทองอร่ามถูกจับไว้ในมือของอาร์ตที่กำลังจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาพยายามรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดที่เห็น ตึกสูงระฟ้าที่เรียงรายกัน แสงสีของรถที่แล่นผ่านไปมา และเสียงคนพลุกพล่านที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องทำงาน
แต่แทนที่จะวาดภาพความวุ่นวายเหล่านั้น อาร์ตกลับเลือกที่จะวาดภาพทุ่งหญ้าเขียวขจีที่ถูกโอบล้อมด้วยภูเขาสูงเสียดฟ้า และลำธารใสที่ไหลเอื่อยๆ ผ่านหุบเขา ภาพวาดของเขาเต็มไปด้วยความเงียบสงบและความสงบสุขที่หาได้ยากในเมืองใหญ่
“ทำไมถึงวาดภาพแบบนี้ล่ะ?” เพื่อนของอาร์ตถามขึ้นขณะที่เดินเข้ามาในห้อง
“ผมชอบความเงียบสงบ” อาร์ตตอบพลางก้มลงมองภาพวาดของตัวเอง “ในเมืองนี้มันวุ่นวายเกินไป ผมอยากจะวาดภาพที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลาย”
เพื่อนของอาร์ตยิ้มให้ “ภาพวาดของคุณสวยมากเลยนะ มันเหมือนเป็นโลกส่วนตัวของคุณเลย”
อาร์ตพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ครับ มันเหมือนเป็นที่หลบภัยของผม”
ทุกครั้งที่อาร์ตรู้สึกเหนื่อยล้าหรือเครียด เขาจะมาที่ห้องทำงานและเริ่มวาดภาพ ภาพวาดของเขาไม่ใช่แค่เพียงภาพวาด แต่เป็นการแสดงออกถึงความรู้สึกภายในของเขา เป็นการเดินทางไปยังโลกอีกใบที่เขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่
วันหนึ่ง ขณะที่อาร์ตกำลังวาดภาพอยู่ มีเด็กชายคนหนึ่งเดินผ่านหน้าต่างห้องทำงานของเขา เด็กชายคนนั้นหยุดมองภาพวาดของอาร์ตด้วยความสนใจ
“ว้าว! สวยจังเลยครับ” เด็กชายร้องออกมา
อาร์ตยิ้มให้เด็กชาย “ขอบคุณครับ”
“ผมอยากจะวาดภาพแบบนี้บ้างจัง” เด็กชายพูด
อาร์ตจึงชวนเด็กชายเข้ามาในห้องทำงานและสอนวิธีการวาดภาพให้เด็กชายฟัง เด็กชายตื่นเต้นมากและเริ่มวาดภาพตามที่อาร์ตสอน
ตั้งแต่นั้นมา อาร์ตก็มักจะเปิดห้องทำงานให้เด็กๆ ที่สนใจมาเรียนรู้การวาดภาพ เขาอยากให้เด็กๆ ทุกคนได้มีโอกาสแสดงออกถึงความคิดสร้างสรรค์ของตัวเอง และมีโลกส่วนตัวที่เต็มไปด้วยจินตนาการเหมือนกับเขา
และทุกครั้งที่มองภาพวาดของตัวเองและของเด็กๆ อาร์ตก็รู้สึกมีความสุขและภาคภูมิใจที่ได้แบ่งปันความสุขให้กับผู้อื่น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
