เมื่อใจอ่อนล้า ขอเพียงตัวฉันช่วยเป็นเพื่อนร่วมทาง
a little light of sunset แสงสว่างริบหรี่เมื่ออาทิตย์ลับ
MysteriousPuzzle
หลังจากที่ผมห่างหายจากการเขียนไปนาน วันนี้ผมจึงได้ตัดสินใจกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง โดยสิ่งล้ำค่าอย่างหนึ่งที่ผมได้ตกตะกอน และเรียนรู้มากยิ่งขึ้น คือ “การถอยมาอยู่กับตัวเองก็ไม่ได้แย่อะไรนี่”
ตอนแรกผมคิดไว้แล้วว่าความชื่นชอบในการเขียนของผม คงจางหายไปตามกาลเวลา ตามกำลังใจที่ผมมี เหมือนผมกำลังเดินอย่างช้า ๆ และช้ามาก ๆ จนกระทั่งรู้สึกเหมือนว่าผมไม่ได้มาไกลจากจุดเริ่มต้นเลย ผมจึง…ตัดสินใจหยุดเดินโดยที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อ เหมือนกับต้นไม้ที่มันกำลังจะเฉายังไงอย่างงั้น
มันก็เคว้ง ๆ เหมือนกันนะ เวลาที่เราเคยทำในสิ่งที่ชอบและคิดว่าทำได้ดี จนเริ่มออกมาทำอะไรใหม่ ๆ ทำไปได้ไม่นาน ก็หมดกำลังใจไปดื้อ ๆ คำถามมากมายเริ่มเข้ามาถาโถม กระหน่ำไม่ยั้ง “แล้วจะทำอะไรต่อ” ”ที่ผ่านมาล่ะจะทิ้งมันไปแล้วหรอ“ ”หรือว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้ทำมันออกมาได้ดีอย่างที่เราคิด“ แล้วเสียงเหล่านั้นก็ค่อย ๆ แผ่วลง จนจางหายไปในที่สุด เพราะว่า….ผมเริ่มอยู่กับมันได้แล้ว;)
อยู่ ๆ ผมก็โตขึ้นโดยไม่รู้ตัว
วันเวลาผ่านไป เราอาจไม่ได้เห็นการเติบโตของเราได้ในทันที หรือสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่มากมายนัก แต่วันนึงเรื่องบางเรื่องก็จะกลายเป็นแค่สิ่งที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แล้วอยู่ดีๆ ก็รู้สึกโตขึ้นมาซะอย่างงั้นเลยล่ะ ผมว่านะการที่เราหยุดพักจากการทำบางสิ่งบางอย่าง คาดหวังให้น้อยลง กลับมาใช้ชีวิตกับตัวเองโดยที่แบกอะไรน้อยลงดูบ้างสักนิด มันก็ไม่ได้แย่เลย มันทำให้ผมได้มีกำลังใจเล็ก ๆ สะท้อนกลับมาที่ตัวผมเองในตอนนี้นี่แหละ
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมว่าตัวผมเองในตอนนี้พร้อมที่จะเป็นเพื่อนร่วมออกเดินทางไปใช้ชีวิตต่อแล้วล่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
