สะดวก หรือ สบาย
บ่ายวันฝนพรำ ผมนั่งอยู่ที่บ้านไร่ ไกลจากกรุงเทพไปไม่กี่ชั่วโมง เพื่อนสองคนวัยใกล้เกษียณนั่งอยู่คนละมุมโต๊ะ โดยมีผมนั่งคั่นกลาง ลมเย็นพัดเอื่อย ๆ มีละอองฝนปะปนมาโดนตัวให้พอเย็นสบาย
เสริฐ เป็นข้าราชการ ที่ตัดสินใจเกษียณอายุก่อนกำหนด หรือที่เรามักเรียกทับศัพท์กันจนติดปากว่า Early Retire และกำเงินก้อนหนึ่งมาซื้อที่ดินผืนที่เรากำลังนั่งกันอยู่นี่ เขาลงมือปลูกบ้านไม้สไตล์โรงนา และใช้ชีวิตประสาพ่อหม้ายเมียตายแต่เพียงลำพัง และพร้อมจะเปิดบ้านต้อนรับเพื่อนฝูงที่มักจะคิดถึงโรงนาของ เสริฐ ในยามเบื่อหน่ายเมืองหลวง
ตุ้ย ก็ Early Retire จากบริษัทยักษ์ใหญ่มาได้หลายปีเช่นกัน เขารับเงินก้อนโตจากความเป็นพนักงานเก่าแก่ขององค์กร และยังคงใช้ชีวิตอยู่ในคอนโดฯสูงกลางเมืองหลวง ประสาคนโสดที่ไม่มีลูกเมียมาพะรุงพะรังชีวิตอย่างที่เขาต้องการ โดยปล่อยให้เงินของเขาทำงานแทน เขาเพียงแต่ควบคุมมันผ่านหน้าจอแทปเล็ตที่ติดตัวเขาแทบจะ ๒๔ ชั่วโมง
ขณะที่เราสามคนพูดคุยกันสัพเพเหระ ผมหันมองเพื่อนทั้งสองมุมโต๊ะไปมา ก็พบว่าเราสามคนนั้นแก่ตัวลงไปมาก สมกับที่วาระแซยิดจะมาถึงก่อนโอลิมปิกครั้งหน้ากันทุกคน
เสริฐ มีผมขาวแซมไปทั่วทั้งหัว ผมยาวไม่ค่อยเป็นทรงของเขาเป็นสีเทาแปลกตา ใบหน้าและผิวกร้านแดด สมกับที่ใช้ชีวิตกลางแจ้งอยู่ในไร่ทุกวัน ส่วน ตุ้ย นั้นเจ้าเนื้อกว่าทุกคน เขาผมบางมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่วันเวลาก็กระชากเอาเส้นผมของเขาบางลง จนวันนี้มองเห็นหนังหัวชัดเจน แม้ผมจะดำขลับ ไม่หงอกขาวอย่างเพื่อน
คุยได้ไม่กี่นาที เสริฐ ก็จะลุกออกไปทำนั่นทำนี่ให้เพื่อน หยิบน้ำแข็ง เด็ดผลไม้ที่ต้นมาล้างแล้วปอกวางกลางโต๊ะ เอาข้าวเปลือกไปโรยให้ไก่ในเล้าใกล้ ๆ ที่เขาเลี้ยงไว้เก็บไข่กินทุกเช้า ทำแล้วก็กลับมานั่งคุยกัน สักพักก็ลุกออกไปอีก บอกจะไปเก็บยอดผักอะไรสักอย่าง เห็นว่าจะผัดน้ำมันหอยใส่เห็ดหลังบ้านให้พวกเรากิน
ตุ้ย ก็บ่นไปตามประสาคนเมือง ค่อนขอดว่ามานั่งกินกันไกล ไม่งั้นโทรสั่งอาหารให้มาส่งก็ได้ ไม่เห็นต้องออกแรงทำ อยู่ที่คอนโดฯเขาใช้วิธีนี้แทบทุกมื้อ แม้แต่เซเว่นฯก็สั่งยาสีฟัน สบู่ กระดาษทิชชู่ ออนไลน์ให้มาส่งถึงที่ได้ เขาบ่นแล้วก็ก้มหน้ามองแทปเล็ตของเขาต่อไป
เสริฐ ได้ยิน ตุ้ย บ่น เขาก็ยังอุตส่าห์ถามนะ ว่าจะเอาอะไรเพิ่มเติมล่ะ ร้านค้าอยู่ไม่ไกล ไม่กี่กิโลฯ เขาปั่นจักรยานไปซื้อของเป็นประจำ ไปกลับไม่เกินสิบห้านาที
จนผมต้องออกปากห้ามปราม ฝนตกพรำ ๆ แบบนี้มันลื่น ขี่จักรยานไถลตกถนนไปจะวุ่นวาย อะไหล่รุ่นนี้หายากกันแล้ว ตุ้ย ก็ยังอุตส่าห์ค่อนขอดอีกว่า เห็นไหมล่ะ สั่งออนไลน์ได้ก็จบละ
ฝนพรำอยู่จนใกล้จะพลบค่ำ อากาศชื้นและเย็นสบาย ผมออกปากไปว่า อยู่ท่ามกลางอากาศแบบนี้ ประหยัดไฟได้เยอะ ไม่ต้องเปิดพัดลมหรือเครื่องปรับอากาศเลย
เสริฐ บ่นให้ฟังกลับมาว่า มันชื้นจนต้องขนเอาหนังสือในตู้ออกมาผึ่งลมบ้าง ไม่งั้นหนังสือที่เขาสะสมจนแทบจะกลายเป็นห้องสมุดชุมชนของเขาจะขึ้นรา สังเวยภาวะอากาศเย็นสบายและชื้นฝนของที่ดินแถบนี้
คนเมืองที่อาศัยในตึกแท่ง ๆ ที่เรียกว่าคอนโดมีเนียมอย่าง ตุ้ย ไม่มีปัญหาเรื่องนี้ เขาเลิกอ่านหนังสือเล่ม ๆ ไปนานหลายปีแล้ว แต่ซื้อหนังสือดิจิทัลเพื่อเปิดอ่านทางแทปเล็ตแทน ประหยัดเนื้อที่เก็บ ไม่ขาด ไม่ชื้น ไม่ขึ้นรา และปริมาณหนังสือทั้งห้องของ เสริฐ นั้น เก็บอยู่ในแทปเล็ตอันบาง ๆ ของ ตุ้ย ได้ทั้งหมด
ผมนั่งมองเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งอยู่คนละมุมโต๊ะ คนละมุมความคิด และคนละมุมชีวิต อย่างเพลิดเพลิน และให้แง่คิดไม่น้อยเลยครับ
ตุ้ย ดูจะสบายกว่าทุกคน รายได้ของการใช้เงินทำงานของเขา น่าจะดูแลคนโสดอย่างเขาไปได้ตลอดชีวิต แต่ที่น่าเป็นห่วงคือ เขาไม่ค่อยแข็งแรงนัก โรคภัยที่เรียกว่า NCDs ทั้งความดัน เบาหวาน มากันครบถ้วน ด้วยไลฟ์สไตล์คนเมืองที่ เสริฐ ค่อนขอดเขาว่า ... มึงจะขี้เกียจไปไหมวะ
เสริฐ อาจจะใช้ชีวิตดูน่าเหน็ดเหนื่อยในสายตาของเพื่อน ผมขาวกับรอยย่นบนใบหน้าเกรียมแดดของเขาบอกอย่างนั้น ชีวิตห่างไกลเมืองหลวงทำให้เขาไม่ค่อยมีความสะดวกมากนัก ไปไหนก็เดินด้วยสองเท้าบ้าง ปั่นจักรยานบ้าง นาน ๆ ทีถึงจะขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าแดดฝ่าลมเข้าไปซื้ออาหารไก่ในตัวอำเภอ ส่วนอาหารคนนั้น เสริฐ เก็บเอาแถวบ้าน โดยเฉพาะในสวนผักที่เขาปลูกไว้หลังบ้าน ข้างโรงเพาะเห็ด และเก็บไข่ไก่กินทุกเช้า ... แต่สุขภาพเขาก็ดูแข็งแรงดี ไม่เจ็บไม่ป่วย ไม่มีโรคภัยเบียดเบียน
ความเจริญนั้นมาเร็วเหลือเกินครับ ทางแยกของชีวิตที่จะต้องเลือกพึ่งพาตัวเอง หรือฝากความเป็นไปไว้กับความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี นั้นมองเห็นได้จากเพื่อนทั้งสองของผม
ทางหนึ่งนั้นสะดวกสบาย แต่ก็ทำให้วงจรชีวิตง่ายเสียจนโรครุมเร้า
ส่วนอีกทางนั้นอาจไม่สะดวกเท่า แต่สบายไม่ต่างกันนัก และร่างกายได้อยู่ใกล้ธรรมชาติ
ผมมองดูเพื่อนแล้วก็หันมองดูตัวเอง บางทีการสร้างสมดุลย์ระหว่างความขยันกับความขี้เกียจให้กับชีวิต ก็เป็นเรื่องท้าทายไม่น้อยเลย โดยเฉพาะคนที่ใช้ชีวิตในสังคมเมือง ที่ความรวดเร็ว ง่ายดาย กลายเป็นลมหายใจของปัจจุบัน โดยทิ้งเอาความธรรมดา ละเลียด ซึมซับ ไว้ข้างหลัง
จนผมไม่แน่ใจเลยว่า ตกลงแล้ว อะไรที่เหมาะกับชีวิตของสิ่งมีชีวิตอย่างเรา หรือเราจะมีความสุขกับการใช้ชีวิตที่คล้ายกับการไม่มีชีวิตเข้าจริง ๆ แล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
