เราเคยวิ่งหาความสำเร็จแบบบ้าคลั่ง จนเมื่ออายุประมาณนึง นานๆที ถึงจะพบความรู้สึกทำนองว่า มีสันติสุข จนเกินพอต่อการแสวงหาเพิ่ม ตรงกันข้ามกับรู้สึกว่า ล้นออก ต้องแบ่งปัน หรือ ช่วยให้คนอื่นประสบกับภาวะเดียวกัน (แต่สักพักเวลาที่มีความสัมพันธ์แย่ๆกับคนรอบข้าง ความรู้สึก พอ ก็หายกลายเป็นขาด พอขาดก็เริ้มดิ้นละ ทำนู่นนี่เยอะแยะ เพื่อจะหาทางเติมอะไรไปอีก) เลยคิดว่า การรู้สึก ว่ามีสันติสุข มีเมตตา น่าจะเป็น ความรู้สึกถึงการประสบความสำเร็จที่ยั่งยืน และส่งผลกระทบทางลบต่อตนเองและผู้คนรอบข้างน้อยที่สุดค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
