และด้วยความแข็งแรงของทักษะการเล่าเรื่อง สิ่งนี้จึงเป็นดั่งแรงขับส่งให้ The Substance มีฉากเปิดเรื่องที่เรียกได้ว่าน่าจะยอดเยี่ยมติดอันดับต้นๆ ของภาพยนตร์ในศตวรรษนี้เลย เพราะมันสามารถขมวดสรุปชีวิตตลอดทั้งวงการของตัวละคร Elisabeth ออกมาได้อย่างชาญฉลาดภายในเวลาไม่กี่นาที
เอาเข้าจริงธีมของเรื่องนั้น นอกจากมันจะพูดถึงเรื่องการไม่ยอมรับร่างกายที่เสื่อมชราของตัว Elisabeth ซึ่งก็มีต้นสายปลายเหตุมาจากการที่ตัวเธอจำต้องใช้ความสวยเพอร์เฟกต์ของร่างกายเป็นลู่ทางของสายอาชีพ
Elisabeth จึงเป็นดังภาพแทนของหญิงสาวที่ถูกหล่อหลอมในสังคมที่ป่วยไข้ ที่ที่ความสามารถภายในไม่อาจเอาชนะผิวพรรณที่เต่งตึง ประสบการณ์ที่เพรียบพร้อมกลับถูกปลดระวางเพราะความสะสวยที่ลดลง เสียงเพรียกร้องที่เธอพร่ำตะโกนบอกว่าเธอยังมีตัวตนในวันที่เธอไร้ตัวตนไปแล้วจึงแหบแห้งโรยรา
ซึ่งการพยายามมองหาความเพอร์เฟกต์ในสัดส่วนของร่างกายหรือการจับจ้องไปที่ภายนอกมากเกินจนสุ่มเสี่ยงที่จะหลงลืมตัวตน ก็ยังคงเป็นปัญหาทางจิตใจที่ยังคงเกิดขึ้นกับใครหลายๆ คนอยู่เช่นกัน The Substance จึงย้ำชัดว่าทำไมการผูกขาดคุณค่าตัวเองไว้กับร่างกายที่รอวันเสื่อมถอยถึงเป็นเรื่องที่น่ากลัว เพราะอันที่จริงแล้ว ทุกคนสามารถมีคุณค่าในตัวเองได้จากภายใน และคุณค่าในรูปแบบนี้ต่างหากที่จะอยู่ค้ำฟ้ามากกว่าดาวที่ประดับ Walk of Fame