คนเคยพิเศษ
หลังจากอดตาหลับมาทั้งคืนเพื่อปั่นนิยายให้จบ (แต่สุดท้ายก็ไม่จบหรอกนะ) วันนี้ฉันก็ต้องแหกตาตื่นมาตั้งแต่เช้าตรู่ มุ่งหน้าไปสนามบินประจำจังหวัดที่อยู่ห่างจากบ้านร่วม 90 กิโล ไอ้ตอนก่อนจะกลับมาบ้านก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่หรอก แต่พอถึงวันที่จะต้องกลับไปกรุงเทพเมืองฟ้าสีปอน ฉันก็อดที่จะเสียดายช่วงเวลาที่ได้อยู่บ้านไม่ได้
กลับมาบ้านครั้งนี้ฉันมีภารกิจคือมาเยี่ยมไข้คนแก่ที่เพิ่งจะออกจากโรงพยาบาล และต้องมาสังเกตการณ์คนที่เพิ่งจะเกษียณอายุราชการว่าเป็นอย่างไรบ้าง
อันที่จริงตลอดระยะเวลาหลายวันที่ฉันอยู่ที่บ้าน ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรสักเท่าไหร่หรอก วัน ๆ ก็ได้ทำแต่งานที่ฉันหอบหิ้วกลับมาทำด้วย
งานที่ฉันมักจะเฝ้าฝันถึงวันลาออก เอาไว้วันหลังฉันจะมาเล่าให้ฟังว่าเพราะอะไรฉันถึงอยากลาออกใจจะขาดขนาดนี้กันนะ เข้างาน 9 โมงเลิกงานก็ปาไป 6 โมงเย็นแล้ว คำว่า 6 โมงเย็นถ้าเป็นกรุงเทพมันก็คือเวลาปกตินั่นแหละ แต่คุณขาบ้านอิฉันเนี่ย 6 โมงเมืองก็ร้างแล้วค่ะ
กลับมาบ้าน 5 วันที่ผ่านมาฉันไม่ได้เจอใครเลย บรรดาเพื่อนฝูงก็วนเวียนแถว ๆ นี้แหละ แต่ว่าฉันไม่ได้บอกใครหรอกว่าฉันกลับมา ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดถึงหรือไม่รักเพื่อนหรอกนะคะ แต่ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ก็คือฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่พร้อมล่ะมั้ง
ฉันเห็นชีวิตของเพื่อน ๆ แต่ละคนกำลังไปกันได้สวย ทุกคนดูสนุกกับชีวิตที่ตัวเองได้เลือก มีทุกอย่างตามที่สังคมคาดหวังให้มี ในขณะที่ตัวฉันยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ดูเหมือนการเลือกทำตามหัวใจจะไม่ใช่ทางที่ถูกต้องสำหรับฉันเลย
หลาย ๆ ครั้งฉันนึกย้อนไปถึงสมัยมัธยม ที่ทุกคนพร่ำบอกให้ฉันเลือกในสิ่งที่เป็นมาตรฐานสังคม แต่สุดท้ายฉันเลือกทำตามที่หัวใจเรียกร้อง เลือกที่จะเดินตามที่ใจจินตนาการ ออกเดินไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ออกเดินไปโดยไม่มีใครนำทาง ไม่มีแผนสำรอง ไม่มีอะไรทั้งนั้น แถมยังเดินบ้างหยุดบ้างตามประสาคนขี้เกียจอีก
ในวันนี้ถ้าถามว่าฉันเดินมาถึงฝั่งฝันหรือยัง? ฉันก็ตอบได้เต็มปากแหละค่ะว่ายัง! ความฝันของฉันมันยังอยู่อีกไกลเหลือเกิน จนในหลาย ๆ ครั้งฉันก็เผลอคิดว่าหรือฉันจะเดินมาผิดทาง
จากเด็กสาวคนพิเศษ คนที่เคยมีคุณสมบัติพร้อมที่จะเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ประสบความสำเร็จ เมื่อก่อนใคร ๆ ก็ชื่นชมฉัน อันนี้ไม่ได้มโนไปเองนะคะ แต่สมัยเรียนน่ะฉันขึ้นไปรับรางวัลหน้าเสาธงตลอด ไปไหนใคร ๆ ก็เรียกหา ใคร ๆ ก็ชื่นชม ถึงขนาดมีคนมาขอตั้งชื่อลูกตามเลยแหละ แต่มาวันนี้ฉันกลายเป็นคนธรรม (เมื่อก่อนก็ธรรมดาแหละ แต่ใจมันนึกคิดไปว่าพิเศษ) คนที่ต้องทนทำงานไปวัน ๆ คนที่ใช้ชีวิตเดือนชนเดือน คนที่เลือกจะวิ่งตามฝันแต่ก็ยังไม่ถึงสักที
ถ้าถามว่าฉันอยากกลับไปเป็นคนพิเศษแบบเก่ามั้ยน่ะเหรอ พูดแบบไม่เสแสร้งก็อยากสิ! การเป็นคนที่ใคร ๆ ก็ใส่ใจมันก็สนุกดี ไม่ว่าจะทำอะไรมันก็ดูราบรื่นไปหมด ถ้าได้กลับไปเป็นแบบนั้นฉันก็คงจะมีความสุขดี (ล่ะมั้ง?)
แต่ถ้าถามว่าชีวิตตอนนี้มันแย่มากมั้ย ว่ากันตามตรงมันก็ไม่แย่อะไรเลย มันไม่มีอะไรแย่เลยถ้าฉันไม่เอามันไปเปรียบเทียบกับใคร ๆ โอเคมันอาจจะมีบ้างเวลาต้องการทำอะไรที่มันต้องใช้เงินเยอะ ๆ ซึ่งฉันก็จำเป็นต้องเหนื่อยวางแผนบ้าง แต่มันก็ผ่านมาได้นะ (จริง ๆ ฉันยังต้องการเงินอีกก้อนนะ จะเอาไปทำฟันน่ะ ต้องการจริง ๆ นะ ถ้าพวกคุณใจดีก็ช่วยอุดหนุนนิยายฉันหน่อยละกัน)
ฉันนั่งมองก้อนเมฆน้อยใหญ่ระหว่างอยู่บนเครื่องบิน เคล้าไปกับเสียงกรนของคนข้าง ๆ ถึงแม้ช่วงที่ผ่านมาจะไม่ได้ทำอะไรตามใจสักเท่าไหร่ รวมทั้งไม่ได้เจอใครเลย แต่มันก็เป็น 5 วันที่ดีจริง ๆ ถึงแม้จะหมดค่าเดินทางไปเกือบ ๆ 5 พันก็เถอะ แต่มันก็คุ้มเหลือเกิน
ฉันมีความสุขมากที่ได้อยู่กับแม่ และฉันรู้ว่าแม่ก็มีความสุขมากเช่นกัน ทุกวันตอนเย็นฉันจะกินข้าวเย็นกับพ่อและแม่ ได้พูดคุยนินทาคนอื่นบ้างพอหอมปากหอมคอ ฉันได้เดินลงไปดูย่าวันละ 2 - 3 ครั้ง และอีกอย่างที่ฉันก็มักจะทำก็คือคอยแอบเงี่ยหูฟังว่าพ่อกำลังทำอะไรอยู่
ในแต่ละวันมีเรื่องปวดหัวมากมาย เดี๋ยวคนนั้นก็ทะเลาะกับคนนี้ เดี๋ยวคนนี้ก็ทำเรื่องประหลาด ๆ แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเหลือเกิน จนไม่อยากจะเชื่อว่า 5 วัน มันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้
ถึงแม้ในตอนนี้ฉันจะยังไม่สามารถพิชิตฝันของตังเองได้ ยังไม่สามารถมีอะไร ๆ แบบคนอื่น ๆ เขา ยังไร้ซึ่งอิสระภาพจำต้องยอมยัดตัวลงในกรอบที่แสนเกลียด แต่ฉันก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความสุขที่อยู่รอบ ๆ ตัวบ้าง ถึงจะไม่ได้มากมายอะไร แต่มันก็ทำให้ฉันยิ้มได้และมีแรงที่จะฝันต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
