Blockdit Logo (Mobile)
สรรค์ฝัน
•
7 ต.ค. เวลา 08:37 • นิยาย เรื่องสั้น

ดาราทะเล Ep.1

ชายหนุ่มผู้หลงรักเจ้าหญิง
ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ริมทะเล คีรัน ชายหนุ่มผู้ยากจน ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบในกระท่อมไม้เก่าแก่ที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ เขามีชีวิตเรียบง่ายที่วนเวียนอยู่กับการออกหาปลาและซ่อมแซมเรือเก่า ๆ ที่เป็นเหมือนสมบัติชิ้นเดียวของเขา บ้านของเขาตั้งอยู่บนเนินทราย ที่สามารถมองเห็นทะเลสีครามได้อย่างชัดเจน ทุกคืนเมื่อเสียงคลื่นกระทบฝั่งเบา ๆ คีรันมักจะนอนฟังด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานระหว่างความสงบและความเหงา
ชีวิตของคีรันเปลี่ยนไปหลังจากที่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิต ทิ้งเขาไว้เพียงลำพังในโลกนี้ กระท่อมไม้เล็ก ๆ หลังนี้จึงเป็นเหมือนที่พักพิงสุดท้ายที่เชื่อมโยงเขากับความทรงจำในวัยเด็ก คีรันยังคงนั่งมองภาพเก่าของพ่อแม่ที่แขวนไว้เหนือเตาผิงทุกครั้งที่เขารู้สึกโดดเดี่ยว ภาพนั้นเป็นวันที่ครอบครัวของเขาไปเที่ยวเกาะใกล้หมู่บ้าน พ่อและแม่ของเขาหัวเราะอย่างมีความสุขในภาพถ่ายนั้น แต่ตอนนี้เสียงหัวเราะเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงความทรงจำที่เลือนลาง
ทุกเช้า คีรันจะตื่นขึ้นก่อนพระอาทิตย์ขึ้นและเตรียมตัวออกทะเล เสื้อผ้าของเขาซอมซ่อและซีดจางจากการซักซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่เขาไม่เคยสนใจความสกปรกหรือความทรุดโทรมของเสื้อผ้า เขาเพียงแค่ต้องการทำงานให้เสร็จสิ้นในแต่ละวัน ทะเลเป็นทั้งเพื่อนและศัตรูของเขา มันมอบอาหารและทรัพยากรให้ แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถโหดร้ายได้อย่างไม่คาดคิด
ครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน มีเหตุการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตคีรันไปตลอดกาล ในวันนั้นมีงานเฉลิมฉลองใหญ่ที่จัดขึ้นในหมู่บ้าน เนื่องจากเป็นวันเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของพระราชาแห่งอาณาจักร เอเลนธิส ซึ่งเป็นอาณาจักรที่ตั้งอยู่บนเกาะใกล้เคียง ชาวบ้านทั้งหมดต่างเตรียมตัวอย่างขะมักเขม้น คีรันที่ในตอนนั้นยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มไม่ค่อยมีความสนใจเรื่องราชวงศ์เท่าไหร่ เขามีชีวิตอยู่กับทะเลและงานของเขา แต่เมื่อเจ้าหญิงอัสตราเสด็จลงจากเรือพระที่นั่ง ความสนใจของเขาก็ถูกดึงดูดทันที
คีรันมองเห็นเธอเดินผ่านฝูงชนในชุดสีฟ้าอ่อนที่เปล่งประกาย เส้นผมดำขลับยาวสลวยถูกมัดเป็นเปียอย่างเรียบร้อย ดวงตาสีเขียวอ่อนของเธอเหมือนกับมรกตที่ส่องแสงยามต้องแสงแดด รอยยิ้มของเธอที่มอบให้กับชาวบ้านทำให้คีรันรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหยุดเต้นในเสี้ยววินาทีนั้น
ตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นมา คีรันไม่อาจลืมเธอได้ แม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงและเขาเป็นเพียงชาวประมงยากจน แต่ความรู้สึกในใจของเขาก็เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เขาพายเรือออกไปในทะเลและมองเห็นปราสาทของเจ้าหญิงที่ตั้งอยู่ไกลโพ้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวังเล็ก ๆ ที่จะได้พบเธออีกครั้ง แม้ว่าในใจเขาจะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้
วันหนึ่งในเย็นวันนั้น หลังจากที่คีรันกลับมาจากการหาปลา เขาเดินไปหาลุงทน ชายแก่ผู้เป็นเสมือนบิดาที่สองของเขา ลุงทนเป็นชาวประมงเก่าแก่ที่รู้จักวิถีชีวิตของทะเลดีกว่าผู้ใดในหมู่บ้าน และเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาคีรันเสมอเมื่อเขามีเรื่องในใจ
ลุงทนนั่งอยู่ใต้ต้นมะพร้าวใกล้ชายหาด เมื่อเห็นคีรันเดินเข้ามา เขายิ้มบาง ๆ และเอ่ยถาม “เจ้ากลับมาเร็วกว่าปกติวันนี้ ได้ปลาพอแล้วหรือ?”
คีรันวางถังปลาลงข้างตัวแล้วตอบ “วันนี้คลื่นแรงครับลุง ข้าคิดว่าพอแล้วสำหรับวันนี้”
ลุงทนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ทะเลมันก็เป็นแบบนี้ บางวันมันใจกว้าง แต่บางวันมันก็โหดร้ายเหมือนกับว่าจะกลืนเราลงไป เจ้าคิดหรือว่าจะอยู่ที่นี่ไปตลอด?”
คำถามของลุงทนทำให้คีรันนิ่งเงียบไปชั่วขณะ เขาหันไปมองทะเลที่ทอดยาวออกไปสุดสายตา ก่อนจะตอบ “ข้าไม่รู้ครับลุง ข้าคิดถึงพ่อแม่ ข้าคิดว่าข้าควรจะอยู่ที่นี่เพื่อสืบทอดวิถีชีวิตนี้ต่อไป แต่บางครั้ง… ข้าก็ฝันถึงชีวิตที่แตกต่างออกไป”
ลุงทนหัวเราะเบา ๆ “เจ้ายังหนุ่ม มีความฝันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่บางครั้งเจ้าต้องแยกแยะระหว่างฝันกับความจริง เจ้าฝันถึงอะไรล่ะ?”
คีรันลังเลสักครู่ก่อนจะตอบเบา ๆ ด้วยความไม่แน่ใจ “ข้าฝันถึง… เจ้าหญิงอัสตรา”
ลุงทนหัวเราะอย่างเข้าใจ “อัสตรา เจ้าหญิงแห่งเอเลนธิสน่ะหรือ? เจ้าหนุ่ม เจ้าคงไม่คิดจริง ๆ ว่าจะไปถึงตัวเธอได้หรอกนะ เจ้าหญิงกับชาวประมงมันคนละโลกกัน เจ้าจะทำอย่างไร?”
“ข้ารู้ครับลุง ข้ารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าก็อดคิดไม่ได้ว่าบางที… บางทีมันอาจจะมีทาง”
ลุงทนถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เจ้าอาจจะฝันไกลเกินไป ความรักที่เจ้ามีต่อเจ้าหญิงมันอาจจะเป็นแค่ความฝันที่เกิดจากการเฝ้ามองเธอจากระยะไกล แต่ความจริงแล้วชีวิตของเจ้าอยู่ที่นี่ กับทะเลและเรือของเจ้า”
คีรันเงียบไปอีกครั้ง ขณะที่ลมทะเลพัดผ่านใบหน้าของเขา เขามองไปยังท้องทะเลไกลโพ้น และในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความหวังที่ยากจะละทิ้ง
โฆษณา