"เพื่อน" ไม่ใช่สายโลหิต ไม่ใช่ญาติ หากเป็นความผูกพัน ที่เกิดขึ้น จากกรรมเก่า
ที่พันผูกกันมาแต่ปางก่อน
มาเรียน มารู้จัก มาร่วมทำงานในองค์กรเดียวกัน มาร่วมชดใช้กรรม และสร้างกรรมต่อกัน จากนั้นก็ผูกพันกันเรื่อยมา ในฐานะเพื่อน ซึ่งลบไม่ออก แก้ไขไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่า จะเปลี่ยนสถานะใหม่ ให้เป็นคนเคยรู้จัก หรือหนักหน่อย ก็มีอริต่อกัน หรือ ฟ้องร้อง ชิงชังกัน ซึ่งโอกาสนั้น ก็มีน้อย ในหมู่เพื่อน
อายุล่วงมาถึงวัยสูงอายุแล้ว เพื่อนใหม่ยากที่จะมีแล้ว ก็คงมีแต่เพื่อนเก่าสมัยเรียน - สมัยทำงาน ซึ่งนับวันจะเหลือน้อยลงไป
เพื่อนเก่าแต่ละคน อายุก็ไล่ ๆ กันกับเรา หรือ แก่อ่อนกว่ากัน ไม่มาก แต่ บางคนไปไหนไม่ได้ ไปไม่ไหวหรือเดินด้วยตัวเองไม่ได้ บ้างก็ขับรถไม่ได้ บ้างก็ บ้านอาศัยอยู่ไกล บ้างติดภาระของลูก/หลานบ้าง รวมทั้งสังขารของแต่ละคนก็เสื่อมทราม
ดังนั้น ในยามที่ยังมีลมหายใจอยู่ ถ้ามีกำลัง จงดูแลกันยามมีชีวิต ยามเดือดร้อน ดูแลกันตามกำลัง ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อนแล้ว ใครละจะช่วย คนอื่นเขายิ่งไม่รู้จักมักคุ้น ไม่ใช่เพื่อนกัน ใครเขาจะยื่นมือมาช่วย การผิดพลาดไปบ้าง ห่างเหินไปหน่อย บกพร่องระหว่างกันไปบ้าง อภัยกันเถิด ทำใจสบาย ๆ เปิดใจให้กว้าง เอื้อเฟื้อดูแลเกื้อกูลกันยามมีชีวิตดีที่สุด เพราะเราคือ "เพื่อน" กัน
เวลาที่ผ่านไป จะช่วยคัดกรองเพื่อนที่ไม่ดี ให้ออกไป (เพื่อนที่ไม่ดีของคนๆหนึ่ง อาจเป็นเพื่อนที่ดีของอีกคนหนึ่ง ขึ้นกับเพื่อนคนดังกล่าว ได้สร้างกรรมดี หรือ กรรมที่ไม่ดีไปกระทบต่อเพื่อนคนนั้นๆ)
สุดท้ายเราจะเหลือแต่กลุ่มเพื่อน ที่คิดว่า เป็นเพื่อนที่ดีต่อเรา ซึ่งมีไม่ต้องมาก มีน้อยคน แต่เต็มไปด้วยความจริงใจก็พอ
เมื่อเราเดินมาถึงจุดหนึ่งของชีวิต เราจะพบว่า
~ เราเจอเพื่อนได้ยากขึ้น เพราะ เงื่อนไขในชีวิต ของแต่ละคนต่างกันออกไป
~ เราต้องเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นให้น้อยลง เราต้องโฟกัสเรื่องตัวเอง และคนรอบตัวเราให้มากขึ้น
~ เราต้องสนใจ แต่สิ่งที่ทำให้เรา สบายตา สบายใจ เรื่องที่ไม่สบายใจ รู้แล้ว รีบปล่อยวาง
~ เราต้องพยายามหลีกเลี่ยงพลังลบ และพยายามหาพลังบวกให้ตัวเอง เพราะ พลังบวกเป็นสิ่งที่ช่วยได้มากในการต่อสู้กับชีวิต
~ เราจะพบว่า กฏแห่งแรงดึงดูดมีอยู่จริง มันมีอานุภาพทั้งดูด และ ผลักเราออกไปได้ เราเป็นคนแบบไหนมันจะดึงคนแบบนั้นเข้ามา และในขณะเดียวกันมันก็มีพลัง ผลักคน ที่ไม่ใช่ให้ออกไป สุดท้ายเราจะเริ่มเรียนรู้ว่า ที่ไหนที่เป็นที่ของเรา และตรงไหนไม่ใช่ที่ของเรา
~ เราควรเริ่มเรียนรู้วิธีในการ บริหารจัดการ ความรู้สึกของตัวเอง ในการทำสิ่งต่าง ๆ เพราะสุดท้ายมันคือความรับผิดชอบของเรา ที่เราควรเลิกทำ หรือ ทำต่อไป
~ เราจะทำอะไรก็ตาม แต่สุดท้ายเราก็ต้องยอมรับว่า เราทำ เท่าที่ทำได้ เท่านั้น
~ เราต้องเลิกเปรียบเทียบ ชีวิตกับคนอื่น และ เราต้องเริ่มมองหาความสุขของตัวเราในปัจจุบัน จะเป็นอะไรก็ได้ ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
~ บางคนไม่มีความทุกข์ ก็ถือว่ามีความสุขแล้ว
~ บางคน ความไม่มีโรค คือ ความสุขที่สุดแล้ว
~ บางคน ได้ทัวร์ต่างประเทศ จึงจะมีความสุข
~ บางคน ได้ไปทัวร์ในประเทศ จึงจะมีความสุข
~ บางคน ไม่ไปไหน อยู่แต่ที่บ้าน ปวดเบา ปวดหนัก เมื่อใด ขับถ่ายได้เอง ก็มีความสุขดีแล้ว ไม่ต้องทุกข์ทรมานในช่วงเวลาเดินทาง ที่ขับถ่ายไม่สะดวก เหมือนขับถ่ายในบ้านตนเอง
~ บางคน เพียงบริหารจัดการเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเองได้ เช่น ล้างหน้า แปรงฟัน อาบนำ้ ทานอาหาร ลุก/นั่งยืน/เดิน ได้ด้วยตนเอง กินยาได้เอง ขับรถได้ ไปไหนมาไหนได้ ไม่ต้องพึ่งพิงคนอื่น แค่นี้ ก็มีความสุขแล้ว
~ ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ความสุขของคน ๆ หนึ่ง อาจเป็นความทุกข์ของอีกคนหนึ่งก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน เราต้องหาความสุขในปัจจุบันของตัวเราให้พบ แล้วเราจะมีความสุขที่ยาวนาน
~ บางคน มีความสุข กับ อาหารอร่อย ที่ถูกปาก (ความอร่อยของแต่ละคน ก็ไม่เหมือนกัน บางคนติดหวาน ถ้าออกหวาน จะอร่อย บางคนติดเผ็ด ถ้าเผ็ด จึงจะอร่อย บางคนติดเค็ม ถ้าเค็ม จะอร่อย ต่างคน ต่างลิ้น ต่างจิตต่างใจ มีคำกล่าวเตือนสติว่า “อย่าไปปรุงก๋วยเตี๋ยวในชามคนอื่น” เพราะปกติ แต่ละคน อาจชอบต่างกัน รสชาติอร่อย อาจไม่เหมือนกัน)
~ บางคน มีความสุขกับต้นไม้ ที่แตกหน่อใหม่
~ บางคน มีความสุข ที่คนในครอบครัวของเรายังมีสุขภาพดี
~
บางคน มีความสุขที่น้องหมา น้องแมว ที่เลี้ยงไว้ กินข้าวหมด
~ บางคน มีความสุขเพียงแค่ได้ นั่ง/นอนดูหนังดี ๆ หรือ ฟังเพลงเพราะ ๆ
~ บางคน มีความสุขที่มีเวลานอน และ นอนไม่ปวดหลัง
อย่างไรก็ตาม เราจะพบว่าไม่มีสิ่งใด ที่จีรังยั่งยืน ไม่ว่าจะเป็นความรัก หรือ ความสัมพันธ์รอบตัว เกียรติยศหรือ เงินทอง ทุกอย่างมีได้ และมีจาก มีแล้ว ไม่มี เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไป สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป
~ เราต้องไม่ยึดติดกับ สิ่งใดสิ่งหนึ่งมากเกินไป เราต้องรู้ว่า สุดท้ายแล้ว ก็จะมีแค่ตัวเราเท่านั้น ที่อยู่กับเราจนวันสุดท้าย
~ เราจะเรียนรู้ข้อดีของความเป็นโสด การมีใครอีกคนมันก็อาจจะดี แต่มีแล้วไม่ดี อย่ามีดีกว่า
~ เราจะพบว่าการรักตัวเองสำคัญที่สุด ความภูมิใจในตัวเอง เป็นสิ่งที่เราควรสร้างอย่างสม่ำเสมอ ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง และเราไม่ควรรักใคร มากไปกว่าตัวเราเอง มันไม่ใช่เรื่องเห็นแก่ตัว แต่มันคือวิธีการดำเนินชีวิตขั้นต้น ที่เราควรทำก่อนจะรักคนอื่น คนที่รักตัวเองมักเผื่อแผ่ความสุขใหฝ
Cr.ไม่ทราบ ต้นฉบับนี้ ท่านผู้ใดเขียน มาเรียบเรียงใหม่ ให้กระชับขึ้นเท่านั้น
ที่มา: ชมรมผู้เชี่ยวชาญชีวิต
FB: โต๊ะป้าศรี CH Table
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
