บทความ Blockdit ตอน ชีวิตจืดชืดคือชีวิตที่ดี
จูเลียน แมนเทิล เป็นทนายความที่มีชื่อเสียง เขาทำงานเพื่อเงินและชื่อเสียง ประสบความสำเร็จอย่างสูง ร่ำรวยจนสามารถเป็นเจ้าของรถเฟอร์รารี
คนอย่างจูเลียนก็คือคนที่สังคมตั้งค่าไว้ว่า เป็นจุดหมายที่ใครๆ อยากไปถึง
วันหนึ่งจูเลียนเกิดอาการหัวใจวายในศาล เขาพลันรู้ว่าต้องเปลี่ยนแปลงชีวิต ทันใดนั้นเขารู้สึกเบื่อหน่ายชีวิตของเขา การดิ้นรนหาเงิน ไต่บันไดสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
เขาขายทรัพย์สมบัติของเขา รวมทั้งรถเฟอร์รารี เดินทางไปอินเดียและเทือกเขาหิมาลัย ค้นหาความหมายของชีวิต
เขาหายตัวไปนาน เมื่อกลับมา เขาเปลี่ยนเป็นคนใหม่
นี่เป็นเรื่องแต่งในหนังสือเรื่อง The Monk Who Sold His Ferrari
นี่ไม่ใช่โครงเรื่องแปลกใหม่ มีตัวอย่างคนมีฐานะจำนวนมากในบ้านเราละทิ้งทรัพย์สมบัติ เดินเข้าหาความสงบภายใน
แต่ดูเหมือนเป็นทางที่เห็นชัดว่าทำให้เราเบาลง เหนื่อยน้อยลง
เราอยู่ในเมืองพุทธ เราก็คงเคยได้ยินคำสอนแบบนี้มาบ่อยๆ
อยู่กับปัจจุบัน
ไม่ยึดมั่นถือมั่น
แต่ในทางปฏิบัติ หาคนทำอย่างนี้ยาก
เราอยู่ในโลกที่แข่งขันกันตั้งแต่เกิด ตั้งแต่วินาทีแรกๆ ของการปฏิสนธิ เราเป็นอสุจิตัวเดียวที่เข้าเส้นชัย
เราเติบโต เรียนหนังสือ เรียนหนังสือ เรียนหนังสือ
เราทำงาน ทำงาน ทำงาน
เราแข่งกันทุกเรื่อง
เราต้องการทุกอย่าง วัตถุต่างๆ บ้าน รถยนต์
เราต้องการคู่ครองที่ดี
จะมีแฟนเรามีข้อกำหนดหลายอย่าง เราต้องพร้อม เราต้องมีเงินเก็บ เราต้องมีสิ่งที่เรียกว่า ‘อนาคต’
เมื่อได้ของชิ้นหนึ่ง ขั้นหนึ่ง เราก็หมายสิ่งที่สูงขึ้นไป
ได้รถยนต์ราคาหนึ่งล้าน เราก็ตั้งเป้าที่สองล้าน ห้าล้าน สิบล้าน
เราไต่บันไดขึ้นไปไม่สิ้นสุด
ขั้นบันไดมีมากมายไม่สิ้นสุด
การเดินขึ้นที่สูงดูเหมือนเป็นภาคบังคับที่กำหนดโดยค่านิยมของสังคม เพราะถ้าเราไม่ทำ เราก็อาจหาคู่ไม่ได้
เราสะสม สะสม สะสม
เราเติมบ้านด้วยสิ่งที่ ‘เราต้องมี’
เราถูกสอนว่าชีวิตที่สมบูรณ์คือเราต้องเดินทางไปต่างประเทศ
เราต้องมีบ้านหลังที่สองที่ชายทะเลหรือภูเขา
เราต้องการบ้าน เป็นสมาชิกสมาคมใดสมาคมหนึ่ง
เราต้องเล่นกอล์ฟ เราต้องสังสรรค์เราต้องดื่มไวน์ เราต้องรู้เรื่องไวน์เพื่อที่จะคุยกับคนอื่นได้ เราต้องพัฒนาลิ้นของเราให้สูงขึ้น สูงขึ้น
อีโก้กลายเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต เราต้องมีรสนิยมที่ดี
เราเริ่มสะสมภาพเขียน เราสะสมหลายสิ่งที่เราไม่ได้ชอบจริงๆ แต่สะสมเพราะมันเป็นของมีราคา เป็น ‘ของต้องมี’
เราใช้กระเป๋าแบรนด์เนม เสื้อผ้าแบรนด์เนม เพราะมันสะท้อนสถานะทางสังคมของเรา
เราต้องการชื่อเสียง ในโลกโซเชียล เราโพสต์เรื่องส่วนตัว เราต้องการเป็น somebody
เราเลือกสมาร์ทโฟนที่มีหน้าที่ใช้สอยมากที่สุด รุ่นใหม่ที่สุด ไม่ใช่ตามสิ่งที่เราใช้
เราอยากรีไทร์ตอนอายุสามสิบ แล้วใช้ชีวิตที่เหลือท่องเที่ยวจนตาย
มันไม่ใช่ความจริง มันเป็นกระแสมากกว่า
ก็ไปถึงจุดที่เราหลอกคนอื่น เราอยู่ดึกเพื่อเราสร้างภาพว่าเราขยันกว่า
บางคนปีนเขาสูงมิใช่เพราะชอบปีน แต่ชอบเอาชนะ
เรารีบไปหมด
เราวิ่งตลอดเวลา เราไม่หยุด
แล้ววันหนึ่งเราก็พบว่าตนเองเหนื่อยเหลือเกิน
มันไม่ใช่ตัวตนของเรา
เราวิ่งตามเงาของคนอื่นมาหลายปี
จนในที่สุดเราก็รู้สึกเหนื่อย ไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
เราเบื่อหน่ายที่จะวิ่ง เราอยากเดินช้าๆ บ้าง
เรารู้ว่าชีวิตนั้นสั้น ทำไมต้องอยู่กับความเครียดตลอดเวลา เวลานอนไม่หลับ ชื่อเสียงและเงินทองก็ช่วยอะไรไม่ได้
โลกวันนี้มีทีวีหลายร้อยช่อง มีหนังสตรีมมิงนับไม่ถ้วน ดูไม่ทัน เรามีความบันเทิงทุกรูปแบบ
เราสั่งซื้อของได้ด้วยนิ้วมือ รวดเร็วทันใจ
เทียบกับโลกมนุษย์โบราณ โลกที่เราอยู่ในวันนี้น่าจะเป็นสวรรค์ แต่คนจำนวนมากก็ยังไม่มีความสุข
เราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยคู่มือสร้างความรวย
เราต้องพึ่งคู่มือสร้างความสุข
แล้วจะทำอย่างไร?
บางทีโดยเริ่มที่ยอมรับว่าความสุขไม่ได้เกิดขึ้นเพราะมีมากกว่า บางทีความสุขอาจเกิดขึ้นเพราะมีน้อยหรือกล้าปล่อยวาง บางทีมันเริ่มที่การเปลี่ยนทัศนคติจากการยึดกุมเป็นรู้จักปล่อย รู้จักวาง รู้จักพอ
แทนที่จะเดินไปข้างนอก เดินกลับมาสู่ภายในตัวเรา กลับมาสู่ความสงบ ความพอ ความสันโดษ
มันก็คือ ‘back to basic’
นี่ตรงกับปรัชญาเต๋าที่สอนให้เดินชีวิตไปเรื่อยๆ ไม่เร่ง แต่ก็ไม่ช้า
เรียบง่าย น้อยที่สุด ไม่ทำงานหนักเกิน แต่ก็ไม่พักเลยจนไม่มีงาน
ที่ยากที่สุดคือการพอใจในสิ่งที่มี สิ่งที่ทำได้ ระดับที่ไปถึง
ก็คือการใช้ชีวิตตามวิถี Minimalism
Minimalism แห่งชีวิตคือน้อยที่สุดที่อยู่ได้สบาย ไม่ทรมาน ไม่ขัดสน แต่ไม่มากจนรุ่มร่ามรุงรัง
Minimalism ไม่ใช่การใช้ชีวิตแบบนักบวชในป่า แต่คือการใช้ชีวิตแบบพอดี เรียบง่าย น้อยที่สุดเท่าที่อยู่ได้โดยไม่เดือดร้อน หรือไร้ความสุข
ใช้ชีวิตแบบไม่ปรุงแต่ง ง่ายๆ ตรงๆ เพราะ Minimalism ไม่ใส่รายละเอียดรุงรัง ถ้าเป็นบ้านก็ไร้ลวดลาย เน้นแต่โครงสร้างเท่าที่จำเป็นพออยู่ได้ เพราะเราอาศัยในโครงสร้าง ไม่ใช่อยู่ในลวดลาย
โลกทุกวันนี้กินอาหารที่ต้องปรุงรสจัดจ้าน จนมักสูญเสียรสชาติธรรมชาติของมันไป เรามองว่ารสจืดคือน่าเบื่อ
เวลาเรากินอาหาร ถ้าแม่ครัวใส่เครื่องปรุงน้อยไปหน่อย เราจะรู้สึกว่าอาหารมีรสจืด เพราะเราโตมากับการกินอาหารที่มี ‘รสดี’
บางคนเข้าร้านอาหาร ยังไม่ทันชิมอาหาร ก็เติมน้ำปลาสองช้อน น้ำตาลสองช้อนพูน น้ำพริกอีกช้อน
ผมได้ยินคนต่างชาติพูดเสมอว่า อาหารไทย “หวานมาก”
นี่แสดงว่ารสหวานระดับที่เรานิยมไม่ใช่รสสากลของมนุษยชาติ เป็นเฉพาะคนไทยเท่านั้น
แสดงว่ารสเป็นสิ่งที่เราปลูกฝังขึ้นมา
แต่รสจืดก็เป็นรสอย่างหนึ่ง แต่เราไม่ค่อยยอมรับว่า ‘จืด’ เป็นรส เรามองว่า ‘จืด’ เป็นสภาวะว่างเปล่า ดังนั้นจึงต้องเติมรสเข้าไปให้เต็มหรือล้น
คนติดบุหรี่คนหนึ่งเล่าให้ผมฟังว่า เมื่อเลิกบุหรี่ได้ เขารู้สึกว่าอาหารทุกจานอร่อยขึ้น เพราะลิ้นของเขาสะอาดขึ้น รับรสต่างๆ ได้ดีขึ้น สามารถรับรสจริงๆ ของอาหาร
เราอาจทดลองดื่มกาแฟที่ไม่ใส่นมและน้ำตาล แรกๆ จะรู้สึกว่ารสชาติเลวร้ายมาก แต่ผ่านไป เมื่อลิ้นปรับรสชาติที่แท้จริงของกาแฟแล้ว ก็พบว่า กินแบบดั้งเดิม ไม่ปรุงแต่งก็ดีเหมือนกัน
บางทีถ้าเราทำใจของเราให้สะอาด เปลี่ยนทัศนคติให้ใช้ชีวิตเรียบง่าย ก็จะรับรสชาติของชีวิตอย่างที่เป็นจริง
จะเรียกว่า ‘ชีวิตรสจืด’ ก็ได้
ถ้าบางคนชอบรสเผ็ดจัดหรือเปรี้ยวจัด ทำไมเราจะชอบรสจืดไม่ได้? ทำไมต้องเติมเครื่องปรุงจนมันพ้นจากสภาวะ ‘จืด’?
ชีวิตก็เช่นกัน ถ้าปรุงแต่งด้วยวัตถุนิยม กระแส แฟชั่น เราก็จะมีชีวิตที่รุงรัง และไม่ใช่ตัวตนดั้งเดิมของเรา เราจะใช้ชีวิตยากขึ้น
วิถีเศรษฐกิจพอเพียงก็คือหลักการนี้ ‘back to basic’ กลับคืนสู่ตัวตนดั้งเดิมของเรา
มันมิใช่วิถีของนักบวช มันเป็นแค่วิถีทางธรรมดา เรียบง่าย เพราะท้ายที่สุดแล้ว มนุษย์เราก็ต้องหวนกลับสู่ตัวตนดั้งเดิมของเราเอง
ใช่ ชีวิตจืดชืดคือชีวิตที่มีรสชาติที่สุด เพราะมันเป็นพื้นฐาน น้อยที่สุด
- 306
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
