เราพยายามที่จะเข้าหา เล่นด้วย ให้อาหาร
แต่กลับต้องโดนหวาดกลัว หนี ขู่แบบจนตรอก
นี่เราน่าหวาดหวั่นขนาดนั้นเลยรึ เราโมโห ไม่ชอบ เราก็พยายามอยู่แบบไม่พึ่งพาอาศัยกัน ต่างคนต่างอยู่ แต่มันก็ทำให้เราหงุดหงิดทุกครั้ง ทำไมเราหงุดหงิดง่ายขนาดนี้ ใจเราเป็นอะไร ทำไมบังคับตัวเองไม่ได้เลยตอนโมโห เราตีแม็ก เตะ ทืบ แล้วมารู้สึกผิดทีหลังแบบนี้ ไม่ใช่ลักษณะของการเป็นคนที่มีวุฒิภาวะ เห้อ สงสารแม็ก จะให้ปฏิญาณตนว่าจะไม่ทำแม็กแบบนี้อีกแล้ว เราทำมันเกินมากพอแล้ว ถึงเขาจะไม่เป็นอะไรแล้วแต่เราก็ยังคงรู้สึกผิด.