ตอนแรกว่าจะไม่ตอบคำถามนี้แล้ว ผมเหลือบตาไปเห็นข้อความใต้คำถามของผู้ถาม เกิดความรู้สึกว่า อยากตอบคำถามนี้ขึ้นมาโดยทันที
หนึ่ง ผมเป็นกลุ่มเบบี้บูมเมอร์ สอง ลูกมักบอกว่าผมเป็นคนเข้าใจอะไรยาก มักชอบมีคำถาม เวลาที่ลูกเล่าอะไรให้ฟัง และ ข้อสุดท้ายคือผมมักจะมีความเห็นที่แตกต่างจากลูกเสมอ
ลูกของผมอายุ 26 ครับ เป็นลูกสาวมีวัยใกล้เคียงกับคนถาม วันทำงานก็จะอาศัยอยู่ที่คอนโด กลับบ้านเฉพาะเสาร์-อาทิตย์เท่านั้น
เกริ่นมาเยอะแล้ว ขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน
คนแก่ทุกคนมีทิฏฐิคิดว่าตัวเองรู้เรื่องชีวิตดีกว่าหนุ่มสาว พอยิ่งแก่ตัวลง ความมั่นใจมันหาย โดยเฉพาะในยุคที่เทคโนโลยีมันก้าวหน้าก้าวไกล สิ่งที่ตัวเองคิดว่ารู้ดีนั้น เอาเข้าจริงแล้ว เขาก็รู้ว่าเขาเริ่มล้าสมัยแล้ว
แต่ความเป็นพ่อเป็นแม่ จะยอมรับว่าตัวเองนั้น มันตามยุคสมัยไม่ทันแล้ว มันยากมาก สิ่งที่เขาทำได้คือ ยึดมั่นถือมั่นต่อสิ่งที่ตัวเองรู้และเชื่อถือ เพราะมันคือความมั่นคงทางจิตใจของรุ่นพ่อรุ่นแม่ ยังอยากเป็นคนสำคัญในสายตาของลูกลูก ไม่ใช่เป็นผู้เฒ่าเพราะอยู่นาน
โปรดให้อภัยกับคนรุ่นผมด้วยครับ ที่ปรับตัวไม่เก่ง แถมยังจิตใจไม่มั่นคงในยุคสมัยที่การเปลี่ยนแปลงมันเร็วจริงๆ
สิ่งที่พวกเราเคยเชื่อถือว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง มันใช้ไม่ได้กับในยุคปัจจุบันแล้ว ลูกสาวผมเขย่าจนผมเห็นโลกใหม่ ที่ต้องการความหลากหลายทางความคิด ความเชื่อ ที่แตกต่างกัน ด้วยความเคารพต่อกัน
เชื่อเถอะว่า คนรุ่นเบบี้บูมเมอร์อย่างผม น้อยคนที่จะปรับตัวได้
คุณไม่สามารถแก้ไขนิสัยของพ่อแม่คุณได้ แต่คุณสามารถแก้ไขตัวคุณเองได้ไม่ใช่หรือ
คุณมีทางเลือกสองทาง ยอมรับความเป็นตัวตนของพ่อแม่คุณโดยไม่มีเงื่อนไข แต่ไม่จำเป็นต้องเอาความคิดของพ่อแม่คุณ มาด้อยค่าตัวเอง แล้วไปโทษพ่อแม่ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณเป็นเช่นนี้
ทางที่สองคือขัดแย้งกับพ่อแม่ของคุณต่อไป ด้อยค่าตัวคุณเอง แล้วไปโทษพ่อแม่ต่อไป
คุณเลือกเองแล้วกัน ถ้าคุณเลือกเส้นทางที่สอง....
รุ่นคุณกับรุ่นผม มันก็รุ่นเดียวกันนั่นแหละครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
