โอปปาติกะอำพราง
กิตติศักดิ์ คงคา เขียน
โปรยสำนักพิมพ์ 13357 PUBLISHIHG :
“อศิ” ผู้ช่วยนักสืบซินแคลร์ได้รับว่าจ้างให้ตามหาคนหายบนพื้นที่หลายพันไร่ เวลาผ่านไปแล้วหลายเดือนจนแทบไม่เหลือความหวังว่าผู้สาบสูญจะยังมีชีวิตอยู่ และผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งก็เพิ่งป่วยตายไปโดยแทบไม่ทิ้งเบาะแสอะไรไว้
รายละเอียดทั้งหมดได้แรงบันดาลใจมาจากคดีอาชญากรรมที่เกิดขึ้นจริงในประเทศไทย ผู้คนสูญหาย ผู้ร้ายป่วยตายอย่างสงบ และเหตุสมโทษทัณฑ์ทั้งหมดนับถอยหลังสู่วันสิ้นอายุความ
หลังอ่าน :
หนึ่งในจักรวาลนักสืบซินแคลร์ คนที่เคยอ่าน “กาสักอังก์ฆาต” คงคุ้นเคยกับตัวละครในเรื่องนี้ แต่ว่าตัวเอกคือผู้ช่วยนักสืบอศิ ผู้ออกตามหาคนหายเพราะคำพูดวิงวอนของ “กวินทร์” บุตรชายนายหัวกวี ที่ต้องการรู้ให้ได้ว่าพ่อยังอยู่หรือตายแล้วเพราะข้องเกี่ยวกับการรับเงินประกันชีวิตและอื่นๆ อีกหลายข้อ
อ่านทีแรกคิดว่านักสืบอศิคงมีความอยากรู้อยากเห็นตามประสาผู้ชื่นชอบไขคดี จึงตกปากรับคำก้าวเข้าสู่ภยันตรายเองทั้งที่เจ้านายก็กำชับตักเตือนไว้แล้ว แต่พออ่านถึงช่วงกลาง-ปลายเล่มก็ถึงบางอ้อ มันไม่ใช่แค่ความสงสัยใคร่รู้ แต่มันลึกกกกกกว่านั้นมากค่ะ
นักเขียนเก่งในการสร้างปมชั้นแล้วชั้นเล่าให้ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ นักสืบอศิคิดว่าคลี่คลายได้แน่ หาหลักฐานและข้อสมมติฐานได้ขนาดนี้ กลับคลำไปเจอตอและอับจนครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งป่วยตาย มีคนที่ไม่รู้ที่มาโผล่เข้ามาในวงจรการฆาตกรรม ไหนจะผู้ต้องสงสัยลำดับถัดไปที่เปิดตัวมาดูทรงร้ายแน่
แต่อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย เรารู้ตัวลาสบอสแต่แรกแล้วล่ะ ก็ชื่อเรื่องบอกชัดเจนเสียขนาดนั้นนี่นา อิอิ
ถึงจะรู้แล้วแต่การสางทีละปมก็ทำได้น่าสนใจ การบรรยายเรื่องหลักฐานประกอบความสงสัยหรือการคลี่คลายคดีก็หนักแน่นน่าอ่าน การจบปมนี้แล้วเริ่มปมใหม่ก็ไม่ขัดเขิน รวมถึงความสัมพันธ์ที่คืบหน้ากะทันหันของตัวเอกสองคนในเรื่องด้วย
ตั้งใจอ่านหนังสือสืบสวนสอบสวน นึกไม่ถึงว่าจะมีความวายน่ารักๆ อยู่ด้วย ตอนท้ายก็ละมุนละไมดี
ภาพรวมเป็นหนังสือที่น่าอ่าน ลุ้นระทึกไปกับตัวละคร ถ้าจะมีติดขัดสำหรับเราคงเป็นสำนวนการเขียนที่ใช้คำซ้ำซ้อน หรือใช้คำประดิษฐ์เยอะในสถานการณ์ที่ไม่เข้ากัน (บางขณะ) ทำให้อรรถรสในการอ่านบางช่วงสะดุดกึกกักเนื่องจากนึกคำแปลไทยเป็นไทยอยู่ และไม่เข้าใจว่าจะใช้ในบริบทนี้เพื่อสื่อถึงความงดงามของภาษา (ที่ไม่จำเป็นนัก) หรืออย่างไร
แล้วก็อาจจะเป็นลายเซ็นของนักเขียนหรือเปล่านะที่ไม่ค่อยบอกว่าตัวละครนี้มีบุคลิกหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร สูง ต่ำ ดำ ขาว มีเสน่ห์หรือเห็นดาษดื่น ทำให้แต่ต้นจนจบไม่รู้เลยว่านักสืบอศิหล่อหรือเปล่า 5555 รู้แต่ว่าคุณกวินทร์รูปงาม…แค่นี้เลย ซึ่งคำว่ารูปงามก็สั้นเสียจนไม่มั่นใจว่างามแบบไหน (หรือเราจะคิดเยอะไป)
เราอาจจะติดงานเขียนนิยายสืบสวนฝั่งญี่ปุ่นที่มักจะบรรยายรูปลักษณ์ของตัวละครชนิดจดจำแม่นยำ หลายครั้งที่นักเขียนนำประโยชน์ของรูปลักษณ์พวกนั้นมาสืบคดีและสร้างความประหลาดใจได้ด้วยนะ
คะแนน 8/10 หักคำสละสลวยซ้ำซ้อน (บางคำเราเข้าไม่ถึงก็มี ขออภัยนักเขียนนะคะ) กับการจดจำตัวละครไม่ค่อยได้ว่าใครหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร นอกเหนือจากนี้เป็นงานเขียนแนวสืบสวนสอบสวนที่สนุกสนาน อ่านรวดเดียวจบค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
