หยุดนิ่งเพื่อทบทวนตัวเอง
ภาพแรกหลังจากตื่นนอนมาของเราคือวิวเมืองที่รายล้อมไปด้วยสิ่งปลูกสร้างและอาคารสูงไกลจนสุดลูกหูลูกตา รวมถึงท้องฟ้าสีเทาที่ไม่รู้ว่ามันคือเมฆฝน หรือฝุ่น PM 2.5 หรืออาจทั้งสองอย่างก็เป็นได้
เราเชื่อว่าชีวิตคนเมืองส่วนใหญ่มักเริ่มต้นชีวิตด้วยความเร่งรีบในทุกเช้า เพื่อเดินทางไปทำงาน หรือส่งลูกที่โรงเรียน ชีวิตที่แสนเร่งรีบและวุ่นวายในแต่ละวันนั้น บางครั้งเรารู้สึกว่าไม่มีพื้นที่ให้ร่างกายและจิตใจได้หยุดพักหายใจ รวมถึงเวลาในการทบทวนชีวิตของตัวเองในช่วงเวลาที่ผ่านมา
มันทำให้เราหวนคิดถึงช่วงเวลานี้ของปีที่แล้วที่เราได้มีโอกาสเดินทางไปพักที่รีสอร์ต Stay Wild & Café อ.แม่เตง จ.เชียงใหม่ เป็นรีสอร์ตที่อยู่ท่ามกลางหุบเขาและติดริมน้ำ เนื่องจากที่นี่ไม่มีทั้งสัญญาณโทรศัพท์และไฟฟ้า รีสอร์ตนี้จึงใช้เครื่องปั่นไฟทำให้ที่นี่มีเวลาใช้ไฟฟ้าตั้งแต่ 7.30 - 22.00 น.
ในระหว่างที่พักที่นี่เราไม่ได้ใช้โทรศัพท์ โน๊ตบุ๊ค หรือแม้กระทั่งเปิดทีวี เราได้ยินเสียงน้ำไหลตลอดเวลา ได้สูดลมหายใจได้เต็มปอดมากขึ้น และทำให้เราได้นอนก่อนสี่ทุ่มเป็นครั้งแรกในรอบปีอีกด้วย แม้ว่าที่พักของเราจะไม่มีแอร์ แต่เรากลับรู้สึกเย็นสบาย
พูดตรงๆ ว่าตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยได้มีประสบการณ์ที่ได้ใช้เวลาทั้งวันอยู่แต่กับธรรมชาติ สิ่งที่เราทำมีแค่ทานข้าว อ่านหนังสือ อาบน้ำ และเข้านอน แต่กลับเป็นความรู้สึกที่เราไม่เคยได้สัมผัสตอนอยู่ที่กรุงเทพฯ เลย
เราให้สัญญากับตัวเองไว้ว่าเราจะหาเวลาให้ตัวเองมาพักในที่ที่มีแค่ธรรมชาติกับตัวเราให้มากขึ้น ถ้าเป็นไปได้เราอยากมาพักในสถานที่แบบนี้ทุกปีเลย ทั้งที่ใน 2-3 ชม. แรกที่มาถึงรีสอร์ต เราว้าวุ่นใจมาก เพราะมัวแต่พะวงเรื่องงานของเรา เชื่อว่าหลายๆ คนน่าจะเป็นเหมือนกับเราที่ต่อให้เป็นวันหยุดหรือลาพักร้อน เราก็ยังคงเช็คอีเมล์ที่ทำงานหรือยังต้องทำงานอยู่
การได้มาใช้เวลาอยู่กับตัวเองตลอดระยะเวลา 3 วัน 2 คืน ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าที่ผ่านมาเราทำอะไรไปบ้าง และมีอะไรที่เราได้ทำตามความต้องการของตัวเองจริงๆ
เราอยู่ในยุคที่ความสำเร็จถูกนิยามด้วยการเปรียบเทียบทางรายได้และสิ่งของวัตถุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมที่ยกย่องการทำงานหนักและความสำเร็จในหน้าที่การงาน คนส่วนใหญ่จึงต้องพยายามทำงานอย่างหนัก และถูกบีบให้ทำหลายๆ สิ่งมากขึ้นในเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัด เพื่อรักษาสถานะทางสังคมและเพิ่มรายได้ให้สูงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นบ้านหลังใหญ่ รถหรู หรือสินค้าแบรนด์เนม สิ่งของเหล่านี้กลายเป็นหนึ่งในเครื่องมือที่ใช้วัด "ความสำเร็จ" ของผู้คนในสังคมไปโดยปริยาย
หนังสือชีวิตเรามีแค่สี่พันสัปดาห์ (Four Thousand Weeks Time Management for Mortals) ผู้แต่ง Oliver Burkeman
แต่อย่างไรก็ตามในท้ายที่สุดแล้ว เวลาชีวิตของเรานั้นอาจอยู่ไม่ถึง 100 ปี หรือน้อยกว่านั้น ในหนังสือ ชีวิตเรามีแค่สี่พันสัปดาห์ (Four Thousand Weeks Time Management for Mortals) ของผู้แต่ง Oliver Burkeman ได้อธิบายว่าโดยเฉลี่ยแล้วอายุขัยของมนุษย์นั้นอยู่ที่ประมาณ 4,000 สัปดาห์ หรือ 80 ปี ซึ่งใจความสำคัญของหนังสือเล่มนี้คือการเน้นให้เรายอมรับว่าเวลาในชีวิตของเรานั้นมีอยู่อย่างจำกัด และเราไม่สามารถทำทุกอย่างได้ตามที่ต้องการ
หนังสือเล่มนี้ไม่ได้บอกให้เราใช้ชีวิตอย่างสุดโต่ง แต่ให้เราเลือกทำสิ่งที่มีความหมายจริงๆ กับชีวิต โดยเน้นไปที่การจัดลำดับความสำคัญ ยอมรับความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต และใช้เวลาอยู่กับปัจจุบัน สุดท้ายคือการใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างมีความสุขและมีความหมายสำหรับตัวเราเองและคนที่เรารัก
หลังจากที่เราได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว ทำให้เราต้องมานั่งทบทวนตัวเองว่าเรายังเหลือเวลาในการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อีกเท่าไหร่ แล้วยังมีอะไรในชีวิตที่เรายังอยากทำอีกบ้าง มีใครบ้างที่เป็นคนสำคัญในชีวิตเราและเราอยากใช้เวลาร่วมกัน หรือมีอะไรที่ไม่สำคัญในชีวิตที่เราสามารถตัดออกไปจากชีวิตเราได้บ้าง
บางทีการลองหยุดนิ่งอยู่กับที่ การทำสมาธิ หรือพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ หรือสถานที่ซึ่งทำให้คุณได้หยุดคิดเพื่อทบทวนชีวิตที่ผ่านมาของคุณ
“เรายังคงเดินตามเป้าหมายของเราอยู่ไหม หรือว่าเรากำลังวิ่งตามความสำเร็จของใครอยู่”
16.10.2567
มนุษย์กินพืช
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
