๐แหงนมองฟ้า ฉันตั้งหน้า เดินต่อไป
กลั้นไม่ให้ หยดน้ำตา มันรินหลั่ง
จำฤดู ใบไม้ผลิ แห่งความหลัง
ตอนนี้ฝัง คนเดียวใน คืนอ้างว้าง
๐แหงนมองฟ้า ฉันตั้งหน้า เฝ้าเดินก้าว
นับดวงดาว ที่ทอแสง ริบหรี่ร้าง
ฤดูร้อน จำได้อยู่ อย่างเลือนลาง
ฉันจืดจาง คนเดียวใน คืนเหว่ว้า
๐อันความสุข นั้นคงอยู่ เหนือปุยเมฆ
ความสุขเสก นั้นคงอยู่ บนท้องฟ้า
ฉันตั้งหน้า เดินต่อไป ใจเฉื่อยชา
กลั้นน้ำตา เอาไว้ไม่ ไหลวายวาง