จิบดิ! ดริปปัง ห้องใจรัก (บังเอิญสุดแต่ง)
ช่องทางเข้าออกตึกบ้านคับแคบ พื้นปูหินโบราณ ตกเย็นย่ำค่ำมืดต้องอาศัยเสาไฟเหล็กอันเย็นวาบสูงเหนือขึ้นบนยอดมีโคมไฟดวงหนึ่งส่องแสงลงมาตรงนั้นเพียงต้นเดียว
ลูกบ้านทั้งหมดภายในตึกบ้านทรงเก่าสูงแค่14ชั้น เก่าไม่เก่า ลิฟต์ยังเป็นแบบประตูเหล็กดัดเลื่อนเปิดปิดด้วยมือคน ลูกบ้านตระหนักดี เวลาออกไปทำงานหรือกลับเข้ามา ทุกคนจะทักทายหรือกล่าวลา เช้ายันค่ำกับเจ้าเสาเหล็กเย็นวาบตลอดเวลา มันเป็นเรื่องของวิถีสัมพันธ์แห่งธรรมเนียมปฏิบัติ
ครูใหญ่โรงเรียนอนุบาลชื่อก้อง ฐานะทางสังคมดีเลิศเช่น ย่า ก้อ same same มิละเว้น เวลากลับจากที่ทำงานอย่างอ่อนล้า เจอะเจอเสาเหล็ก ย่าจะรีบดิ่งเข้ามาทักทายด้วยอากัปกิริยากระฉับกระเฉง ยิ้มแย้มเอ่ยทักทายสองสามคำ ก่อนจากกันไปยังตัวตึกบ้าน ย่าจะฝากปัญหาจากที่ทำงานเอาไว้กับเจ้าเสาเหล็กต้นเนี้ยะเสมอ มันมิเคยอิดออดที่จะรับฝากปัญหาเหล่านั้น แม้ทุกวันเวลา ลูกบ้านรายอื่นจะฝากปัญหาเอาไว้เยอะจนตัวเองสาหัสแบกโอเว่อร์โหลดหนักหนายังไงก็ตามที
ไม่มีสักครั้งเดียว ใช่นะ ย่าเลยกลับเจออารมณ์น้อยใจยาซู้ดสุด เมื่อยามเช้าหวนมาถึง ออกไปทำงาน โดยมิลืมกล่าวทักทายเจ้าเสาเหล็ก พร้อมกับร้องขอปัญหาที่ฝากเอาไว้คืน แต่-อ้าว! ไหงเป็นไงหล่ะ! เจ้าเสาเหล็กมิเคยทำตัวทรงคุณค่า เท่าที่ควรจะเป็น ปัญหาที่ฝากไว้ถูกลักพาตัว หรือ เตร่เตลิดหนีหายไปเอง จากสภาพแวดล้อมของความจริง มันไม่เคยคิดปกปักษ์รักษาสิ่งนั้นไว้ตั้งแต่ต้นแล้วหล่ะ แม้กระทั่งนิดนึง
ย่าอยากได้ปัญหาที่ฝากไว้คืน แต่ ทำไงด้าย? อย่างน้อย เมื่อแน่ใจไม่ได้คืนแน่ ย่ายังอุตส่าห์ส่งฝ่ามือไปสัมผัสจับต้องเนื้อตัวมันในท่าเขย่าเสาคล้ายวิงวอนขอร้อง หากแต่มันมั่นคงนิ่ง เนื้อตัวจิตใจเยือกเย็นเกินกว่าจะถูกขย่มโดยง่าย แถมยังออกอาการหนาวจัดตามตัวแบบไม่รู้สา แม้อากาศร้อนหรืออากาศแบบไหน
ไม่มีสักครั้งนึงเลยนะ เจ้าเสาเหล็กเย็นวาบตลอดเวลาจะเก็บรักษาปัญหาที่ถูกฝากไว้อย่างดีที่สุด ตราบเท่าที่มันควรจะเป็น
กลับจากที่ทำงานมา ปัญหาก็ยังตามย่ามาทุกวี่วัน นอกจากให้แสงนำทางตอนทุกอย่างมืดมิดแล้ว เจ้าเสาเหล็กเย็นวาบตลอดเวลาก็ยังคงรับปัญหาจากย่าที่ทิ้งฝากไว้ก่อนเข้าตัวตึกบ้านทุกวี่วัน
ตอนหนึ่งจากเรื่อง:
จิบดิ! ดริปปัง ห้องใจรัก
อ่านฉบับเต็มบนแพลตฟอร์มอีบุ๊คออนไลน์ของ meb
จิบดิ! ดริปปัง ห้องใจรัก
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
