"ข้ามรุ่น ลุ้นให้รัก"
"ตายโหงละแม่มึง" ฉันเผลออุทานออกมาเสียงดัง เมื่อจู่ๆก็มีรถมอไซต์มาชนเข้าข้างหลังรถฉัน เมื่อกี้ฉันก็มองดีแล้วนะ ว่าไม่มีรถอ่ะ แล้วมาจากไหน!!!!! โชคดีที่รถฉันไม่ล้ม เพราะคันที่ชนคงขับมาช้าๆฉันรีบหันไปข้างหลัง ก็พบว่ามีเด็กมัธยมโรงเรียนเดียวกับยัยแพร ขับมาชนรถฉัน "เป็นไรมั้ยครับ ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า " เด็กนักเรียนคนนั้นรีบเอ่ยปากถาม เมื่อฉันหันไปมอง "ไม่เป็นไร แล้วเธอล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า "
โค่ม!!!!! ให้ตายเถอะ ผมชนรถคนอื่น วินาทีนั้นผมตกใจมาก กลัวเขาได้รับบาดเจ็บ กลัวรถเขาพังเสียหาย แต่โชคยังเข้าข้างผมที่เจ้าของรถไม่ได้รับบาดเจ็บ และรถก็ไม่ได้พังเสียหาย เท่าที่ผมดูคร่าวๆนะ แถมยังใจดีไม่เอาเรื่องผมอีก นาทีนั้นมันตกใจอ่ะ ไม่ทันได้ถามเจ้าของรถเลยว่ารถพังเสียหายตรงไหน หรือให้ผมรับผิดชอบค่าเสียหายอะไรมั้ย หลังถามไถ่เรื่องรถเรื่องเจ็บตัวอะไรเสร็จ ก็ต่างคนต่างขับรถออกไป เพราะใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว
(พีท) "เฮ้ย ไอวิน เป็นอะไรของมึงว่ะนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่างตั้งเเต่ต้นคาบละ มึงระวังจะโดนอาจารย์สุ่มถามแล้วตอบไม่ได้ขึ้นมา กูไม่ช่วยนะบอกเลย"
ระหว่างนั่งเรียนผมเอาแต่คิดถึงอุบัติเหตุเมื่อตอนเช้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน
(มาวิน) "กูตอบได้อยู่แล้ว มึงไม่ต้องช่วยกูหรอก" ผมพูดกับเพื่อนพร้อมหันกลับมานั่งตัวตรงทางหน้ากระดาน เพื่อฟังที่อาจารย์สอน
(พีท) "ค่าบบบ พ่อคนเก่ง พ่อคนอัจฉริยะ "
(มาวิน) "ก็ความจริง ฉันก็คงเถียงต่อไม่ได้" ผมยักไหล่พร้อมพูดกับเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผมเป็นคนเรียนเก่งมากนะ การเรียนดี กีฬาเด่นเลยแหละจะบอกให้
วันทั้งวันผมเอาแต่คิดถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้า ทำไมผมถึงเอาแต่สนใจ เอาแต่อยากรู้ว่าเธอคนนั้นคือใครกันนะ เธอดูเหมือนจะอายุมากกว่าผม แต่เธอสวย สวยซะจนผมเริ่มอยากรู้จักเธอมากขึ้นซะแล้ว
(พลอยจันทร์) "ไอ้เพชร ไอ้เพชร นั่นไง เด็กนักเรียนที่ชนรถพี่เมื่อเช้า คนนั้นน่ะ ที่จอดรถอยู่ข้างๆรถเรา"
(เพชร) "อ้อ พี่วินหรอ"
(พลอยจันทร์) " แกรู้จักหรอ"
ฉันหันไปถามไอ้เพชรด้วยท่าทีสงสัย
(เพชร) "ก็รุ่นพี่ที่โรงเรียน แถมอยู่หมู่บ้านเดียวกับพวกเราด้วย "
(พลอยจันทร์) "เด็กแถวบ้านหรอ ทำไมพี่ไม่เคยเห็น หน้าตาไม่คุ้นเลย"
(เพชร) "โอ้ยยยพี่พลอยจะไปรู้จักได้ไง ห่างจากพี่ตั้งกี่ปี พี่อย่าลืมสิ พี่ไม่ได้อยู่บ้านมาหลายปีแล้วน่ะ เอาง่ายๆคือพี่แก่แล้ว เด็กรุ่นใหม่เค้าเพิ่งโตกัน พี่จะไปรู้จักได้ไง
(พลอยจันทร์) "ก็จริง เอ๊ะ ไอ้เพชร นี่ว่าฉันแก่หรอ เดินกลับบ้านไปเลยนะ "
ฉันนึกขึ้นได้ว่าไอ้เพชรกำลังว่าฉันแก่ ฉันเลยยื่นมือไปหยิกแขนมันหนึ่งที กล้าดียังไงมาว่าฉันแก่ ฉันเพิ่งจะ 26 เองนะ ฉันไปเรียนมหาลัย 5 ปี และทำงานอีก 3 ปี ไม่ค่อยได้กลับมาบ้าน แต่ด้วยกับสถานการณ์โรคระบาด งานทีฉันทำได้รับผลกระทบ ฉันเลยลาออกกลับมาอยู่บ้าน กลับมาบ้านก็เจอแต่เด็กๆรุ่นใหม่ ฉันไม่รู้จักเลยสักคน
(พลอยจันทร์) "เห้ย เค้าเดินเข้ามาข้างในแล้ว สลายตัว เดี๋ยวเค้ารู้หมดว่าเรานินทาเค้าอยู่
ฉันสะกิดน้องชายให้ทำตัวปกติอย่ามีพิรุธเมื่อเห็นเด็กผู้ชายคนนั้นกำลังเดินเข้ามาในร้าน
#อ่านเรื่องเต็มได้ที่ Reatawrite ชื่อเรื่อง ข้ามรุ่น ลุ้นให้รัก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
