คุณเคยคิดถึงคนที่ไม่คิดถึงเราบ้างไหม
หลายวันก่อน ดูหนังสตรีมมิ่งสัญชาติญี่ปุ่นเรื่องหนึ่ง แล้วก็รู้สึกถึงคำว่า “คิดถึง” ขึ้นมา
นักเขียนท่านหนึ่งเคยบอกเอาไว้ว่า “ความมหัศจรรย์ของความคิดถึง คือไม่มีที่ใดที่มันไปไม่ถึง” …
ให้ตายเถอะ ผมว่ามันจริงที่สุดเลยครับ เพราะไม่ว่าปลายทางของความคิดถึงนั้นอยู่ที่ไหน ต่างสถานที่ ต่างเมือง ต่างทวีป ต่างดาวเคราะห์ ต่างกาแล็คซี่ ต่างจักรวาล หรือต่อให้ต่างภพชาติ ไม่ว่าระยะทาง และกาลเวลาจะเป็นอย่างไร ความคิดถึงนั้นเดินทางไปถึงเสมอ ด้วยความเร็วเพียงแค่กะพริบตาเท่านั้น มหัศจรรย์เหลือเกินล่ะครับ
แต่ก็แปลกดี ที่เมื่อเรารับรู้ว่ามีความคิดถึงจากใครสักคนเดินทางมาถึงเรา เราก็อาจไม่ได้รู้สึกยินดีเหมือนเวลาที่เราคิดถึงใครสักคน คนที่คิดถึงกับถูกคิดถึงไม่จำเป็นต้องรู้สึกเหมือนกัน ฟังดูน่าเศร้านะครับ แต่มันเป็นความจริงข้อหนึ่งของชีวิต ว่ามีบางครั้งที่เราก็คิดถึงคนที่ไม่ได้คิดถึงเราเลย
ในชีวิตนั้น ใครบางคนก็มีที่อยู่แค่เพียงในความทรงจำเท่านั้น แม้จะดูเศร้า แต่สิ่งที่ดีที่สุดของความทรงจำ คือมันไม่เคยเปลี่ยนไป ซึ่งนั่นอาจจะเป็นที่ทางที่เหมาะควรกับใครสักคนที่เราอยากให้เขายังอยู่กับเราเรื่อยไป อยู่ในความทรงจำนี่ล่ะ
กวีซีไรต์ท่านหนึ่งเคยเขียนเอาไว้ว่า
ข้าพเจ้า “รัก” คำว่า “คิดถึง” และมักจะ “คิดถึง” คำว่า “รัก”
อ่านคราวแรกผมถึงกับต้องหยุดเพื่อคิดตาม ไม่รู้ทำไมที่ผมอ่านทีไรก็รู้สึกดี คง
เพราะความรักนั้น มักผูกเข้ากับความคิดถึงเสมอ จนแยกจากกันได้ไม่ง่ายเลย
ในวันที่ความคิดถึงออกเดินทางไปสู่ปลายทางที่ไม่ได้คิดถึงเรา ผมก็รู้สึกถึงความจริงข้อหนึ่งขึ้นมา ความจริงว่า
“ที่เราต้องเจ็บปวดกับความรักนั้น ไม่ใช่เพราะมันจากไป แต่เพราะมันยังคงอยู่ต่างหาก”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
