“เพชรโคอินัวร์ (Koh-i-Noor)“ ตำนานเพชรที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่ผู้มีอำนาจต่างปรารถนา
“เพชรโคอินัวร์ (Koh-i-Noor)“ คือหนึ่งในอัญมณีที่โด่งดังที่สุดชิ้นหนึ่งในโลก
ความเป็นมาของเพชรโคอินัวร์นั้นไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด หากแต่นักประวัติศาสตร์ส่วนมากเชื่อว่าเพชรชิ้นนี้ถูกขุดพบในเหมืองที่อินเดียในช่วงระหว่างศตวรรษที่ 12 และศตวรรษที่ 14
ตั้งแต่นั้นมา เพชรโคอินัวร์ก็ได้ถูกเปลี่ยนมือไปอีกหลายครั้ง ต่างตกอยู่ในความครอบครองของพระประมุขหลายดินแดน และต่างก็สร้างความรุนแรง เกิดการรบราฆ่าฟันกันเพื่อเพชรโคอินัวร์ ทำให้หลายคนลือกันว่าเพชรโคอินัวร์เป็นเพชรต้องคำสาป
เพชรโคอินัวร์ (Koh-i-Noor) จำลอง
หลังจากจักรวรรดิอังกฤษพิชิตจักรวรรดิซิกข์ (Sikh Empire) ได้ในสมัยศตวรรษที่ 19 อังกฤษก็ได้ยึดครองเพชรโคอินัวร์เป็นของตนเอง และตั้งแต่นั้นมา เพชรโคอินัวร์ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของมหามงกุฎแห่งสหราชอาณาจักร
เราลองมาดูเรื่องราวของเพชรที่โด่งดังนี้กันครับ
สำหรับประวัติของเพชรโคอินัวร์นั้นค่อนข้างคลุมเครือ ไม่ชัดเจน
เชื่อกันว่าต้นกำเนิดของเพชรโคอินัวร์มาจากเหมืองกอลคอนดาในอินเดีย และเพชรเม็ดนี้ก็ได้ถูกเปลี่ยนมือไปแล้วอย่างน้อย 700 ปี
เดิมที เพชรโคอินัวร์เป็นเพชรขนาด 186 กะรัต ทำให้เพชรโคอินัวร์เป็นหนึ่งในเพชรที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก โดยจากบันทึกนั้น ราชินีจากอัฟกานิสถานในสมัยศตวรรษที่ 18 ที่มีพระนามว่า “วูฟาเบกัม (Wufa Begum)” ได้เคยตรัสถึงความล้ำค่าของเพชรโคอินัวร์ว่า
“หากว่าชายที่แข็งแรงจะต้องโยนหินสี่ก้อน ก้อนที่หนึ่งทางเหนือ อีกก้อนหนึ่งทางใต้ อีกก้อนทางตะวันออก อีกก้อนทางตะวันตก และก้อนที่ห้าโยนขึ้นฟ้า และหากช่องว่างระหว่างหินแต่ละก้อนจะปกคลุมด้วยทองคำ ทองคำทั้งหมดก็ยังไม่เท่ากับมูลค่าของเพชรโคอินัวร์เลย”
นั่นแสดงให้เห็นว่าเพชรโคอินัวร์นั้นล้ำค่ามหาศาล
และจากบันทึกหลายฉบับ ก็ระบุว่าจักรวรรดิโมกุลได้ครอบครองเพชรโคอินัวร์ในช่วงที่ปกครองอินเดียในระหว่างศตวรรษที่ 16 ถึงช่วงกลางศตวรรษที่ 17
ในปีค.ศ.1628 (พ.ศ.2171) “จักรพรรดิชาห์ชะฮัน (Shah Jahan)” รัชกาลที่ 5 แห่งจักรวรรดิโมกุล ได้ทรงมีรับสั่งให้สร้าง “บัลลังก์นกยูง (Peacock Throne)” ซึ่งเป็นบัลลังก์ที่ประดับด้วยเพชรนับร้อยเม็ด และบนยอด ก็คือเพชรโคอินัวร์
บัลลังก์นกยูง (Peacock Throne)
ในปีค.ศ.1739 (พ.ศ.2382) “จักรพรรดินาเดอร์ชาห์ (Nader Shah)” กษัตริย์ผู้ปกครองเปอร์เซีย ได้ทรงยกทัพมารุกรานอินเดีย เข่นฆ่าผู้คนเป็นจำนวนมาก ยึดครองกรุงเดลี และเข้าค้นพระคลังมหาสมบัติของจักรวรรดิโมกุล
จักรพรรดินาเดอร์ชาห์ (Nader Shah)
เมื่อจักรพรรดินาเดอร์ชาห์ทอดพระเนตรเห็นเพชรโคอินัวร์ พระองค์ทรงอุทานออกมาว่า “โคอินัวร์” ซึ่งเป็นภาษาเปอร์เซีย แปลว่า “ภูเขาแห่งแสง” และตั้งแต่นั้น เพชรโคอินัวร์ก็ได้ชื่ออย่างเป็นทางการและรู้จักกันมาจนถึงทุกวันนี้
แต่ต่อมา จักรพรรดินาเดอร์ชาห์ก็ถูกปลงพระชนม์ และเพชรโคอินัวร์ก็ถูกเปลี่ยนมาอยู่ในความครอบครองของรัชกาลต่อมา และก็เปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ ตามกาลเวลา
และในต้นศตวรรษที่ 19 เพชรโคอินัวร์ก็ตกไปอยู่ในมือของ “มหาราชารณชีต สิงห์ (Ranjit Singh)“ ผู้ก่อตั้งและผู้ปกครองจักรวรรดิซิกข์
ต่อมา มหาราชารณชีต สิงห์ ได้ประชวรและสวรรคตในปีค.ศ.1839 (พ.ศ.2382) และผลที่ตามมา ก็คือสงครามแย่งบัลลังก์
ในช่วงเวลานี้ เพชรโคอินัวร์ก็ถูกเปลี่ยนมือไปเรื่อยๆ ตามอำนาจที่แปรเปลี่ยน จนกระทั่งจักรวรรดิซิกข์ได้แต่งตั้งมหาราชาองค์ใหม่ นั่นคือ “มหาราชาทุลีป สิงห์ (Duleep Singh)” พระราชโอรสวัยห้าพรรษาของมหาราชารณชีต สิงห์
และบนพระกรของมหาราชาทุลีป สิงห์ ก็คือเพชรโคอินัวร์ที่ประดับบนพระกร
มหาราชาทุลีป สิงห์ (Duleep Singh)
เพชรโคอินัวร์อยู่ในความครอบครองของจักรวรรดิซิกข์เรื่อยมา จนกระทั่งปีค.ศ.1849 (พ.ศ.2392) อังกฤษได้เข้ายึดครองรัฐปัญจาบ และได้กักขังพระราชมารดาของมหาราชาทุลีป สิงห์
จากนั้น อังกฤษก็บังคับให้มหาราชาทุลีป สิงห์วัย 10 พรรษาลงนามในสนธิสัญญา ซึ่งระบุให้ยกจักรวรรดิซิกข์และเพชรโคอินัวร์แก่ราชสำนักอังกฤษ
สำหรับอังกฤษ การได้ครอบครองเพชรโคอินัวร์เป็นเหมือนการบ่งบอกว่าอังกฤษได้ครอบครองอำนาจเหนืออินเดีย ดังนั้นในเดือนกรกฎาคม ค.ศ.1850 (พ.ศ.2393) เพชรโคอินัวร์จึงเดินทางมาถึงพระราชวังบักกิ้งแฮม และได้ถูกนำออกแสดงในงานนิทรรศการครั้งใหญ่ในปีค.ศ.1851 (พ.ศ.2394)
ปีต่อมา ค.ศ.1852 (พ.ศ.2395) ราชสำนักอังกฤษได้ทำการตัดเพชรบางส่วนออกเพื่อให้เพชรสมบูรณ์ที่สุด ทำให้แต่เดิม จากขนาด 186 กะรัต เหลือเพียง 105.6 กะรัต และถูกนำไปประดับบนเข็มกลัดของ “สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย (Queen Victoria)” พระประมุขแห่งสหราชอาณาจักร
สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย (Queen Victoria)
หลังจากสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปีค.ศ.1901 (พ.ศ.2444) เพชรโคอินัวร์ก็ถูกเปลี่ยนมือไปในหมู่พระบรมวงศานุวงศ์อังกฤษ
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ราชวงศ์อังกฤษได้ย้ายเพชรโคอินัวร์และเครื่องราชกกุธภัณฑ์อื่นๆ ไปเก็บไว้ในกระป๋องคุกกี้ และนำไปฝังไว้ใต้พระราชวังวินด์เซอร์เพื่อป้องกันไม่ให้ข้าศึกยึดครอง
เมื่อสงครามจบลง เพชรโคอินัวร์ก็กลับคืนไปเก็บไว้ยังหอคอยลอนดอน และเป็นเพชรยอดมงกุฎของราชวงศ์อังกฤษตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เพชรโคอินัวร์ได้ปรากฎโฉมต่อสาธารณชนเป็นครั้งสุดท้ายในงานพระบรมศพของ “สมเด็จพระราชินีเอลิซาเบธ พระราชชนนี (Queen Elizabeth The Queen Mother)” ในปีค.ศ.2002 (พ.ศ.2545) โดยเพชรโคอินัวร์เปล่งแสงระยิบระยับบนมงกุฎซึ่งอยู่บนโลงพระบรมศพ
ในปัจจุบัน หลายคนมองว่าเพชรโคอินัวร์คือสัญลักษณ์ของการรุกรานและความรุนแรง
ตั้งแต่อินเดียได้รับอิสรภาพในปีค.ศ.1947 (พ.ศ.2490) อินเดียก็ได้เรียกร้องหลายครั้งให้อังกฤษส่งคืนเพชรโคอินัวร์ ส่วนปากีสถานก็เรียกร้องให้คืนเพชรโคอินัวร์ในปีค.ศ.1976 (พ.ศ.2519) และอัฟกานิสถานก็เรียกร้องอย่างเดียวกันในปีค.ศ.2000 (พ.ศ.2543)
หากแต่รัฐบาลอังกฤษก็ปฏิเสธข้อเรียกร้องเหล่านี้มาโดยตลอด โดยอ้างว่าอังกฤษได้รับเพชรโคอินัวร์มาอย่างถูกต้อง ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญได้แสดงความเห็นว่า เหตุผลหนึ่งที่เพชรโคอินัวร์ยังไม่ถูกส่งคืนเจ้าของ นั่นก็เพราะเป็นการยากที่จะตัดสินว่าใครควรจะเป็นผู้ที่ครอบครองเพชรโคอินัวร์กันแน่
แต่หลายคนก็แสดงความเห็นว่าหากจะทำให้ถูกต้อง อังกฤษควรต้องส่งคืนเพชรโคอินัวร์ไปยังชาติแรกที่เพชรโคอินัวร์ปรากฎ หรืออย่างน้อยก็ควรจะทำประกาศให้ทราบว่าเพชรโคอินัวร์มาอยู่ในความครอบครองของอังกฤษได้อย่างไร
สำหรับปัจจุบัน ราชวงศ์อังกฤษยังไม่มีแผนที่จะคืนเพชรโคอินัวร์แก่อินเดียหรือประเทศใด ซึ่งก็ต้องรอดูว่าในอนาคต ความกดดันของประเทศต่างๆ จะทำให้อังกฤษยอมคืนเพชรโคอินัวร์หรือไม่
- 23
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
