วันนี้พ่อไปงานศพ ..
เอาเข้าจริง ไม่ได้เห็นพ่อไปงานศพนานแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเสีย แต่เป็นเพราะเพื่อนๆ ของพ่อเหลืออยู่ไม่กี่คน และนี่คืออีกหนึ่งคนในไม่กี่คนที่จากไป
พ่อเล่าว่าตอนแรกคิดว่าภรรยาเขาจะไปก่อนซะอีก เพราะตอนนี้นอนติดเตียงให้ใช้อุปกรณ์ช่วยหายใจอยู่ ตอนนี้ก็ยังไม่มีใครกล้าบอกว่าสามีเขาได้เสียไปแล้ว เพราะกลัวว่าจะเสียกำลังใจและทำให้อาการทรุดลง
ว่าแล้วพ่อก็ถอนหายใจ แล้วเดินไปให้อาหารแมว ตามกิจวัตรที่แกทำประจำ แต่สังเกตได้ว่าแกก็คงใจหายและสับสน เพราะปรกติจะหยิบกุญแจไปล็อคประตู แต่วันนี้ดันถือกุญแจขึ้นไปบนบ้านด้วย และลืมล็อคประตูบ้าน
ผมในวัยสี่สิบกลางๆ ไปงานศพบ่อยครั้งขึ้นในแต่ละปี ไม่ว่าจะเป็นงานของญาติตัวเอง งานของพ่อแม่ของเพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งงานของเพื่อนๆ รุ่นราวคราวเดียวกัน ซึ่งบอกตรงๆ สะเทือนใจมากทุกครั้งที่ต้องไปงานของเพื่อนๆ
ทุกครั้ง ทำให้ผมนึกถึงความตาย ไม่ได้นึกถึงในมุมที่ดำมืด เศร้าโศกเพียงอย่างเดียว แต่ในมุมที่ทำให้เราระลึกถึงตัวเราเองที่ยังมีชีวิตอยู่ นึกถึงคนอื่นๆ รอบข้างที่มีชีวิตอยู่
เรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกันแน่นะ?? เคยถามคำถามแบบนี้กับตัวเองหลายหน เราพยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตดีขึ้น ดีขึ้นในแง่ความเป็นอยู่ ในแง่สังคม ในแง่การงาน ในแง่ความรัก ความสัมพันธ์ ในแง่สุขภาพ ฯลฯ แต่สุดท้ายเราก็ต้องตายอยู่ดี ทุกอย่างที่พยายามมันก็ดูเหมือนเปล่าประโยชน์
ด้วยความที่ไม่มีลูก หลายๆ ครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า หากเพื่อนกรูตายหมด แล้วกรูดัน(เสือก)อายุยืน แถมตอนนั้นก็ไม่มีงานมีการอะไรทำ แล้วกรูจะอยู่ไปทำไม(วะ) จะอยู่เพื่อเห็นมนุษย์ไปดาวอังคารหรือยังไง? หรือจะอยู่เพื่อรอไปอยู่ในโลกแบบ Ready Player One 55
เอาเข้าจริงแก่มาปูนนี้ ก็ยังนึกคำตอบให้ตัวเองไม่ออก แต่ตอนนี้รู้เพียงอย่างเดียวว่าพยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ ทำให้มันสุดแรงเท่าที่เราพอจะมี ทดลอง ทำมือทำ แล้วเอาผลที่ได้มาประเมิน หากดีก็เดินต่อ หากไม่ดีก็หยุดเสีย
ช่วงนี้ไม่ค่อยคิดถึงผลลัพธ์ต่อตัวเองมากนัก แค่ตรวจสอบว่าสิ่งที่เราทำมันไม่เดือดร้อนใคร มันไม่ผิดบรรทัดฐานที่ดี ก็จะเดินหน้าลุย ความกลัวความกังวลว่ามันจะไม่สำเร็จมันลดน้อยลงไป สวนทางกับอายุที่มากขึ้น
=======
โพสท์นี้ไม่มีแก่น ไม่มีประเด็นหลัก ประเด็นรองอะไร เรียกได้ว่าสะเปะสะปะมาก และไม่คิดจะเรียบเรียงใหม่ด้วย 55 แค่ได้ฟังเรื่องที่พ่อเล่า (สั้นๆ) แล้วจิตมันก็พาให้คิดไปเรื่อย และอยากเขียนระบายมันออกมา แต่ใดๆ ก็แล้วแต่ มันจะวกกลับมาในประโยคที่ผมชอบยกมาพูดเสมอก็คือ
"การระลึกถึงความตาย ทำให้จิตใจเยือกเย็น และเป็นสุข" ...
ไม่ได้บอกว่าเราต้องจบชีวิตลง ถึงจะ find peace แต่หมายความว่าบางครั้งที่เราเครียดมากๆ หรือสภาวะต่างๆ รอบตัวพาจิตเราดิ่งเหว เมื่อนึกถึงว่า ‘ไม่นานพวกเราก็ตายห่ากันหมดแล้ว’ (ขออภัยใช้คำหยาบ แต่ตอนนึก มันนึกอย่างนี้จริงๆ 55) ใจมันกับเย็นวาบขึ้นมาในทันที น่าประหลาดใจ ไอ้ที่เคยฉุนๆ ตัวเอง หรือฉุนใครๆ มันก็เลิกฉุนขึ้นมาซะงั้น
... เป็นคาถาใจสงบที่ได้ผลจริงๆ
NOTE: บทความเชิงบ่นพึมพำนี้ ไม่ได้ใช้ AI เขียนแต่อย่างใด ใครอ่านมาถึงตรงนี้ แสดงว่าคุณก็คงคิดอะไรคล้ายๆ กันบ้าง ไม่มากก็น้อย (ล่ะมั้ง)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
