ภูกระดึง
ย้อนกลับไปช่วงที่เรียนมหาวิทยาลัย กลางวงสนทนาที่เริ่มพูดคุยกันตั้งแต่หัวค่ำ เกี่ยวกับประสบการณ์ต่างๆ ที่แต่ละคนเคยได้เจอ ได้ทำ หนึ่งประสบการณ์ที่มักเคยได้ยินจากแต่ละคนคือ เรื่องของการขึ้น “ภูกระดึง” คนนั้นก็เคยไป คนนี้ก็เคยไป จนเกิดคำถามว่า เอ้ะ หรือว่าเราควรต้องไปสักครั้ง เหมือนอย่างที่คนอื่นเค้าไปกัน จะได้กลับมาพูดกับเพื่อนรู้เรื่อง
พอคิดได้แบบนี้แล้วก็เกิดจริงจังขึ้นมาว่า ปีนี้แหละต้องไปแล้ว ช่วงนั้นเป็นเวลาที่เพิ่งว่างจากการฝึกงานพอดี ในเดือนมกราคม ก่อนที่ลมหนาวจะหมดไป ตัดสินใจชวนเพื่อนที่เคยไปแล้ว ให้พาไปหน่อย ซึ่งก็ได้แนวร่วม 1 คนถ้วน เพื่อนคนนี้ เป็นคนที่ไปภูกระดึงมา 3 รอบแล้ว ถ้ารวมรอบนี้ก็จะเป็นรอบที่ 4 ซึ่งก็ขอบคุณมาก ๆ ที่ยังพาไป นัดแนะวันกันเสร็จเรียบร้อย ใช้เวลาไม่นานในการหาวันไป จนมาถึงในเช้าวันที่ต้องเดินทางไปภูกระดึง เสียงนาฬิกาปลุกที่ถูกเลื่อนไปเรื่อย ๆ ถูกปิดจริง ๆ ตอน 9.30 น.
มาถึงที่อุทยานประมาณ 12.30 น. ซึ่งเจ้าหน้าที่บอกว่าให้รีบเลย เพราะจะไม่ให้ขึ้นหลัง 13.00 น. เรียกได้ว่าเรา 2 คน แทบจะเป็นคนสุดท้ายที่ปิดขบวนเลยก็ว่าได้ กระเป๋าคนละใบน้ำหนักประมาณ 5 kg น้ำเปล่าคนละขวด และขนมปังที่เพิ่งซื้อมาจากเซ็นทรัลเมื่อวาน
พอเริ่มเดินไปได้สักพักก็เริ่มรู้สึกถึงความหอบเหนื่อย ก็ไม่น่าแปลกใจสำหรับการเที่ยวแนวนี้ครั้งแรก ทุกอย่างในตอนนั้นหนักไปหมด แม้แต่ขนมปังที่คิดไว้ว่าจะเอาไว้กินระหว่างทาง ก็ยังต้องทิ้งไป
“ซำแฮก” สมคำล่ำลือจริงๆ ตอนที่เดินมาถึงแล้วเห็นร้านค้า ดีใจมาก บวกกับเริ่มเห็นวิวที่สูงขึ้น ทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ได้ดื่มน้ำเย็น ๆ นี่มันดีจริง ๆ (สำหรับใครที่อยากลองเริ่มเดินป่า ภูกระดึงถือว่าเป็นที่เริ่มที่ดีมาก เพราะมีร้านค้า จุดพักตลอดทั้งทาง) หลังจากนั้นก็ออกเดินทางต่อ ระหว่างทางเจอผู้คนที่เดินสวนทางลงมา มีทั้งเด็ก วัยรุ่น รวมถึงผู้สูงอายุ ตอนนั้นนึกในใจเลย โห แล้วเราหละ จะถอดใจไม่ได้แล้ว ทุกคนเก่งมาก
2 ประโยคคลาสสิคในการเดินป่าที่ผมไม่เชื่ออีกเลย เวลามีคนบอกว่า “อีกนิดเดียว” “ใกล้ถึงแล้ว”ฟังประโยคนี้ สี่สิบรอบตลอดทั้งทาง ก็ยังเดินไม่ถึง ฮ่า ๆ ๆ ก็ถือว่าเป็นสีสันในการเดินป่า และการให้กำลังใจ ระหว่างผู้คนที่เดินสวนกันไปมา
ผมกับเพื่อนเดินต่อไปเรื่อย ๆ ผมเป็นตะคริวแทบจะทั้งทาง ต่างจากเพื่อนผมที่มันชิวมาก แต่ก็ฝืนไปจนถึง ใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง ถ่ายรูปเช็คอินที่ป้ายสุดฮิตสักเล็กน้อย แล้วก็เดินไปจุดแคมป์กันต่อ ตอนที่เราไปถึงท้องฟ้าก็เริ่มมืดพอดี
เราพักนิดหน่อยแล้วก็ไปติดต่อเรื่องเช่าเต็นท์ ที่นอน ต่างๆ เรียบร้อยแล้ว ก็หาข้าวกิน บรรยากาศหนาวมาก มีกวางเดินมาข้าง ๆ ตอนกินข้าวด้วย มหัศจรรย์มากในตอนนั้น ไม่เคยมาอะไรแบบนี้เลย อยู่ ๆ ในใจก็คิดขึ้นมาว่า “อ๋อ นี่หรอที่คนเรียกกันว่าภูกระดึง” เต็มเปรียหัวใจสุดๆ
ในชีวิตนี้เพิ่งเคยเข้าใจคำว่าเย็นเข้ากระดูก ก็ตอนที่ต้องอาบน้ำบนภูกระดึงนี่แหละ มันเย็นแบบมากๆๆ เย็นจนปวดหัว เย็นเหมือนเราจะไม่มีชีวิตรอดออกจากห้องน้ำ แต่หลังจากอาบเสร็จ สดชื่นมาก จากเดินมาเหนื่อย ปวดร้าวทั้งตัว พอได้อาบน้ำเย็นๆ เหมือนได้เป็นการ Recovery ร่างกายใหม่
ด้วยความล้าอย่างเต็มที่ ผมหลับไปตอนประมาณ 2 ทุ่ม และตื่นมาอีกทีในตอน ตี 5 ด้วยความเร่งรีบ เพราะต้องไปเดินรวมกลุ่มกับนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ที่จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้น เมื่อมาถึงจุดชมวิว ทุกคนจับจองที่นั่ง หามุมที่ดีที่สุดของแต่ละคน อุณภูมิตอนนั้นอยู่ในหลักสิบต้น ๆ ผมนั่งรอประมาณเกือบ 40 นาที แสงแรกก็ปรากฏพ้นขอบฟ้าขึ้นมา ทุกคนหยิบกล้อง หยิบมือถือ ขึ้นมาบันทึกภาพนั้นไว้ รวมทั้งผมด้วย มันยอดเยี่ยมจริง ๆ
ผมใช้เวลาบนภูกระดึงทั้งวันในการเดินเที่ยวเลาะไปตามหน้าผาต่าง ๆ จนถึงจุด highlight ผาหล่มสัก จุดนั้นจะมีร้านอาหาร ร้านกาแฟเล็ก ๆ ให้ได้พักผ่อนนอนเป ชมวิวไปเรื่อย ๆ แบบไม่ต้องรีบร้อนอะไร
เช้าวันสุดท้าย ก่อนที่จะกลับลงไป ผมคุยกับเพื่อนว่า จ้างลูกหาบเถอะวะ อยากเดินลงแบบไม่เจ็บตัว ซึ่งเพื่อนผมมันก็เห็นดีเห็นงามด้วย เราเลยเก็บของใส่กระเป๋าเอาไปทิ้งไว้ให้พี่ลูกหาบ ก่อนที่เราจะไปเดินหาข้าวเช้ากิน ระหว่างเดินไปร้านข้าว ผมไปสะดุดตากับโปสการ์ดทีอยู่ในร้านกาแฟ เลยชวนเพื่อนนั่งดื่มกาแฟ พร้อมกับเขียนโปสการ์ดไปพลาง ๆ
เป็นอะไรที่น่าเสียดายมาก ที่โปสการ์ดใบนั้นส่งมาไม่ถึงผม ไม่รู้ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน แต่ในนั้นมีความประทบใจเต็มไปหมดจากการที่ผมได้มาที่ภูกระดึง และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเริ่มเข้าวงการเดินป่า เหนื่อย แต่มีความสุข
ทิ้งทาย : ทากเยอะมากกก
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
