ในลำธารใกล้ทุ่งนา มีปลาช่อนอันธพาลตัวหนึ่ง
ชอบทำตัวเกะกะระราน ไล่กัดหาง กัดครีบปลาตัวอื่น จนไม่มีใครอยากเข้าใกล้
ปลาช่อนที่เหลือต่างก่นด่าสาบแช่ง แม้แต่แม่ของมันก็เอือมระอา
แต่ปลาช่อนอันธพาลก็ไม่สนใจ ยังคงหาความสนุกจากการกลั่นแกล้งปลาตัวอื่นอยู่ร่ำไป
ด้วยความที่มันยังหนุ่ม ตัวใหญ่และแข็งแรง จึงไม่ต้องกลัวใคร
ในแต่ละวันพอมันไล่กินปลาตัวเล็กตัวน้อยจนอิ่มแล้ว
มันก็จะไปไล่งับหาง งับครีบปลาช่อนตัวอื่น ไม่ให้เค้าได้กินอาหาร
จนมันเห็นปลาช่อนที่มันไล่งับว่ายเข้าไปในแหแล้วถูกดึงขึ้นไปจากน้ำต่อหน้าต่อตามัน
มันถึงกับช็อคจนรีบว่ายไปหาแม่ แล้วบอกสิ่งที่มันเพิ่งเจอมา
แม่จึงเล่าให้มันฟังว่า "แหนั่นคือสิ่งที่มนุษย์ใช้จับเราไปกิน"
ปลาช่อนอันธพาลไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยว่าจะต้องถูกจับกินในสักวัน
คืนนั้นมันฝันว่าถูกจับไปผ่าท้องทั้งเป็น ถูกควักไส้ออกมาทิ้ง มันทั้งเจ็บทั้งปวด แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
พอควักไส้มันออกมาหมดแล้ว มนุษย์ก็ฉีดน้ำล้างมันทั้งด้านนอกและด้านใน
จากนั้นเอาตะไคร้เป็นกำยัดปากมันลึกจนเกือบถึงท้อง แล้วทาด้วยเกลือทั้งตัว ทรมานแสนสาหัส
แล้วถูกเอาไปวางบนเตาถ่านร้อนๆ จนผิวหนังของมันไหม้เกรียม
ทำให้มันสะดุ้งตื่นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
ปลาช่อนอันธพาลเล่าความฝันให้แม่มันฟัง
แม่ถามว่า "เจ้ากลัวมั้ย"
มันพยักหน้าตอบ
แม่จึงพูดต่อ "เจ้ากลัวเพราะเจ้าก็รักตัวเจ้าเอง ไม่อยากให้ใครมาทำร้าย เพราะฉะนั้นเจ้าก็ไม่ควรทำร้ายผู้อื่นด้วยเช่นกัน"
มันถามต่อว่า "ถ้าเค้าเลิกแกล้งปลาตัวอื่นแล้วเค้าจะไม่โดนจับมั้ย"
แม่มันตอบว่า "วันหนึ่งข้างหน้าก็คงถูกจับอยู่ดี เพราะปลาช่อนรุ่นก่อนๆ ก็ถูกจับไปหมดแล้ว"
"งั้นเค้าจะเลิกแกล้งปลาตัวอื่นทำไม" มันถาม
"ก็เพราะเจ้าเลือกได้นี่ ว่าจะทำร้ายหรือไม่ทำร้ายผู้อื่น
ยิ่งเจ้าได้รู้ความทุกข์ทรมานของการโดนทำร้ายแล้ว
เจ้ายังอยากทำร้ายผู้อื่นอยู่อีกหรือ"
ปลาช่อนอันธพาลส่ายหัวด๊อกแด๊ก
หลังจากวันนั้นมันก็ทำหน้าที่เป็นปลาบอดี้การ์ด
คอยระวังป้องกันภัยให้เพื่อนปลาช่อนไม่ให้ถูกแหจับไป
จนถึงวันสุดท้ายของชีวิตมัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
