ผมเคยคบและมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่ง โดยผมต้องยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าในทีแรก ผมไม่ได้ชอบเธอเลย ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอมันคือความสนุกล้วนๆ
แต่เธอคนนี้ชอบผม เอาอกเอาใจผม เรียกผมเป็นแฟนทั้งๆ ที่ผมยังไม่เคยขอเป็นแฟน
แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร ด้วยความที่ผมไม่ได้สนใจ ไม่ได้คิดจะจริงจัง ผมก็เลยไม่สนใจ อยากคิดอะไรก็คิดไป อยากเรียกอะไรก็เรียกไป
ในเวลานั้นผมแทบไม่สนใจเธอเลย นิ่งเฉย ไปกินข้าว ไปเที่ยวด้วย ก็เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรเธอนัก ออกจะรำคาญด้วยซ้ำ ซึ่งเธอก็คงสัมผัสได้
วันหนึ่ง เธอก็ไลน์มาบอกกับผมว่าเธอขอเลิกกับผม ขอกลับไปเป็นพี่น้อง เหตุผลไม่ใช่เพราะเธอมีคนอื่น แต่เป็นเพราะเธอรู้สึกได้ว่าผมไม่ได้รักเธอ
ผมยอมรับตามตรงอีกว่าตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกเสียใจเลย ตรงข้าม รู้สึกโล่งซะด้วยซ้ำ จะได้ไม่ต้องหาทางเลิกเอง เขาเป็นฝ่ายขอเลิก ผมจะได้ไม่ต้องเป็นฝ่ายรู้สึกผิดมาก
หลังจากนั้น ผ่านไปเป็นปี
มีอยู่วันหนึ่ง เป็นช่วงที่ผมโสด คือมีคนคุย แต่ยังไม่ได้คบกันจริงจัง วันนั้นผมก็มานั่งคิด
ผมมาคิดเล่นๆ ถึงผู้หญิงทุกคนที่ผมเคยมีความสัมพันธ์ด้วย ทั้งที่เคยคบเป็นแฟน และที่ไม่ได้คบ มาคิดว่าถ้าเราแต่งงานกับคนนี้จะเป็นยังไง ชีวิตจะมีความสุขมั้ย
ผมมานั่งไล่ไปทีละคน ก็พบว่าแต่ละคน ถ้าแต่งงานด้วยจริงก็ต้องเจอปัญหาที่ต่างกันไป คนนี้จะเป็นอย่างนี้ อีกคนก็จะติดตรงนี้ ไม่มีใครที่ผมรู้สึกว่าแต่งงานด้วยแล้วผมจะรู้สึกมีความสุขจริงๆ จะรู้สึกว่าเติมเต็มจริงๆ
จนมาถึงเธอคนนี้
พอมาถึงเธอคนนี้ ผมก็มานั่งคิด รูปร่างหน้าตาก็ถือว่าสวย น่ารักเลย นิสัย ก็นิสัยดีมาก ดูแลเราอย่างดี ทุ่มเท ใส่ใจเราทุกอย่าง
เขาไม่ใช่คนที่สวยที่สุด ไม่ใช่คนที่นิสัยดีที่สุด แต่ผมรู้สึกว่าเขาลงตัวที่สุด คือถ้าเป็นจิ๊กซอว์ เขาคือชิ้นที่พอดีเป๊ะ ไม่เล็กเกินไป ไม่ใหญ่เกินไป คือชิ้นที่ลงล็อค ทำให้ภาพสมบูรณ์
ตอนนั้นเลยเกิดคำถามแวบเข้ามาในใจของผม
“แล้วกูเลิกกับเขาทำไมวะ?”
จากนั้น ผมก็พยายามจะกลับเข้าไปในชีวิตของเธอคนนี้อีกครั้ง ทั้งทักไลน์ไป ทั้งโทรหา พยายามชวนไปกินข้าว ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ทุกอย่างที่พูดมานี้ผมไม่เคยทำ เป็นเขาที่เป็นฝ่ายทำ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมก็รวบรวมความกล้า พูดกับเขาตรงๆ ว่าผมยังรู้สึกดีๆ กับเขา และรู้ตัวแล้วว่าที่ผ่านมาตัวเองทำผิดพลาด ผมไม่ใส่ใจ ไม่สนใจเขา ทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยว แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้เป็นอย่างนั้นแล้ว ถ้าผมได้โอกาสอีกครั้ง ผมจะไม่ยอมทำผิดพลาดแบบเดิมแน่ๆ เพราะผมรู้แล้วว่าชีวิตที่ไม่มีเขามันว่างเปล่าแค่ไหน
เธอคนนี้ตอบผมว่า ตอนที่เลิกกันใหม่ๆ เธอเสียใจมากเลย แต่หลังจากเวลาผ่านมา เธอก็มูฟออน มีชีวิตต่อไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอทำใจได้แล้ว และไม่ต้องการจะกลับเป็นแบบเดิม ความรู้สึกที่ให้ผมตอนนี้มีแค่คำว่าพี่น้องเท่านั้น
ตอนนั้นผมไม่ได้รู้สึกเสียใจมาก เพราะในใจก็ทำใจไว้แล้ว คิดอยู่แล้วว่าคำตอบน่าจะประมาณนี้ ลึกๆ ก็รู้ว่าโอกาสจะกลับมาเหมือนเดิม น่าจะเป็นไปได้ยากมาก เพียงแต่ผมก็อยากจะพูดออกไป ไม่อยากเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจ และก็คิดว่าถ้าผมไม่พูด โอกาสจะกลับมาคือ 0% แต่ถ้าพูด อย่างน้อยก็อาจจะยังมีโอกาสซัก 1% ซึ่งก็ยังดีกว่า 0%
ตอนนั้นผมก็มาคิดกับตัวเองว่ามันก็ตลกดีนะ
แต่ก่อน เวลาที่ผมไปกินข้าวกับเธอ ขับรถไปไหนมาไหนกับเธอ ใช้เวลาด้วยกันสองคน ผมจะรู้สึกอึดอัด อยากรีบๆ ไป รีบๆ กลับ รีบๆ ส่งเธอกลับบ้าน
แต่หลังจากนั้น ผมมองย้อนกลับไปยังเวลาเหล่านั้น ผมกลับรู้สึกอยากได้ช่วงเวลาเหล่านั้นคืนมา และตระหนักได้ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นแหละ คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว เป็นช่วงเวลาที่มีค่าที่สุด แต่เป็นผมที่เพิ่งจะเห็นค่าตอนที่มันสายไปแล้ว
ทุกวันนี้ผมและเธอคนนั้น ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง เธอก็มีชีวิตของเธอ ผมก็มีชีวิตของผม ต่างคนต่างมีแฟน และทุกวันนี้ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธออีกแล้วเพราะก็มีคนของตัวเองแล้วเหมือนกัน
เพียงแต่เรื่องนี้ก็เป็นบทเรียนราคาแพงเรื่องหนึ่งของผม ทำให้ผมคิดได้ว่าบางเรื่อง ถ้าสูญเสียไปแล้วมันเรียกกลับคืนมาไม่ได้ มันมีราคาที่ต้องจ่าย
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
