ทิพยแห่งเวลา
ไปอ่านเจอว่า คนวัยครึ่งศตวรรษมักจะมีอาการนอนไม่ค่อยหลับ หรือบางคนก็ตื่นเช้าจนเป็นเรื่องปกติ ซึ่งนั่นทำให้ผมเข้าเกณฑ์เรื่องนี้อย่างไม่ตั้งใจ ด้วยวัยที่เกินครึ่งศตวรรษมาแล้ว และนาฬิกาในสมอง ที่มักจะปลุกให้ตื่นตอนเช้ามืดทุกวัน ไม่ว่าจะเข้านอนตอนกี่ทุ่มกี่ยามก็ตาม
โชคดีที่ผมหลับง่ายครับ ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องนอนไม่หลับ แต่กลับมีวาระที่ต้องตื่นเช้ามืด ราว ๆ ตีห้า ขาดเกินไม่กี่นาที เหมือนมีใครมาตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้
แรก ๆ ผมก็นอนกลิ้งไปมา รอเวลาให้ตะวันตื่นเสียก่อน ค่อยลุกออกไปจากที่นอน ปกติก็จะแต่งตัวออกไปวิ่งเหยาะ ๆ สักสามสี่กิโลพอได้เหงื่อ ค่อยกลับมาอาบน้ำอาบท่า เพื่อเริ่มต้นกิจกรรมของวันนั้น
แต่พอตื่นเช้าเป็นนิสัย ผมก็เหมือนได้เวลามาอีกชั่วโมงนึง ก่อนตะวันจะตื่น เวลาที่รอบ ๆ ตัวยังสลึมสลือ นกกายังไม่ทันร้อง หรีดหริ่งเรโรเพิ่งเงียบเสียงไปไม่นาน ขอบฟ้ากำลังตั้งท่าจะมีแสงเรือง ๆ ลมยังนิ่ง ๆ เอื่อย ๆ อากาศเย็นชื่นใจกำลังดี โดยเฉพาะกับเมืองร้อนอย่างกรุงเทพฯ
ด้วยความเป็นคนเมือง ที่หาโอกาสมองเห็นแสงแรกที่ขอบฟ้ายามเช้าได้ยากเต็มที ด้วยตึกรามบ้านช่องในเมืองกรุงนั้นบดบังเส้นขอบฟ้า จนมองหาไม่ค่อยเจอ เลยทำให้ช่วงเวลาตะวันตื่นสำหรับผมนั้น ไม่น่าตื่นเต้นหรือสวยงามอะไรนักหนา ผมก็เลยไม่ได้มองหาหรือตั้งใจชื่นชมนัก
แต่ผมกลับพบว่า ช่วงเวลาราวหนึ่งชั่วโมงที่ได้มาเป็นพิเศษนี้ เป็นเวลาที่น่าอภิรมย์ไม่น้อยเลยครับ
ผมจะไม่เปิดไฟให้สว่างนัก อยากให้สายตาตัวเองได้ปรับไปตามดวงตะวัน ที่จะดันตัวพ้นขอบฟ้ามาเรืองรองในอีกไม่นาน ชงเครื่องดื่มร้อน ๆ สักแก้ว นั่งลงที่โต๊ะข้างหน้าต่าง ที่มองออกไปเห็นต้นชมพู่ และต้นกล้วยข้างบ้าน มีผืนฟ้าสีชาแก่ ๆ โอบล้อมอยู่ เปิดดนตรีบรรเลงเบา ๆ จากเครื่องคอมพิวเตอร์พกพา แล้วนั่งรอแผ่นฟ้าสีชา ที่จะค่อย ๆ จางลงเป็นสีฟ้าอ่อน นกกาเริ่มส่งเสียง และชีวิตของวันใหม่เริ่มต้นขึ้น
เป็นช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงที่รื่นรมย์ไม่น้อยเลยครับ ทั้งอากาศเย็น ๆ และเครื่องดื่มอุ่น ๆ แสงสลัวเคล้าเสียงเพลงเบา ๆ ไม่มีเงื่อนไขอื่นมากวนใจ เป็นวินาทีที่ได้ใช้ชีวิตกับตัวเองอย่างแท้จริง ผมรู้สึกอย่างนั้น
จิตรกรรุ่นพี่ที่ผมเคารพรักคนหนึ่ง เคยเรียกช่วงเวลาของคนตื่นเช้าแบบนี้ไว้ว่า เป็น “ทิพยแห่งเวลา” ช่วงเวลาที่จินตนาการเบ่งบาน และความคิดออกเดินทาง ซึ่งนั่นไม่เกินจริงเลยครับ มันเป็นอย่างที่พี่เค้าว่าจริง ๆ
เรามีเวลาหนึ่งวัน ๒๔ ชั่วโมงเท่ากันทุกคนครับ แต่เราใช้มันไปไม่เหมือนกัน ผมก็ไม่รู้ว่าธรรมชาติกำลังพยายามบอกอะไรกับคนวัยเกินครึ่งศตวรรษหรือเปล่า แต่ผมคิดเอาเองว่า ธรรมชาติคงต้องการสะกิดให้ได้คิดว่า เราอาจใช้เวลาไปกับเรื่องของคนอื่นมากไป เสียจนลืมใช้เวลากับตัวเอง ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
