"ปีนมาตั้งหลายต้นแล้ว ยังไม่เจอผลไม้ที่กินได้เลย ผมไม่อยากปีนอีกแล้ว" กระรอกน้อยตัดพ้อกับแม่
"แม่ว่าเราไต่ไปอีกสัก 2-3 ต้นก็น่าจะเจอสวนมะม่วงข้างหน้าแล้ว" แม่กระรอกพูดปลอบ
"เมื่อกี้แม่ก็พูดแบบนี้ ผมปวดขาไต่ไปอีกไม่ไหวแล้ว" กระรอกน้อยตอบอย่างงอแง
"ลองไปอีกนิดนะลูก คราวนี้แม่ว่ามีมะม่วงให้ลูกกินแน่" แม่กระรอกยังคงตอบอย่างใจเย็น
"ไม่ไปๆๆๆๆๆ" กระรอกน้อยนอนเกาะกิ่งไม้แน่นไม่ยอมไปไหน
แม่กระรอกไม่รู้จะทำอย่างไร ตลอดเช้านี้ทั้งสองแม่ลูกยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลย
ลูกคงงอแงเพราะความหิว แต่ก็ต้องพาไปหาอาหารให้ได้
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นแมงมุมกำลังชักใย
แม่กระรอกจึงเกิดความคิดดีๆ ขึ้นมาแล้วชวนให้ลูกดู
"ดูนั่นสิ เห็นแมงมุมชักใยตรงนั้นมั้ย"
ลูกกระรอกมองตามที่แม่ชี้ ก็เห็นแมงมุมตัวหนึ่งกำลังชักใยกับกิ่งไม้
"ลูกว่าแมงมุมชักใยไปทำไม" แม่ถาม
"คงเพราะว่างไม่มีอะไรทำมั้งครับ" ลูกตอบ
"ไม่ใช่สิ แมงมุมชักใยเพราะจะหาอาหาร" แม่อธิบาย
"ชักใยกับกิ่งไม้ตรงนี้จะหาอาหารได้ยังไง" ลูกกระรอกถามอย่างไม่เชื่อ
"เรามารอดูพร้อมๆ กันดีมั้ย"
กระรอกน้อยพยักหน้า แล้วสองแม่ลูกก็เกาะกิ่งไม้มองลงมายังใยแมงมุมที่กิ่งไม้ด้านล่าง
ทั้งสองตัวเฝ้ามองแล้วก็ลุ้นไปกับแมงมุม แต่สักพักก็มีลมพัดมาค่อนข้างแรง จนใยแมงมุมขาด
"โห!" กระรอกน้อยเผลอส่งเสียงออกมา
ระหว่างนั้นแมงมุมก็ไต่ไปตามใยที่ขาดแล้วกินใยเก่าของมันเข้าไป จากนั้นสร้างใยใหม่ออกมา พอเสร็จแล้วมันก็ไปรอที่มุมด้านบน
กระรอกแม่ลูกก็ลุ้นว่าคราวนี้แมงมุมจะจับอาหารได้มั้ย
แต่มีนกบินผ่านมาโดนใยของมันจนขาดอีกครั้ง
"ว้า!" กระรอกน้อยอุทานออกมาด้วยความเสียดาย
แต่ไม่นานแมงมุมก็ไต่ไปซ่อมใยของมันเหมือนเคย มันค่อยๆ ทำอย่างมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ
กระรอกน้อยเฝ้าดูจนรู้สึกสงสารแมงมุม ที่ไม่ว่าใยของมันจะขาดกี่ครั้ง มันก็จะชักใยของมันขึ้นใหม่อย่างไม่ยอมแพ้
ในที่สุดก็มีแมลงวันตัวหนึ่งบินมาติดใยแมงมุม
"เย้!" กระรอกน้อยดีใจที่แมงมุมได้อาหาร
แมงมุมรีบไต่ลงมาใช้ใยของมันพันตัวแมลงวันไว้ แล้วขับน้ำย่อยออกมาละลายอาหารก่อน จนได้ที่แล้วจึงใช้ปากดูดสารอาหารที่เป็นของเหลวเข้าไปในตัวมัน
"ผมรู้แล้วว่าแมงมุมหาอาหารได้ยังไง แม่ให้ผมดูเพื่อจะให้ผมชักใยแบบแมงมุมใช่มั้ยละ" กระรอกน้อยตอบด้วยความภูมิใจ
"แล้วลูกชักใยได้เหรอ" แม่ถามอย่างปลงๆ
"ไม่ได้นะสิ" ลูกตอบเสียงอ่อย
"ลูกเห็นใช่มั้ยว่าใยแมงมุมขาดตั้งหลายรอบ แต่แมงมุมก็ยังคงมุ่งมั่นชักใยอย่างต่อเนื่อง ไม่ทอดทิ้งสิ่งที่มันทำจนมันได้อาหารกินในที่สุด นี่แสดงให้เห็นว่าถ้าเราไม่ย่อท้อความสำเร็จต้องเป็นของเราในสักวัน" แม่อธิบายยืดยาว
"แต่ผมหิวแล้ว เราไปหามะม่วงกินกันเถอะแม่" กระรอกน้อยบ่นด้วยความหิว
แม่กระรอกถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ไต่พากระรอกน้อยไปหาผลมะม่วงกิน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
