มองให้เห็น
แสงเรืองๆ ด้านทิศตะวันออก ค่อยๆสว่างขึ้น ก่อนที่พระอาทิตย์จะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา ฝูงชนหลายสิบคน เล็งกล้องไปที่เป้าหมาย แสงแรกสีทองนำทางมาก่อน ก่อนที่จะตามมาด้วยไข่แดงดวงใหญ่
มืออาชีพหน่อยก็ใช้ขาตั้งกล้อง เลือกความเร็วชัตเตอร์ให้พอเหมาะกับช่วงที่แสงสว่างยังน้อย ยามเช้าตรู่ ปรับโฟกัสจนชัดเปรี๊ยะ แล้วก็กดชัตเตอร์ เสียงแกร๊กๆๆๆ เป็นระยะๆ
ความทรงจำจากภาพถ่ายที่บันทึกไว้ เมื่อปี พ.ศ. 2531 ณ. จุดชมพระอาทิตย์ขึ้น ที่ผานกแอ่น และพระอาทิตย์ตกดิน ที่ผาหล่มสัก บนภูกระดึง จ.เลย
สมัยนั้นเมื่อกว่า 30 ปีมาแล้ว ยังเป็นกล้องถ่ายรูปที่ใช้ฟิล์มอยู่ ไม่โกดักก็ฟูจิฟิล์มยี่ห้อยอดนิยมที่ช่างภาพเลือกใช้ ประกอบกับมือที่นิ่ง ปรับโฟกัสให้คมชัด ไม่เช่นนั้นภาพจะเบลอ ต้องถ่ายซ้ำใหม่อยู่บ่อยๆ เปลืองฟิล์ม
ช่างภาพจะเรียกกล้องประเภทนี้ว่า ซิงเกิ้ลเลน หรือ SLR ที่ย่อมาจาก Single-lens Reflex Camera ต่อมาพัฒนาเป็น DSLR กล้องดิจิตอล ที่เก็บภาพไว้ในหน่วยความจำที่เป็นอิเล็กทรอนิกส์ ไม่ต้องใช้ฟิล์มอีกต่อไป
ชีวิตวัยรุ่น กับการเดินทางไกลเพื่อค้นหาความจริงอะไรบางอย่าง โดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าจะได้ประโยชน์อะไร รู้แต่เพียงว่ามันเป็นสิ่งท้าทาย ที่ต้องอาศัยความมุ่งมั่นตั้งใจ ใช้ความอดทนสูง กับการเดินเท้าขึ้นทางชันของภูเขา เป็นบททดสอบจิตใจ
เริ่มออกจากที่ทำการ จนท.อุทยาน บ้านศรีฐาน บริเวณเชิงเขา ตั้งแต่เช้า ผ่านไป 800 เมตร เจอด่านที่ 1 ปางกกค่า ไปอีก 200 เมตร ถึงซำแฮก ต่อด้วยซำบอน ซำกกกอก ซำกอซาง พร่านพรานแป ซำกกหว้า ซำกกไผ่ ซำกกโดน ซำแคร่ และหลังแป
ระหว่างทาง มีทั้งกลุ่มที่เดินแซงหน้าเราขึ้นไป และกลุ่มทอดน่องก็จะถูกเราแซง หยอกล้อทักทายกันเหมือนเพื่อนสนิท ส่วนกลุ่มที่สวนทางลงมา จบทริปเตรียมเดินทางกลับก็จะให้กำลังใจ ด้วยคำพูดคล้ายๆกัน อีกไม่ไกล สู้ๆ ใกล้ถึงแล้ว
เมื่อผ่านทางชันจนมาถึงยอดเขาก็จะถึงหลังแป ที่ความสูงจากระดับน้ำทะเล 1,288 เมตร เป็นด่านที่ 11. รวมระยะทางช่วงนี้ ห้ากิโลครึ่ง จากจุดนี้ต้องเดินเท้าไปที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยวอีก สามกิโลครึ่ง จึงถึงที่หมาย
จากหลังแปไปศูนย์บริการนักท่องเที่ยว จะเป็นทางราบ นักท่องเที่ยวเดินเกาะกลุ่มคุยกันไป ลืมความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลก 3-4 ชม.ที่แล้วยังกับปลิดทิ้ง อาจจะด้วยอากาศที่เย็นสบาย จนรู้สึกเหมือนกับหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว นี่คือความมหัศจรรย์ของธรรมชาติ ที่ยากจะอธิบาย
อุทยานแห่งชาติภูกระดึง ครอบคลุมพื้นที่ 217,575 ไร่ ยอดตัดบนภูที่เป็นที่ราบมีพื้นที่ 37,500 ไร่ จุดสูงสุดอยู่ที่บริเวณ คอกเมย สูง 1,316 เมตร สนสามใบ และเมเปิ้ล ใบไม้รูปดาวห้าแฉก ที่ร่วงมากองเต็มพื้นแดงไปทั้งผืนป่าในหน้าหนาว ราวกับปูพรมแดง คือสัญลักษณ์ความพิเศษของพืชพันธ์ุบนภูกระดึง ที่ยากจะพบเห็นได้ในที่อื่น
พระอาทิตย์ยามเช้าที่ผานกแอ่น ก็ดวงเดียวกันกับพระอาทิตย์ที่บ้าน บนยอดตัดของภูเขาก็มีแต่ป่า ทุ่งหญ้า โขดหิน กับผู้คนที่ดั้นด้นเดินเท้าขึ้นเขามาเป็นสิบๆกิโล พวกเขามาดูอะไร และได้เห็นอะไร
แม้ภาพถ่ายวันนั้นจะเลือนลางไปบ้างตามกาลเวลา แต่ภาพความประทับใจยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำเสมอ ได้เห็นความคิดของตัวเอง เห็นความตั้งใจของกลุ่มคนที่เดินเท้าสู้กับระยะทางเป็นสิบกิโล พาตัวเองขึ้นไปพบกับโลกใหม่ที่เปิดประตูให้พบใจของตนเอง
ตาดูภาพ หูฟังเสียง จมูกดมกลิ่นเหม็นหอม ลิ้นรับรสเปรี้ยวหวานเค็มขม กายสัมผัสนุ่มนวลหยาบกระด้าง ใจรู้สึกสำนึกดีชั่ว
บางครั้งสิ่งที่ใกล้ชิดติดตัวจนเกินไป ก็ทำให้เราหลงลืม จนมองไม่เห็น ต้องส่องกระจกจึงจะมองเห็นขนตา เพียงเพราะว่าขนตาใกล้ตาจนเกินไป
หันกลับมาสนใจสิ่งใกล้ตัวให้มาก ใส่ใจคนรอบข้างให้มาก มองให้เห็นถึงความรู้สึก ใจเขาใจเรา ระมัดระวังกระทบกระทั่งจิตใจ ไม่ว่าจะด้วยคำพูด สัมผัส หรือแม้กระทั่งความคิด
มองให้เห็นความคิดในใจตนเอง จะได้ไม่เผลอไปทำให้ใครเจ็บ โดยไม่รู้ตัว
มองให้เห็นถึงสรรพสิ่ง รู้แจ้งจนเข้าใจอย่างลึกซึ้ง ชีวิตจึงจะพบกับความสว่างสดใส ที่เรียกว่าความสุข
โดย.. พี่ชื่อวิช
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
