วันแห่งการวิ่ง 🏃♂️100 เมตร แบบไม่คิดชีวิต ที่..ชุมทางทุ่งสง
วันนี้จะพาทุกท่านย้อนกลับไปเมื่อกว่า 40 ปีที่แล้ว ในระหว่างปี 2527-2529 พวกเราทีมงานช่างศิลป์แอร์โรว์ มีคิวมาจัดงานใหญ๋ระดับจังหวัดที่ ห้างลักกี้ ดีพาร์ทเม้นท์สโตร์ จ.นครศรีธรรมราช คืองาน Trade in for Charity หรือแลกเสื้อเพื่อการกุศล โดยการนำเสื้อเก่ายี่ห้อใดก็ได้มาแลกซื้อเสื้อเชิ้ตแอร์โรว์ในราคาพิเศษ จัดตามห้างในหัวเมืองใหญ่ๆ
โดยการนำทัพของรุ่นใหญ่ระดับปรมาจารย์ คุณสง่า หรือพี่ง่า ของพวกน้องๆ งานนี้เป็นงานใหญ่ของแอร์โรว์เราจึงมากันครึ่งค่อนแผนก ขามาจองรถไฟตู้นอนปรับอากาศ เต็มเพดานพิกัดในการมีสิทธิ์เบิกค่าพาหนะเดินทาง รถไฟเที่ยวเวลา 19.30 น.ถึงนครฯ 10.35 น.
ระหว่างทางช่วงเช้าก่อนถึงนครฯรถไฟเสียเวลาจอดรอหลีก ที่สถานีชุมทางทุ่งสง พวกเราจึงลงไปหาอะไรกิน เพราะของบนรถไฟตอนนั้นขึ้นชื่อเรื่องราคาแพงและไม่ค่อยอร่อย มาเจอร้านข้าวแกงข้างสถานีฯมีกับข้าวหลากหลาย เหมือนคนกระหายมาเจอโอเอซิสกลางทะเลทราย พวกเรากินกันด้วยความหิว ทั้งอร่อย ทั้งต้องรีบ กลัวตกรถไฟ รอดไปในขามา
ก่อนเดินทางต่ออีกเพียงชั่วโมงเศษ รถไฟก็เข้าเทียบชานชลาสถานีปลายทาง เราเข้าพักที่โรงแรมมณเฑียร ที่อยู่ติดกับสถานีรถไฟนครศรีธรรมราช ซึ่งตอนนั้นยังเป็นโรงแรมเปิดใหม่ได้ไม่นานหรูหราพอสมควร และด้วยทำเลที่ตั้งใจกลางเมือง ใกล้ห้างลักกี้สถานที่ที่จะมาทำงาน พวกเราจัดดิสเพลย์ประดับตกแต่งงานจนสำเร็จลุล่วงไปตามแบบแผนที่วางไว้ด้วยดี
และแล้วก็ถึงวันกลับ ด้วยความชะล่าใจ ไม่ได้จองตั๋วรถไฟสำหรับขากลับ บันเทิงเลยครับทีนี้ ตู้นอนทั้งพัดลมทั้งแอร์เต็มทุกที่นั่ง ต้องกลับรถไฟชั้น 3 ด้วยระยะทางเกือบ 800 กม.และระยะเวลาไม่น้อยกว่า 17 ชม.เชื่อมั้ยครับพวกเราต้องเอากระดาษ นสพ ปูนอนตามทางเดินของข้อต่อขบวนรถไฟ ใครจะคาดคิดว่า ขามา มาอย่างราชา
แต่..แต่ ขากลับ นอนพื้นทางเดินครับท่านผู้ชม ต่างจากขามาราวฟ้ากับเหว ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้กับชะตากรรม จะโทษหัวหน้าทีมก็สงสารแก เพราะพี่ง่าเองก็อาวุโสมากแล้ว เดินทางทำงานมามากจนหลังไม่ค่อยดี ก็ยังต้องมานอนพื้นรถไฟที่โยกไปเยกมากับพวกเราด้วย เดินทางกลับรถไฟเที่ยว 15.00 น.กำหนดถึงกรุงเทพประมาณ 06.00 น.
ระยะทางมันดูเหมือนหลายพันกิโลสำหรับคนที่ไม่มีที่นั่งอย่างพวกเราแต่ยัง แค่นั้นยังไม่พอ เคราะห์กรรมยังซ้ำเติมพวกเราอีกระลอกอย่างคาดไม่ถึง เพราะราวๆชั่วโมงเศษ ก็ถึงสถานีชุมทางทุ่งสง มีเสียงประกาศว่า รถไฟจะหยุดเติมน้ำ 20 นาที ไวเท่าความคิดพวกเราทุกคนมองหน้ากันแบบไม่ต้องการคำตอบ ต่างพุ่งตรงไปที่ร้านข้าวแกงแสนอร่อยเจ้าเดิมเหมือนตอนขามา แต่..
ขณะกำลังรีบโซ้ยแบบแดรกด่วน ฉับพลัน!! รถไฟออกครับท่านผู้ชม วงแตกละซีทีนี้ ทุกคนรีบวางจานข้าวที่ยังกินไม่เสร็จ จ่ายเงินแล้วรีบใส่หลวงพ่อโกยวัดหน้าตั้งตามรถไฟ ปรากฏว่ารถไฟวิ่งไประยะสั้นๆแล้วหยุดครับ พวกเราเลยขึ้นทัน แต่เล่นเอาหอบแบบหายใจแทบไม่ทัน โดยเฉพาะพี่ง่าหัวหน้าทีม ขาแกสั้นกว่าชาวบ้านวิ่งรั้งท้ายแทบจะพลาดขบวนรถ พวกเราดีใจได้ไม่ทันไร พนักงานตรวจตั๋วผู้โดยสาร เดินมาขอตรวจตั๋วในทันที
ถูกต้องครับ!! ตั๋วหล่นหายระหว่างวิ่งกวดรถไฟ โดนค่าปรับไปคนละ 20 บาท คืนนั้น..กว่าจะก้าวผ่านความทรมานของการเดินทาง 17 ชม.มาได้ คิดว่าชีวิตนี้เราสอบผ่านแล้วครับ นอนกับพื้นที่มีเพียงกระดาษ นสพ ปูรองนอนกับพื้นข้อต่อรถไฟที่โยกไปเยกมา ต้องคอยหลบคนที่เดินผ่านไปมาระหว่างโบกี้ ใหนจะต้องคอยลุกขึ้นเวลาเจ้าหน้าที่รถไฟเดินตรวจอีก คิดว่าทริปนี้คงเป็นการเดินทางไกลที่ลำบากที่สุดในชีวิต
กลับถึงกรุงเทพด้วยอาการสะบักสะบอมกันถ้วนทั่วหน้า แต่ชีวิตที่มีสีสันกับวันวานที่หวานชื่น เรียกรอยยิ้มของเราได้ทุกครั้งกับประสบการณ์การทำงานที่ไม่มีวันลืมเลือน..
ภาพประกอบ : บิลโรงแรมมณเฑียร ทุกครั้งที่พักนอกจากทางโรงแรมจะออกบิลค่าที่พักปกติให้แล้ว ทางเราจะขอบิลเปล่าเผื่อบิลจริงหายไว้ด้วย เนื่องจากเวลาเดินสายจัดร้านในแต่ละภาค จะใช้เวลาเกินสัปดาห์ถึงเกือบเดือน
ยุคสมัยทำงานที่แอร์โรว์ ถ้าบิลหายจริงๆเวลาเคลียร์เงินสำรอง ยังพอมีที่พึ่งจากเพื่อนพ้องพี่น้องช่างศิลป์ในแผนกอื่น เช่น วาโก้ เพี้ยซ เรนฟลาวเวอร์ ฯลฯ เพราะตอนนั้น ไอซีซี คือแหล่งรวมของแบรนด์ และช่างศิลป์ชั้นนำ
เลยโรงแรมมณเฑียรไปเล็กน้อย มีตลาดใกล้คิวรถแท็กซี่ระหว่างจังหวัด มีร้านข้าวหมกไก่อร่อยมากอยู่เจ้านึง เป็นที่ฝากท้องทุกครั้งที่ผู้เขียนมาทำงานที่เมืองนครฯแห่งนี้
"บนหนทางอันยาวไกล นับพันนับหมื่นกิโล
ผ่านรอยต่อแห่งกาลเวลา และยุคสมัยที่แปรเปลี่ยน" linxikun
เส้นทางช่างศิลป์/ช่างศิลป์แอร์โรว์/ช่างศิลป์ในตำนาน/ช่างศิลป์ยุคทำมือ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
